Το πρώτο και κρίσιμο βήμα για τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα της Αριστεράς έγινε. Και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με θετική αύρα, με σοβαρότητα, επάρκεια, πολιτικό ήθος και κυρίως, με αριστερό λόγο. Μαζί όμως με την ιδρυτική παρουσίαση της Νέας Αριστεράς πρέπει να κλείσει σιγά-σιγά και η δημόσια αντιπαράθεση με το «κόμμα Κασσελάκη» και τους υπερασπιστές του. Και να επικεντρωθούμε σ ’αυτό που είναι η απόλυτη προτεραιότητα για το νέο πολιτικό εγχείρημα. Τη δημιουργία μιας νέας σχέσης αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης με τους απογοητευμένους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες, με τη «κοινωνία που ζορίζεται» και δεν ελπίζει, με τους νέους ανθρώπους που απαξιώνουν την Πολιτική. Να αντιπαρατεθούμε επί της ουσίας με το νεοφιλελευθερισμό και τη νεο-Δεξιά του κ. Μητσοτάκη, παρουσιάζοντας ένα νέο πολιτικό αφήγημα και ένα επικαιροποιημένο αριστερό σχέδιο που να αφορά ξανά τον κόσμο και τις ανάγκες του.
Εκεί θα κριθούν όλα. Στο περιεχόμενο της Πολιτικής και στις προσδοκίες από αυτήν. Οι πολλαπλές εκλογικές ήττες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αντανακλούν μια βαθύτερη κρίση εκπροσώπησης των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων που έχουν ζωτική ανάγκη την Αριστερά. Αυτά πρωτίστως δεν πείστηκαν ότι η «κυβερνώσα Αριστερά» έχει ρόλο και χρησιμότητα στη μεταμνημονιακή περίοδο, σε συνθήκες «κανονικότητας», εκτός σκληρής λιτότητας και δημοσιονομικών περιορισμών. Γιατί όντως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κατάφερε να διαχειριστεί αυτό το δυσμενές πλαίσιο χρεωκοπίας της χώρας, έντιμα, αποτελεσματικά, με κοινωνική ευαισθησία, μειώνοντας ανισότητες και αφήνοντας ένα αδιαμφισβήτητο προοδευτικό «αποτύπωμα» στην κοινωνική και πολιτική ζωή (υγειονομική κάλυψη ανασφάλιστων, στήριξη Κοινωνικού Κράτους, ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, ταυτότητα φύλου, Συμφωνία των Πρεσπών κλπ.). Όμως αυτό αποδείχθηκε ότι δεν έφτανε. Ούτε βεβαίως χάσαμε επειδή δε «βάλαμε κανένα στη φυλακή» ή επειδή δεν κάναμε «σκληρή αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και δεν αποκαλύψαμε επαρκώς τα σκάνδαλα της. Κυρίως χάσαμε γιατί δεν είχαμε σαφές και κατανοητό προγραμματικό «στίγμα», γιατί τα λέγαμε «όλα και τίποτα», γιατί υποτιμήσαμε την ανάγκη μιας εναλλακτικής προοδευτικής διεξόδου, με συγκεκριμένες αιχμές, προτεραιότητες και δεσμεύσεις.
Εκεί ακριβώς οφείλει να δώσει βάρος η Νέα Αριστερά. Σθεναρή αντίσταση εντός και εκτός Βουλής σε μια αλαζονική και αυταρχική εξουσία που υπονομεύει διαρκώς το Κράτος Δικαίου και την κοινωνική συνοχή, αλλά ταυτόχρονα, ανάδειξη νέων αριστερών λύσεων για τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα των ανθρώπων σε εποχές πολλαπλών κρίσεων και διακινδυνεύσεων. Από την κλιματική αλλαγή και την εξάντληση των ενεργειακών πόρων μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη, τους μεταλλαγμένους ιούς και την «καχεκτική Δημοκρατία» των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων. Έτσι θα αποδεικνύεται καθημερινά ότι η Νέα Αριστερά ανταποκρίνεται σε μια πραγματική κοινωνική και πολιτική ανάγκη, όχι μόνο γιατί καλύπτει ένα κενό στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, αλλά και γιατί μπορεί να εμπνεύσει μια νέα συλλογική πολιτική προσπάθεια, χωρίς αρχηγισμούς, εχθροπάθειες και λαϊκισμούς. Έτσι θα οικοδομηθεί μια νέα πολιτική αξιοπιστία, ζωτικής σημασίας για την επιρροή και το μέλλον της Νέας Αριστεράς. Οι δυσκολίες είναι προφανείς, αλλά όπως λέει ο Αμερικανός προοδευτικός γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς, «δεν πρέπει να τις προβάλλουμε ως δικαιολογία για τη μη συμμετοχή μας σε πολιτικούς αγώνες για το μέλλον του πλανήτη, τη δικαιοσύνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».
Ξανθός Ανδρέας, γιατρός ΕΣΥ, πρώην βουλευτής και Υπουργός Υγείας
