Του Στέλιου Λιοδάκη,
καθηγητή στη σχολή Χημικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π.
ειδικευμένου σε θέματα Περιβάλλοντος
Σε μια κοντινή πολιτεία, δίπλα στη θάλασσα, ζούσε ένας άρχοντας βγαλμένος από το λαό – ένας πολιτικός άρχοντας. Ένας αληθινός μακιαβελικός ηγέτης προβάλλει πολλές «αρετές» είναι: αυταρχικός, σκληρός, δίκαιος ή άδικος (ανάλογα με την περίπτωση), παντογνώστης, πιστός, τίμιος, αγέρωχος, έξυπνος, πονηρός, σοβαρός, φιλάνθρωπος, θρήσκος, πονόψυχος, επίμονος, ευέλικτος, φιλόδοξος, άπληστος, διαπλεκόμενος, είρων, υπερόπτης, αλαζόνας, καλοφτιαγμένος, ατσαλάκωτος. Σε αυτό τον λαβύρινθο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, στον ήρωα μας προεξείχε η δυσκολία να γελάσει. Αυτή η έλλειψη του στοίχιζε, αφού μη γελιόμαστε, το γέλιο καθρεφτίζει την καλή μας καρδιά.
Στην ίδια πολιτεία, λίγο πιο μακριά, στην παραλιακή ζώνη, ανάμεσα σε μικρά και μεγάλα ξενοδοχεία, ζούσε ένα χωριό τον εφιάλτη ενός θηριώδους χοιροτροφείου συνδυασμένο με άλλες ρυπογόνες δραστηριότητες (κυρίως παραγωγής σκόνης). Οι κάτοικοι του χωριού υπό τη δυσοσμία δεκάδων χιλιάδων χοίρων και τη συνέργεια της σκόνης (που βοηθούσε το ταξίδι της), δυσανασχετούσαν και μήνυαν. Όμως, ο άρχοντας απέφευγε να υπερασπιστεί το δίκιο του χωριού.
Οι οικολόγοι, ωστόσο, αποφαίνονται ότι υπάρχουν όρια για τη μη αντιστρεπτή προσβολή του περιβάλλοντος για τα οποία μάλιστα πολλές φορές υπάρχει μεγάλος βαθμός αβεβαιότητας. Τούτο δεν μπορεί να μας καθησυχάζει, θα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί. Γιατί εάν κανείς ξεπεράσει τα όρια είναι πλέον πολύ αργά: έχει συντελεστεί η καταστροφή. Σαν τους ήρωες της αρχαίας τραγωδίας που μαθαίνουν ότι βρίσκονται μέσα στην ύβρη, στην υπερβολή, μόνο όταν έχει συντελεστεί η καταστροφή. Μας προτρέπουν λοιπόν να είμαστε προσεχτικοί και να μη πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε.
Οι περιβαλλοντολόγοι στην ιστορία μας, συνθηκολογούν. Σηκώνουν λευκή σημαία. Μπορούν να προσδιορίσουν υπόγειους ή υπέργειους ρύπους, να αντιμετωπίσουν βιομηχανικές αστοχίες, να υποτάξουν προσβολές του περιβάλλοντος θαλάσσιες ή εδαφικές. Όμως, παραδίνονται άνευ όρων στην ασύλληπτη γραφειοκρατία, στην ανεπάρκεια και κοροϊδία των τοπικών υπηρεσιών ελέγχου περιβάλλοντος που βυζαίνουν την Δημοτική και Περιφερειακή Αρχή. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι κάποιοι πολυπράγμονες «έξυπνοι» κάτοικοι του πληγωμένου χωριού, στηρίζουν, επιδοκιμάζουν και συστρατεύονται με αυτή την πολιτική που δε σέβεται το περιβάλλον. Αναγκαίο κακό; θύματα προεκλογικής παροχολογίας; ή ανάγκη σύνδεσης με τους μηχανισμούς εξουσίας για τη διασφάλιση προνομίων; …όλα αυτά είναι τόσο τραγικά αστεία που ακόμα και ο «αγέλαστος» άρχοντας γέλασε.
Όσο για τη ρίζα του κακού, μη ψάχνετε, τη μελοποίησε ο Κελαϊδόνης:
«Τι θα πει δε φταίμε εμείς
τι θα πει πως φταίγανε οι άλλοι
Θα πει πως φταίμε και εμείς,
φταίτε και εσείς …φταίει και ο Χατζηπετρής».
