Με την ευκαιρία της συμμετοχής του Γιάννη Σκαράκη στο Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού, των Εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές, στα Χανιά, την Παρασκευή 15 Ιουνίου, από τις 19.30 το απόγευμα στο Clubhouse, των Cretan Gunners, Μπονιάλη 11-14 [στην υπόγεια στοά, αριστερά από τα γραφεία της εφημερίδας Χανιώτικα Νέα] και στο Ρέθυμνο, το Σάββατο 16 Ιουνίου από τις 19.30 το απόγευμα, στο Arokaria Cafe, Σαλαμίνος 7, όπου θα παρουσιάσει το βιβλίο του, κάναμε μαζί του μια μικρή κουβέντα για να τον γνωρίσετε.
Γεια σου, Γιάννη. Εδώ κανονικά ρωτάνε πως νιώθεις για το πρώτο σου βιβλίο, πως ένιωσες όταν το έπιασες στα χέρια σου και ότι έχει να κάνει γενικά με την αίσθηση του βιβλίου. Θα σου κάνω ίσως την ίδια ερώτηση αλλά σίγουρα όχι με τον ίδιο σκοπό. Αυτό που θέλω να μάθουμε είναι πως νιώθεις που γράφεις. Για την ακρίβεια πως νιώθεις που επιτέλους γράφεις. Νιώθεις ελευθερία, καταπίεση, άγχος, πίεση;
Ή απλά, ίσως πάντοτε, νιώθεις μόνο την ατέλειωτη ελευθερία, έχοντας στα χέρια σου ένα εργαλείο έκφρασης που δεν λογοδοτεί σε κανέναν;
Μίλησες μας, για σένα και την συγγραφή, και την ιδέα της συγγραφής, και τι εκφράζει για σένα.
Το “επιτέλους” δεν είναι απολύτως ακριβές, γράφω αρκετό καιρό. Νιώθω αγχολυτικά, αν υπάρχει τέτοιο συναίσθημα. Άλλες φορές, αναλόγως την ψυχική μου διάθεση νιώθω έναν εγκλεισμό μέσα στο κεφάλι μου, ο οποίος με το γράψιμο εντείνεται. Όταν το γράψιμο ολοκληρωθεί, νιώθω καλύτερα. Σαν να κάνω συνεδρία στον εαυτό μου.
Να μιλήσω για μένα. Περιαυτολογούμε δηλαδή.
Για μένα η συγγραφή ήταν ανέκαθεν τρόπος έκφρασης. Από πολύ νωρίς. Πλέον είναι επίσης πρόκληση. Ως αναγνώστης βάζω τον πήχη αρκετά ψηλά. Θέλω αυτό που γράφω να είναι κάτι που μπορεί να με εξιτάρει. Κάτι που θα επέλεγα ως αναγνώστης.
Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της ερώτησης, η συγγραφή εκφράζει πολλά πράγματα. Συνήθως σκοτάδι… Ένα σκοτάδι που για να βγω από εκεί πρέπει να γράψω. Επίσης, άπειρες πιθανότητες. Κόσμους που μπορεί να συμβαίνει το οτιδήποτε. Όπου όλα είναι πιθανά. Είναι μάλλον μια επαφή με το άπειρο.
Σίγουρα μια από τις πιο κλασσικές ερωτήσεις είναι να μας πεις κάποια πράγματα για το βιβλίο σου ή γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να το αγοράσει. Θα σου κάνω και εγώ την ίδια ερώτηση αλλά όχι με το κλασσικό τρόπο, γιατί θέλω οι αναγνώστες να γνωρίσουν και εσένα και το βιβλίο σου.
Θέλω να διαλέξεις ένα απόσπασμα από το βιβλίο σου, ένα πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα, να το παραθέσεις εδώ και μετά να το σχολιάσεις. Πιστεύω ότι είναι ίσως ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να μπορέσεις να αποκαλύψεις σε κάποιον αυτό που νιώθεις και πιστεύεις πραγματικά για το βιβλίο σου.
Απόσπασμα! Ένα αυτοτελές ποίημα θα παραθέσω.
Άπατρις
Μακριά οδεύω προς το άπειρο
μα το αέναο ταξίδι ειν στροφές γεμάτο.
Στροφές που αλλεπάλληλα συγκλινιυν
στην ποταπή πραγματικότητα.
Όσο μακριά κι αν νόμισα ότι εφτασα
διαπίστωσα πως βρίσκομαι στο ίδιο σημείο.
Όση αξία κι αν προσέδωσα στην κάθε σπιθαμή
αναίτιο αποδείχτηκε το κάθε χιλιοστό
αυτής της περιήγησης.
Το δρόμο ωστόσο συνεχίζω να διανύω
μα το τοπίο δεν αλλάζει.
Οι ίδιες πεδιάδες απραξίας
τα ίδια βουνά μονοτονίας
μόνο η βροχή πίστα κωφεύει
σε κάθε άρνηση,
σε κάθε ανάμνηση.
Μόνο η βροχή που συντροφεύει
τους πιο μύχιους εφιάλτες κάθε ελπίδας.
Το φως δεν ανατέλλει.
Το έρεβος μ’ αγνοεί.
Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να σχολιάσω εδώ. Γενικά υπάρχει μια αίσθηση παραίτησης. Ένας φαύλος κύκλος. Μια μάταιη προσπάθεια. Ένας Σύσιφος που σαμποτάρει τον εαυτό του για να χάσει πιο γρήγορα από ότι υπολογίζει το Σύμπαν που τον σαμποτάρει. Φρονώ ότι στο μεγαλύτερο τμήμα της, αυτή η ποιητική συλλογή χαρακτηρίζεται από μια απαισιόδοξη εσωτερική οντολογία.
Θα συμμετέχεις στο φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού των Εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές που θα διεξαχθεί στα Χανιά, την Παρασκευή 15 Ιουνίου και στο Ρέθυμνο, το Σάββατο 16 Ιουνίου.
Πως βλέπεις την συμμετοχή σου στο Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού και γενικά τις δραστηριότητες των Συμπαντικών Διαδρομών όλα αυτά τα χρόνια;
Μίλησες μας για το φεστιβάλ και τι να περιμένουμε.
Νομίζω ότι οι Συμπαντικές Διαδρομές κάνουν μια πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια και ο κ. Σωτήρχος, στηρίζει με ιδιαίτερη ζέση τους νέους συγγραφείς. Υπάρχει αρκετή κινητικότητα και αυτό είναι καλό. Πρέπει να λαβαίνουν χώρα τέτοιες εκδηλώσεις πολιτιστικού και καλλιτεχνικού χαρακτήρα. Θεωρώ ότι είναι τιμή και προνόμιο να συμμετέχω στο φεστιβάλ. Τι να περιμένετε; Μια γιορτή της τέχνης ελπίζω. Ανταλλαγή ιδεών. Ενόραση στα βιβλία που θα παρουσιαστούν, καθώς και μια πρόγευση για όσους θελήσουν να σκάψουν πιο βαθιά, με το να επιλέξουν να διαβάσουν κάποια από τα βιβλία που θα παρουσιαστούν.
Ένα σίγουρα μεγάλο ερώτημα για κάθε αναγνώστη που λατρεύει έναν συγγραφέα είναι πως θα είναι σαν απλός άνθρωπος, τι συνήθειες θα έχει. Τι τρώει, τι μουσική του αρέσει, που ταξίδεψε και πολλά άλλα πράγματα. Θα προσπαθήσω να κάνω απλή αλλά αναγκαστικά και περίπλοκη ταυτόχρονα την ερώτηση.
Πες μας, που θα ήθελες να ταξιδέψεις για να απαγγείλεις κάποιο κείμενο σου και όταν θα το έκανες αυτό, τι μουσική θα ήθελες να ακούγεται, τι ποτό να γεμίζει το ποτήρι μπροστά σου και ποια αγαπημένη νοστιμιά να σε περιμένει στο πιάτο σου;
Ενδεχομένως, στα ερείπια κάποιου κάστρου, μεσαιωνικού κατά προτίμηση. Ίσως στη Σκωτία. Η μουσική με δυσκολεύει πιο πολύ ως επιλογή. Προφανώς σκοτεινή μουσική. Ή μίνιμαλ. Μια μίξη από Phillip Glass, Pain of Salvation, The Gathering. Στην όλη διαδικασία δεν νομίζω ότι θα ήθελα μία αγαπημένη λιχουδιά σε πιάτο… Δεν θα μου άνοιγε την όρεξη η ποίησή μου… Ένα κρασί θα ήταν αρκετό.
Κάτι ευχάριστο, όμορφο και γλυκό που θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας; Μέσα σε αυτόν τον σκληρό, βίαιο και απάνθρωπο κόσμο και μέσα σε αυτή την απρόσωπη κοινωνία υπάρχει κάτι που σε κρατάει, σου δίνει δύναμη;
Ίσως το όνειρο να γράψεις κάτι καινούργιο, να ζωγραφίσεις στην άμμο του χρόνου ένα καινούργιο όνειρο, ένα καινούργιο μύθο;
Υπάρχουν πολλά ευχάριστα, όμορφα και γλυκά. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που μπορεί να ταξιδέψει κάποιος. Υπάρχει ακόμα ανθρωπιά. Κάποιες φορές. Απλά δεν φαίνεται. Διαφημίζουν μόνο τα σκληρά, βίαια και απάνθρωπα. Μέσα σε αυτή την κοινωνία με κρατάει και μου δίνει δύναμη, κάτι πολύ διαφορετικό από το γράψιμο. Μια ελπίδα που έχω για ένα καλύτερο μέλλον, καθώς και η γυναίκα μου.
Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο σου. Κάτι τελευταίο που θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες μας;
Ελπίζω κάποιοι να διαβάσουν την “Κοιλάδα του Αέναου Μόχθου”. Θα ήθελα να ξέρω τη γεύση αφήνει η ανάγνωσή του.. Επίσης αυτό τον καιρό υπάρχει ένα νέο πόνημα στα σκαριά. Ακόμα άτιτλο, με ακαθόριστο κόνσεπτ. Όχι ποίηση αυτή τη φορά. Διήγημα. Ελπίζω ο κόσμος να συνεχίσει να διαβάζει. Οι Έλληνες να διαβάζουν λίγο περισσότερο.. Ανοίγουν οι ορίζοντες. Ανοίγει το μυαλό. Ένας κόσμος με δειλούς αναγνώστες, θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος.
