Δεν είναι αργία, είναι απεργία!
Η ιστορία της εργατικής πρωτομαγιάς, ξεκινά στην μακρινή Αμερική και πιο συγκεκριμένα από την πόλη του Σικάγο. Μετά από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών του Καναδά στις αρχές του 1870 (πιο συγκεκριμένα σε αγώνες που πήραν μέρος το 1872), τη σκυτάλη παίρνουν οι εργάτες της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας Εργασίας, όπου στο συνέδριο του 1884, αποφασίζουν να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους την 1η Μάη 1886 στο Σικάγο, το οποίο εκείνη την περίοδο αποτελεί το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας. Αποτέλεσμα αυτών των δράσεων ήταν να απεργήσουν περίπου 600.000 εργάτες σε όλη την Αμερική την εν λόγω ημέρα, με κεντρικό αίτημα ” 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες ύπνο.” . Οι απεργιακές συγκεντρώσεις που ακολουθούν, στιγματίζονται από την βίαιη εργοδοτική και κρατική καταστολή, αλλά και από την αποφασιστικότητα των απεργών που γεννάει το δίκαιο των αιτημάτων τους. Οι αιματοβαμμένοι αυτοί αγώνες κατέστησαν την 1η Μάη, ημέρα επετείου και μνήμης των πρώτων συντονισμένων εργατικών διεκδικήσεων.
Στον ελλαδικό χώρο, η πρώτη απεργιακή συγκέντρωση ανήμερα της Πρωτομαγιάς καταγράφεται το 1892, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο στον οποίο πρωτοστατεί ο Σταύρος Καλλέργης, με καταγωγή από το Χουμέρι Μυλοποτάμου. Τις επόμενες 2 χρονιές ακολουθούν απεργιακές πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις, οι οποίες λόγω της αυξανόμενης συμμετοχής των εργατών, αντιμετωπίζονται με αγριότητα από κράτος, εργοδοσία και τους ένστολους εντολοδόχους τους, με αποκορύφωμα το 1894. Οι συγκεντρωμένοι απεργοί εγκρίνουν ψήφισμα με το οποίο διεκδικούν καθιέρωση του 8ώρου, καθιέρωση της Κυριακάτικης αργίας, τη χορήγηση συντάξεων στα θύματα εργατικών ατυχημάτων μέχρι και κατάργηση της θανατικής ποινής. Η άρνηση του προέδρου της Βουλής, Ιωάννη Μεσσηνέζη, να αναγνωρίσει και ανακοινώσει το ψήφισμα, προκαλεί την αντίδραση των απεργών και η συγκέντρωση των περίπου 2.000 εργατών αντιμετωπίζεται άλλη μια φορά με σκληρή καταστολή και διαλύεται έχοντας ως αποτέλεσμα 10 συλλήψεις, μέσα στις οποίες και αυτή του ρεθυμνιώτη συνδικαλιστή Στ. Καλλέργη. Για την ιστορία αναφέρουμε οτί χρειάστηκε να περάσουν 17 χρόνια για την επόμενη Πρωτομαγιάτικη απεργία στη χώρα, η οποία πραγματοποιήθηκε το 1911.
Η 1η Μάη είναι απεργία λοιπόν, όση προσπάθεια και αν γίνεται για να μετατραπεί σε αργία! Δεν αναπολούμε μια εποχή που έχει περάσει και αφορά την οργάνωση των εργατών, την οργάνωση του οικονομικού συστήματος και κατ’ επέκταση τον τρόπο απεργιών, την συχνότητα ή την δυναμικότητα αυτών. Εύλογα όμως γεννιέται η απορία, πώς γίνεται σε μια εποχή εργασιακού μεσαίωνα, με μεροκάματα πείνας, ωράριο ελαστικό που καταργεί το 8ωρο, ανασφάλιστοι και επισφαλείς, δεν βρισκόμαστε όλοι στην πρώτη γραμμή του αγώνα διεκδικώντας τα «αυτονόητα»;!
Από τη πλευρά μας, τασσόμαστε στο πλευρό των απανταχού αγωνιζομένων ανθρώπων, με σημαία μας την εργασιακή συνθήκη χωρίς αφεντικό και την συνεργατική-κοινοτική και αλληλέγγυα οικονομία, ενώ στα πλαίσια μιας αυτοκριτικής να πούμε ότι, η διαρκής ύφεση των παραδοσιακών κινημάτων υλικών διεκδικήσεων,η κατάρρευση των συνδικάτων αλλά και η επιφυλακτική στάση απέναντι στον συνεργατισμό, δεν επέτρεψαν να χτιστούν οι γέφυρες που θα θέλαμε με τους εργατικούς αγώνες σε τοπικό επίπεδο και μη.100 τόσα χρόνια λοιπόν, μετά τις μεγαλειώδεις και ηρωικές απεργίες, θυμίζουμε ότι η εργασία έχει ανάγκη από αλληλεγγύη στη πράξη και όχι στα λόγια. Τονίζουμε ότι, μέσα στο τυφώνα της συστημικής κρίσης πολλά εργαλεία που οικοδομήθηκαν στην διάρκεια των αιώνων αντίστασης, τώρα έχουν αχρηστευτεί, πολλοί αγώνες των τελευταίων χρόνων πραγματοποιούνται από αδράνεια και από παράδοση επιβιώνουν, οι θεωρίες και οι επιστημονικές αναλύσεις μοιάζουν με μετεωρολογικά δελτία και ήρθε η ώρα όλοι και όλες μαζί να ρισκάρουμε με ένα βήμα πιο πέρα.
‘’Ποιος ο λόγος να απεργείς όταν δεν μπορείς να νικήσεις;’’ έλεγε ένα τραγούδι με τίτλο ‘Γενική Απεργία’ στις αρχές του 20ου αιώνα, προσπαθώντας να καταδείξει ότι πρακτικές οι οποίες έχουν δημιουργηθεί σε μια προγενέστερη περίοδο εργασίας, ίσως δεν είναι αποτελεσματικές στην εκάστοτε πραγματικότητα και εργασιακό γίγνεσθαι, όπου εργάτης από εργάτη είναι τόσο δύσκολο έστω να διευκρινιστεί, πόσο μάλλον να συν-ονειρευτεί και να συν-πορευτεί σε ένα κοινό αγώνα ενάντια σε αυτά που καταστρέφουν τη ζωή μας μέρα με τη μέρα. Να ονειρευτεί έναν κόσμο και μια κοινωνία έξω από την ατομίκευση και τον ανταγωνισμό , έναν κόσμο χωρίς αφεντικά όπου συνεργασία και αλληλεγγύη , θα είναι τα συστατικά που θα κυριαρχούν στη δημιουργία του. Να συν-ονειρευτεί τους τρόπους, τους αγώνες και τις λύσεις, μπροστά στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι και όλες μας και ο καθένας/καθεμία ξεχωριστά στο δικό του εργασιακό χώρο. Να συν-ονειρευτεί και να συν-διαμορφώσει την ευτοπία μας.
Καταθέτωντας αυτά τα λίγα, σκέψεις και προβληματισμούς, αντιλαμβανόμενοι το ρόλο και τη θέση μας στη ταξική (δυσδιάκριτη πολλές φορές) σκακιέρα του καπιταλισμού, αντιλαμβανόμενοι πλήρως ποιους έχουμε απέναντι μας και ποιος είναι ο εχθρός, προσπαθώντας στη καθημερινότητα μας να πραγματώσουμε το πάντα αληθές ‘χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά’, βρίσκοντας συνοδοιπόρους για τους αγώνες του αύριο, συμμετέχουμε στο κάλεσμα της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης Ρεθύμνου στη συγκέντρωση στις 10.00 π.μ στο Εργατικό Κέντρο Ρεθύμνου.
Καλούμε επίσης μετά την πορεία στις 14.00 το μεσημέρι στη πλατεία Μικρασιατών στη συν-διοργάνωση απεργιακού γλεντιού για τη δημιουργία Ταμείου Ταξικής Αλληλεγγύης.
Για την εργατική απεργία της 1ης Μαΐου,
Εργαζόμενες/οι του συνεταιρισμού το Κιβώτιο
