Οι ηλιόλουστες μέρες, έχουν κρυμμένα μυστικά μέσα τους. Αυτά που σκεφτόμαστε όταν περπατάμε στην πόλη. Είχα αρκετό χρόνο σήμερα και ξεχύθηκα κυριολεκτικά, στο ζεστό, ανοιξιάτικο, φιλόξενο Ρέθυμνο. Ναι, φιλόξενο. Ακόμα και εμείς που γεννηθήκαμε εδώ, πρέπει να νιώθουμε σαν επισκέπτες. Γιατί, δεν θα είμαστε για πάντα εδώ. Ενώ η πόλη μας είναι αιώνια.
Ξεκινάω την βόλτα μου, από την πλατεία Αγνώστου στρατιώτη. Κάποτε ήταν μικρή και φιλική, τώρα λίγο απρόσωπη, αλλά πάντα είναι το άνοιγμα προς την θάλασσα για μένα. Την διαπερνώ, καλημερίζω τον αγέρωχο φαντάρο και μετά ενώνω τα μάτια μου με το υγρό στοιχείο. Στρίβω δεξιά, κατευθύνομαι προς την μαρίνα. Λιγοστοί άνθρωποι με ακολουθούν.
Αναρρωτιέμαι πόσο ανόητο είναι, να μπορείς να νιωσεις την μαγεία μιας πόλης και να μην επισκέπτεσαι καθημερινά αυτό το σημείο. Περπατάω, βλέπω τις βαρκούλες, τα πλεούμενα, πετάω το βλέμμα με σφεντόνα στην Φορτέτζα. Μένω για λίγο εκεί. Αναπνέω αργά, σαν να παίρνω μέσα μου έτσι τις εικόνες. Την θάλασσα, τον ήλιο που σχηματίζει χρυσές πεταλούδες πάνω της, τα σπιτάκια, τον μιναρέ, τα καμπαναριά. Σαν πίνακας ρομαντικού ζωγράφου. Φαίνεται ακίνητη η πόλη, ενώ ξέρω πως αυτή την στιγμή, κινούνται όλοι, μα είναι μόνο μία το μεσημέρι! Και όμως. Εγώ βλέπω πλήρη ακινησία. Και σκέφτομαι πως μέσα κάπου εκεί, είναι άνθρωποι που αγαπώ και αυτόματα ο πίνακας, αποκτάει,καρδιοχτύπι. Αποκτάει ζωή. Φεύγω με βαριά καρδιά, όπως ο κρυφός εραστής από την συνεύρεση και προχωρώ στο εσωτερικό της πόλης.
Γνώριμα πρόσωπα, με χαιρετούν, οι καφετέριες σφύζουν από κόσμο, μα εγώ, σαν Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, μπαίνω σαν από μια αορατη πορτούλα, στην παλιά πόλη…
Και το παραμύθι, δεν έχει τέλος…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
#Εύας_θοτς
