Απ’τη ζωή του καθένα μας περνάνε πολλά πρόσωπα. Από την στιγμή που γεννιόμαστε, κάθε μέρα συναναστρεφόμαστε πολλά διαφορετικά άτομα, όπως και γνωρίζουμε κάθε μέρα νέα άτομα. Μια μεγάλη «κατηγορία» ας το πούμε ανθρώπων είναι οι δάσκαλοί μας. Απ’το νηπιαγωγείο μέχρι όπου φτάσει ο καθένας…
Έτσι κι απ’τη δική μου ζωή πέρασαν πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές. Κάποιοι με επηρέασαν περισσότεροι, κάποιοι ίσως να μην με συμπάθησαν ποτέ (συμβαίνουν αυτά), άλλοι με κατσάδιασαν, άλλοι με βοήθησαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Να μην τα πολυλογώ, σε αυτό εδώ το κείμενο θέλω να μιλήσω για τα δύο άτομα που με έμαθαν να κάνω ακριβώς αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή: σκέφτομαι και γράφω.
Ξεκίνησα 1η δημοτικού σε μία τάξη, παρέα με όλες τις υπόλοιπες τάξεις του δημοτικού, καθώς ως γνωστόν το δημοτικό μας τότε είχε πολύ λίγα παιδιά και κινδύνευε να κλείσει. Εκεί γνώρισα την κυρία Άννα. Έκανε μάθημα σε 6 τάξεις δημοτικού, και πάλι κατάφερνε να διατηρεί την ψυχραιμία της, καθώς καμία φορά η φίλη μου κι εγώ αντιγράφαμε ασκήσεις η μία απ’την άλλη (συγνώμη κυρία Άννα).
Η δασκάλα αυτή λοιπόν έκανε για 10 δασκάλες μαζί. Για μένα, το ότι την αποκαλώ δασκάλα είναι προσβλητικό. Ήταν κάτι σαν μητέρα για όλους μας. Κι εννοείται, εφόσον είχαμε μητέρα στο σχολείο, είχαμε αντίστοιχα κι έναν πατέρα. Αυτός είναι ο κύριος Νεκτάριος.
Ο κύριος Νεκτάριος έκανε σε μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού, και μου έλεγαν συχνά τα παιδιά ότι είναι αυστηρός. Ήξερα λοιπόν ότι όταν πάω 5η δημοτικού πρέπει να διαβάζω. Αυτά όμως που είχε να προσφέρει ο δάσκαλος αυτός ξεπερνούσαν τα τείχη του σχολείου.
Πηγαίναμε πολύ συχνά εκδρομές και μας μάθαινε κάθε δέντρο, κάθε χόρτο πώς λέγεται (ευτυχώς δηλαδή, γιατί πολλοί συνομήλικοί μου δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν τον πλατανόφυλλο απ’το αμπελόφυλλο). Κάποιες τάξεις είχαμε την τύχη να είμαστε στο πρόγραμμα Socrates Comenius, αλληλογραφούσαμε με παιδιά από άλλες χώρες, μας επισκέφτηκαν και ταξιδέψαμε κι εμείς. Ήταν μια εμπειρία ζωής που δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ, κι αυτό χάρη στους δασκάλους μας που δούλεψαν και ασχολήθηκαν για να γίνει όλο αυτό.
Ο κύριος Νεκτάριος μας έλεγε συνέχεια να μην φοβόμαστε να πέσουμε, να λερώσουμε τα ρούχα μας. Μας έλεγε ιστορίες απ’τη ζωή του, και μας ενθάρρυνε να συζητάμε μαζί του κάποιο πρόβλημα που έχουμε. Στις γιορτές ψώνιζε και έφερνε στο σχολείο και ψήναμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια Τσικνοπέμπτη, ανέθεσε στον καθένα μας κάποια ασχολία. Εγώ ανέλαβα να κόψω πατάτες και καθώς είμαι και λάτρης της μαγειρικής (ως γνωστόν) δεν τις έκοβα, τις κατέστρεφα. Γελούσαν τα παιδάκια, ο κύριος Νεκτάριος ήρθε και μου έδειξε. Κι αυτό είναι το λιγότερο, μπροστά σε πολλά άλλα πράγματα που έμαθα από αυτόν. Ο κύριος Νεκτάριος με στήριξε σε μια δύσκολη στιγμή που πέρασα, η οποία είχε σχέση με το σχολείο. Μάλιστα ήταν ο πρώτος που με στήριξε και με υπερασπίστηκε.
Όσον αφορά το σχολείο, γι’αυτόν το μοναδικό μάθημα που ήθελε όλοι να αριστεύσουμε ήταν ένα: ο σεβασμός. Σε όλα τα υπόλοιπα, άλλος τα κατάφερνε καλύτερα, άλλος χειρότερα, δεν τον ενδιέφερε τον κύριο Νεκτάριο. Μας έλεγε συχνά ότι το πιο σημαντικό γι’αυτόν ήταν να γίνουμε καλοί άνθρωποι, πριν γίνουμε αστροναύτες, τραπεζίτες, δάσκαλοι, μπαλαρίνες. Όλοι οι τότε συμμαθητές μου, και οι μικρότεροι και οι μεγαλύτεροι, μαζί κι εγώ θέλω να πιστεύω, γίναμε καλοί άνθρωποι. Ευχαριστούμε δάσκαλε.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι σ’ έναν δάσκαλο με τόσα πολλά χαρίσματα, που έχει προσφέρει στο σχολείο μας, δεν του ζητάς να φύγει. Δεν είμαι τέλεια, κανείς δεν είναι τέλειος, δεν γνωρίζω ακριβώς το συμβάν, αλλά ξέρω ότι ο κύριος Νεκτάριος είναι ένας καλός δάσκαλος και πάνω απ’όλα ένας πολύ καλός άνθρωπος. Θεωρώ τον εαυτό μου και τους συμμαθητές μου πολύ τυχερούς που είχαμε έναν τέτοιο δάσκαλο, στο πρώτο μας σχολείο. Δάσκαλοι σαν τον κύριο Νεκτάριο υπάρχουν λίγοι, και η θέση του είναι στο δημοτικό μας.
Ό,τι κι αν γίνει, θέλω να ξέρετε δάσκαλε πως θα βρίσκεστε πάντα στις καρδιές μας και πως δεν σας έχουμε ξεχάσει, ούτε πρόκειται να σας ξεχάσουμε. Σας ευχαριστούμε για όλα!
Μια παλιά μαθητρια
