Στις 6 Αυγούστου, κάθε χρόνο, οι ορθόδοξοι χριστιανοί όλων των λαών γιορτάζουμε την ανάμνηση ενός επεισοδίου από τη ζωή του Ιησού Χριστού, που χαρακτηρίζεται «Μεταμόρφωση του Σωτήρος»: ο Κύριος, συνοδευόμενος από τους μαθητές Του Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, ανέβηκε στο όρος Θαβώρ για να προσευχηθεί. Εκεί, κάποια στιγμή, το πρόσωπο και το σώμα Του εξέπεμψε εκτυφλωτικό φως («έλαμψε όπως ο ήλιος»), ενώ δίπλα Του εμφανίστηκαν δύο από τους οσίους άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο προφήτης Ηλίας, συζητώντας μαζί Του για την επικείμενο σταύρωσή Του.
Ακολούθησε το αίτημα του αποστόλου Πέτρου για μόνιμη παραμονή στο βουνό, μια φωτεινή νεφέλη (ορατή έκφανση του Αγίου Πνεύματος), και φωνή «εκ της νεφέλης», με την οποία ο Θεός διαβεβαίωνε ότι ο Ιησούς είναι «ο Υιός Του ο αγαπητός». Μετά τον τρόμο των τριών αποστόλων, που έπεσαν κατά πρόσωπο στο έδαφος, ο Χριστός τους κάλεσε να σηκωθούν και να μη φοβούνται («εγείρεσθε και μη φοβείσθε», κατά Ματθαίον 17, 7), οπότε Τον είδαν μόνο, ως κοινό άνθρωπο, όπως Τον ήξεραν.
Η γιορτή της Μεταμορφώσεως είναι η κατ’ εξοχήν γιορτή του Φωτός στην Ορθόδοξη Εκκλησία – όχι του ηλιακού φωτός ή του ανθρώπινου διανοητικού φωτός, αλλά του θείου, αιωνίου και ακτίστου Φωτός. Τιμούμε ένα στιγμιότυπο, στο οποίο ο Θεός, διά του Χριστού, αποκάλυψε μια γεύση του θείου Φωτός στον άνθρωπο. Το έπραξε αυτό ο Χριστός, σύμφωνα με την ερμηνεία των Πατέρων της Εκκλησίας (δηλ. των αγίων διδασκάλων του χριστιανισμού), ώστε οι μαθητές Του να το θυμηθούν λίγες εβδομάδες αργότερα, κατά τη σταύρωσή Του, και να μη χάσουν τις ελπίδες τους.
Η οπτασία αυτή συνοδεύτηκε από την απείρως σημαντική πρόσκληση του Θεού προς τον άνθρωπο να σηκωθεί και να μη φοβάται, ούτε ακόμη και ενώπιόν Του! Αυτή είναι μία από τις στιγμές εκείνες (και δεν είναι λίγες), στις οποίες η Καινή Διαθήκη αποκαλύπτει «τι είδους Θεό» πιστεύουν οι χριστιανοί: Θεό, που θέλει τον άνθρωπο όρθιο (όχι πεσμένο) και χωρίς φόβο.
Βεβαίως, τον θέλει επίσης και φωτεινό, όχι σκοτεινό. Αν ο άνθρωπος είναι σκοτεινός, τότε είναι και πεσμένος, νιώθει και φόβο – εκτός αν έχει διαστραφεί η συνείδησή του σε τέτοιο βαθμό, που έχει καταντήσει αυτό που αποκαλεί ο λαός μας «αθεόφοβο». Ο Χριστός είπε κάποτε «εγώ είμαι το Φως του κόσμου» (κατά Ιωάννην 8, 12), αλλά είπε επίσης και «εσείς είστε το φως του κόσμου» (κατά Ματθαίον 5, 14-16), εννοώντας ότι όσοι ακολουθούμε τις διδαχές Του, είμαστε γνήσιοι μαθητές Του μόνο αν με το ήθος μας φωτίζουμε τη ζωή των ανθρώπων.
ΟΜΩΣ στις 6 Αυγούστου 1945 συνέβη και ένα από τα πλέον τραγικά γεγονότα της ανθρώπινης Ιστορίας, που μάλιστα σηματοδότησε το πέρασμα σε ένα νέο κεφάλαιο αυτής της Ιστορίας, το κεφάλαιο των πυρηνικών εξοπλισμών: το αμερικανικό βομβαρδιστικό «Enola Gay» έριξε πάνω από την ιαπωνική πόλη Χιροσίμα την ατομική βόμβα «Little Boy» («Μικρό Αγόρι»), θανατώνοντας άμεσα περίπου 70.000 ανθρώπους, ενώ περίπου 60.000 ακόμη πέθαναν τους επόμενους μήνες λόγω από τις συνέπειες της ραδιενέργειας. Τα επόμενα χρόνια, πολλές χιλιάδες ακόμη πέθαναν από διάφορες μορφές καρκίνου, που οφείλονταν στις μακροπρόθεσμες συνέπειες της ραδιενέργειας.
Στις 9 Αυγούστου μια δεύτερη ατομική βόμβα ρίφθηκε στο Ναγκασάκι, με συνέπειες περίπου 74.000 νεκρούς, 75.000 τραυματίες και 120.000 ασθενείς από τη ραδιενέργεια.
Οι πράξεις αυτές, εναντίον αμάχων, ανάγκασαν την Ιαπωνία να παραδοθεί άνευ όρων (στις 15 Αυγούστου 1945) τερματίζοντας εντέλει το φρικτό γεγονός του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το τερμάτισε όμως με μια διπλή πράξη φρίκης. Και η εποχή που ανέτειλε, δεν ήταν μια εποχή ειρήνης και ευημερίας, αλλά εποχή του Ψυχρού Πολέμου, της κούρσας των πυρηνικών εξοπλισμών, του άπληστου ανταγωνισμού για παγκόσμια κυριαρχία, που οδήγησε στην παντοκρατορία των σύγχρονων αποικιοκρατικών δυνάμεων.
Σήμερα, ξανά έχουμε περάσει σε νέο κεφάλαιο: οι ισχυροί έχουν γίνει ακόμη πιο ισχυροί, ενώ οι μικροί και αδύναμοι τείνουν να χάσουν όχι απλώς την ελευθερία τους, αλλά ακόμη και την ανθρώπινη υπόστασή τους…
Γι’ αυτό, η ιστορική μνήμη είναι ακόμη ένα από τα σημαντικότερα πνευματικά όπλα των λαών, που μπορεί να τους διδάξει, αφενός, το πραγματικό πρόσωπο της κυριαρχίας των ισχυρών, αφετέρου πώς κάποιοι αγωνιζόμενοι άνθρωποι αντιστέκονται για να παραμείνουν ελεύθεροι και να φέρουν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια σε όλους.
Το Φως της Μεταμορφώσεως μας δείχνει το δρόμο της ζωής και της ελευθερίας. Η λάμψη της Χιροσίμα σημαίνει συναγερμό εμπρός στον εφιάλτη της δουλείας και του θανάτου. Χωρίς αγώνα και θυσίες, ακόμη και ήττες και πτώσεις, η ελευθερία δεν κερδίζεται. Μπορεί να είναι ελευθερία για τους άλλους, όχι για τον εαυτό μας, γιατί εμείς ίσως θα έχουμε θυσιαστεί πριν το τέλος. Αλλά και τότε θα έχουμε παραμείνει ελεύθεροι – και η επιλογή, την οποία θα καταξιώσει ή θα απαξιώσει η Ιστορία, είναι δική μας.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ «ΝΙΚΗ»
Τοπική Κοινότητα Ρεθύμνου
