Ευχάριστα ξεκίνησε την φθινοπωρινή περίοδο του ο ιστορικός σύλλογος των αποδήμων Ρεθυμνίων της Αττικής «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ», ακλουθώντας πιστά τον πρόσφατα εξαγγελθέντα προγραμματισμό του ,περιόδου 2015-2016.
Το Σάββατο 17-10-2015 ένα πλήρες πούλμαν από Ρεθεμνιώτες ξεκίνησε ευχάριστα τον προορισμό του από την Αθήνα για την Ιερά Μονή Παναγίας Δαμάστας, Παύλιανη, Αθ. Διάκο – Μουσουνίτσα. Ο καιρός συνηγορούσε ευχάριστα για την προγραμματισμένη εκδρομή με πρώτη στάση στην Μονή Δαμάστας.
Ένα πανέμορφο μοναστήρι στις βορεινές πλαγιές του Καλλίδρομου όρους σε υψόμετρο 740μ. ανεβαίνοντας τον περίφημο Μπράλο λίγο πριν την Λαμία. Το τοπίο της Μονής είναι απαράμιλλο σε φυσική ομορφιά και μαγευτική θέα. Επικρατέστερη των εκδοχών περί του ονόματος της Μονής φαίνεται εκείνη που η Παναγία δαμάζει τον πόνο και τα πάθη. Το μοναστήρι είχε καεί τα χρόνια της Επανάστασης του 1821 ενώ ο ναός σταυροειδής μετά τρούλου σώζεται ακέραιος . Την αγιογράφηση είχε αναλάβει ο αγωνιστής Ιωαν. Δυοβουνιώτης. Η Μονή εορτάζει την 8 η Σεπτεμβρίου κατά την γέννηση της Παναγίας όπως εμείς την Παναγία των Μυριοκεφάλων.
Οι Ρεθυμνιώτες σταθήκαμε ευλαβικά εμπροσθεν της θαυματουργού εικόνος της Παναγίας και παρακινούμενοι από τον πρόεδρο κο Γεώργιο Βλατάκη ψάλλαμε μέρος της παράκλησης ενώ τελέστηκε από ιερέα και τρισάγιο στην μνήμη του Σεβ. Μητρ. Πέτρας κυρου Νεκταρίου την ίδια στιγμή που πραγματοποιείτο στο Λασίθι ο ενταφιασμός του. Αφού έγινε η αγορά των καθιερωμένων ενθυμημάτων από το εκθετήριο της Μονής συνεχίσαμε την πορεία μας για το χωριό Παύλιανη.
Ένα χωριό εκπληκτικό όπου θρυλείται ότι ζουν νεράιδες. Χτισμένη η Παύλιανη σε υψόμετρο 1.050 μ στην είσοδο του Εθνικού Δρυμού Οίτη και δίπλα στην Πυρά του Ηρακλέους, πνιγμένη μέσα στο πράσινο , κυρίως από έλατα , που θυμίζει αλπικό τοπίο. Η Παύλιανη πήρε το όνομα της από τους πρώτους της κατοίκους οι οποίοι πρώτοι πίστεψαν στα διδάγματα του Απ. Παύλου. Είναι γνωστή από την αρχαιότητα λόγω του ναού του μυθικού ήρωα Ηρακλή. Πρόκειται για τον τόπο που λυτρώθηκε από τον τυραννικό – δηλητηριασμένο χιτώνα με το αίμα του Κένταυρου Νέσσου που του έδωσε η σύζυγος του Δηιάνειρα , ενώ ο περαστικός Φιλοκτήτης με αντάλλαγμα τα βέλη του τον έστησε πάνω στην πυρά και έγινε ημίθεος με την επέμβαση του Δία προξενώντας παράλληλα και γεωλογικό ρήγμα στις πηγές του Γοργοπόταμου.
Η επόμενη στάση μας έγινε σε ένα μαγευτικό φυσικό πάρκο στις πηγές του Ασωπού. Μείναμε εκστασιασμένοι από τα χρώματα των αιωνόβιων δένδρων, των νερών, των διατηρημένων νερόμυλων όπου βρίσκεται το μουσείο υδροκίνησης. . Όλοι περάσαμε από την κρεμαστή γέφυρα που τα ξύλα της ήταν πλήκτρα πιάνου και άκουγες κλασσική μουσική στο πέρασμα σου. Δεν ήξερες τι να πρωτοθαυμάσεις δηλ. τα τρεχούμενα νερά, τους χώρους άθλησης με τα χειροκίνητα τελεφερίκ, όλα ήταν τέλεια . Μεγάλα πυκνά ελατοδάση, βαθιές χαράδρες, πλαγιές κατάφυτες από λουλούδια και πάνω απ’ όλα ένα αχανές οροπέδιο στεφανωμένο από κορυφές. Η φύση μεγαλουργεί σε τούτα τα μέρη με γιομάτες πλαγιές από κυκλάμινα , ενώ οι πέρδικες συντρόφευαν το πούλμαν μας.
Τελευταίος προορισμός μας το χωριό Αθανάσιος Διάκος ή Μουσουνίτσα, υψόμετρο 1.100μ στην καρδιά της Ρούμελης στις πλαγιές των Βαρδουσίων. Το χωριό μετονομάστηκε από Ανω Μουσούνιτσα σε Αθ. Διάκο το 1959, αφού θεωρείται τόπος καταγωγής του ήρωα. Στην πλατεία του χωριού δεσπόζει η γεραρά εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος (1878), ο ανδριάντας του ήρωα από το 1922 ενώ γέροι πλάτανοι την σκεπάζουν. Εκεί ξεχυθήκαμε στις περίφημες ταβέρνες με τα εκλεκτά κρεατικά και τυριά, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας εις υγείαν όλων. Κρατώντας ο καθένας μας από μία τσάντα είτε με τυριά , είτε με ρόδια , είτε με μήλα ή καρύδια πήραμε το δρόμο της επιστροφής ακούγοντας ρεθεμνιώτικες μα-ντινάδες. Άλλη μία εκδήλωση του συλλόγου μας καταγράφηκε στο ιστορικό της βι-βλίο ,ενώ όλοι μας κλείσαμε βαθειά στην καρδιά μας την αναμεταξύ μας ωραία ρεθεμνιώτικη συντροφιά ,συνδυάζοντας εκτός της αλλαγής παραστάσεων κυρίως την φύση ,την ιστορία, και την παράδοση
