Η Πλατεία Μικρασιατών, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς δημόσιους χώρους της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου, παρουσιάζει σήμερα μια εικόνα που δεν τιμά ούτε την ιστορία της περιοχής, ούτε τον πολιτισμό της πόλης. Από στολίδι, έχει μετατραπεί σε πεδίο εγκατάλειψης, φθοράς και αδιαφορίας.
Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους: ανεξέλεγκτα γκράφιτι στους τοίχους, κατεστραμμένα παιχνίδια στην παιδική χαρά και μια σπασμένη βρύση που συνεχίζει να τρέχει εδώ και μέρες, σπαταλώντας νερό. Η πλατεία, που θα έπρεπε να είναι σημείο συνάντησης για οικογένειες, παιδιά και επισκέπτες, θυμίζει περισσότερο ξεχασμένο εργοτάξιο παρά έναν χώρο αναψυχής και ξεκούρασης.
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς αισθητικό. Η κακή κατάσταση των παιχνιδιών συνιστά άμεσο κίνδυνο για την ασφάλεια των παιδιών. Παράλληλα, η συνεχής υποβάθμιση του χώρου ενισχύει την εικόνα αδιαφορίας απέναντι στον δημόσιο χώρο – και δυστυχώς, την ενισχύει και η στάση του Δήμου Ρεθύμνου.
Παρά τις επανειλημμένες επισημάνσεις πολιτών και φορέων, δεν έχει υπάρξει ουσιαστική παρέμβαση. Ο Δήμος, ως κύριος υπεύθυνος για τη συντήρηση και φύλαξη των δημόσιων χώρων, φαίνεται να αδυνατεί ή να αδιαφορεί να προστατεύσει έναν από τους πιο συμβολικούς χώρους της πόλης. Η έλλειψη συντήρησης, η παντελής απουσία φύλαξης και η μηδαμινή πρόληψη βανδαλισμών αποτελούν σημάδια διαχειριστικής αποτυχίας που δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Η πλατεία Μικρασιατών δεν είναι απλά “άλλη μία πλατεία”. Είναι κομμάτι της ιστορίας και της καθημερινότητας του Ρεθύμνου. Είναι καθρέφτης της σχέσης μας με τον δημόσιο χώρο. Και αυτή τη στιγμή, ο καθρέφτης αυτός αντανακλά εγκατάλειψη.
Ήρθε η ώρα να δοθεί προτεραιότητα στην αποκατάσταση και την ουσιαστική φροντίδα της πλατείας. Όχι με ημίμετρα και αποσπασματικές παρεμβάσεις, αλλά με σχέδιο, πρόληψη και πραγματικό ενδιαφέρον. Η πόλη και οι πολίτες της το αξίζουν.
