Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε μια από τις πιο επιδραστικές μορφές του ελληνικού τραγουδιού — ένας καλλιτέχνης που δε χωρούσε σε καμία ταμπέλα. 

Πέθανε σε ηλικία 81 ετών ο Διονύσης Σαββόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες και δημιουργούς της γενιάς του – μία “κατηγορία” από μόνος του.

Ο σπουδαίος καλλιτέχνης, ύστερα από νοσηλεία στο νοσοκομείο “Υγεία”, έφυγε το βράδυ της Δευτέρα (21/10) από ανακοπή καρδιάς.

Υπήρξε πρωτεργάτης της σχολής των Ελλήνων “τραγουδοποιών”, των καλλιτεχνών εκείνων δηλαδή που γράφουν, συνθέτουν και παράλληλα τραγουδούν τη μουσική τους, έχοντας μία ξεκάθαρη και αδιαπραγμάτευτη ματιά πάνω στο σύνολο του έργο τους.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 2 Δεκεμβρίου 1944. Έχοντας ρίζες από την Κωνσταντινούπολη και την Φιλιππούπολη δέχτηκε σε νεαρή ηλικία ένα ευρύ φάσμα επιρροών από την Ανατολή.

Το 1963 μετακόμισε στην Αθήνα και αν και ξεκίνησε να φοιτά στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης, πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι ο δρόμος της ζωής του είναι ένας. Η ακάματη ενασχόληση με τη μουσική.

Ο νεαρός Σαββόπουλος έκανε οτοστόπ, ώσπου κάποια στιγμή βρέθηκε στην Αθήνα, μόνος, χωρίς γνωριμίες και με σχεδόν άδειο πορτοφόλι. Ήδη από το πρώτο βινύλιο που κυκλοφόρησε γνώρισε επιτυχία ως μουσικός και σύντομα έγινε πολύ δημοφιλής στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Είχε συνδυάσει τη μουσική Αμερικανών θρύλων, όπως του Μπομπ Ντίλαν και του Φρανκ Ζάπα, με τη μακεδονική λαϊκή μουσική.

Η “πλούσια” σταδιοδρομία του ξεκίνησε το 1964 και υπήρξε πολιτικά ενεργός σε όλη τη ζωή του, κάνοντας, μεταξύ άλλων, εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Μάνο Λοΐζο.Κατά τη διάρκεια της Χούντας φυλακίστηκε δύο φορές για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, το 1967.

Κατά τη διάρκεια της Χούντας, ο Διονύσης Σαββόπουλος εξέφραζε ανοιχτά τις αριστερές του πεποιθήσεις και για αυτό φυλακίστηκε δύο φορές – τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1967. Στη φυλακή, όπου έμεινε για περίπου σαράντα ημέρες βασανίστηκε σκληρά και πέρασε πολλές ώρες στην απομόνωση. Ο ίδιος είχε πει: “Έχω μείνει σε ένα κελί για πάρα πολύ καιρό. Μπορεί βέβαια να ήμουν στενεμένος, αλλά ένα φως μέσα μου έγραφε τραγούδια. […] Δεν με επηρέασε η στενότης ή ο περιορισμός, πετούσα μέσα μου”.

Το τραγούδι “Δημοσθένους λέξις” γράφτηκε εκεί και ο πρώτος του τίτλος ήταν “Εμβατήριο για μετέωρο φυλακισμένο”. Η “Δημοσθένους λέξις” προοριζόταν για τον Στέλιο Καζαντζίδη, που όμως τελικά δεν το ερμήνευσε και ίσως … για καλό, γιατί ο Σαββόπουλος μας έδωσε μία ερμηνεία ψυχής, τραγουδώντας τους στίχους:

«Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα ‘ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή»

Πολλοί οι σταθμοί στη ζωή του και πολλές οι εικόνες που βρήκαν το δρόμο τους στα τραγούδια του. Ταξίδεψε πολύ, στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο, τη Βόρεια Ευρώπη, την Ιαπωνία, στον Καναδά και στις Η.Π.Α. Έγραψε μουσική για το θέατρο και για την Επίδαυρο, αλλά και για τον κινηματογράφο (παίρνοντας βραβείο μουσικής για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη “Happy Day” το 1976, το οποίο όμως αρνήθηκε να παραλάβει).

Το 1997 ο Διονύσης Σαββόπουλος δημιουργεί το άλμπουμ “Ξενοδοχείο” με δώδεκα τραγούδια και έχοντας δίπλα του μια all star μπάντα, απαρτιζόμενη από τον Γιάννη Σπάθα (κιθάρες και μαντολίνο), τον Σταύρο Λάντσια (πλήκτρα και κρουστά), τη Γιώτη Κιουρτσόγλου (μπάσο), και στα φωνητικά τους: Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Ορφέα Περίδη, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Νίκο Πορτοκάλογλου, Αργύρη Μπακιρτζή, Νίκο Ζιώγαλα, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Διονύση Τσακνή, κ.ά.). Στον δίσκο “υποδέχθηκε” μεταξύ άλλων τον Lucio Dalla, τον Nick Cave, τον Ian Anderson, τον Van Morrison, τον Steve Winwood και φυσικά τον Lou Reed.

Το 1986-1987 παρουσίαζε τη θρυλική τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο “Ζήτω το ελληνικό τραγούδι”. Ο Διονύσης Σαββόπουλος εξέδωσε βιβλία με στίχους, παρτιτούρες και κείμενα, ενώ το τον Δεκέμβριο του 2003 κυκλοφόρησε επιτομή του συνόλου των στίχων του, καθώς και δύο βιβλία, αφιερωμένα στη ζωή και στο έργο του, από τον Κώστα Μπλιάτκα και τον Δημήτρη Καράμπελα.