Η 14χρονη Μαριάννα Αυγουστάκη που συγκλόνισε την Ελλάδα στον Αυθεντικό Μαραθώνιο μίλησε στο gazzetta.gr
γράγει ο Αντώνης Πατσούρας
Η 14χρονη Μαριάννα Αυγουστάκη που συγκλόνισε την Ελλάδα στον Αυθεντικό Μαραθώνιο μιλάει στο gazzetta.gr για τη ζωή της και για όσα θα ήθελε να αλλάξει ο πρωθυπουργός, προκειμένου να την κάνει ευκολότερη. Το αίτημα του πατέρα και το μήνυμα της ψυχολόγου!
Την χρονιά που η Ελλάδα «φιλοξενούσε» τους Ολυμπιακούς Αγώνες (2004), στην Κρήτη έβλεπε το πρώτο φως της ζωής ένα όμορφο κορίτσι, η Μαριάννα, η οποία από την πρώτη ημέρα έμελλε να είναι Ολυμπιονίκης της ζωής.
Η Μαριάννα Αυγουστάκη, γεννήθηκε με μικτή σπαστική τετραπληγία. Το μυαλό της είναι… ξυράφι αφού δουλεύει στο 90%, έχει όμως κινητικά προβλήματα. Η πάντα χαμογελαστή Κρητικοπούλα έγινε γνωστή στο πανελλήνιο όταν τερμάτισε περπατώντας στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας! Διένυσε μια απόσταση 42χλμ με το αναπηρικό της αμαξίδιο και εισήλθε ως …Ολυμπιονίκης στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όρθια και με ψηλά το κεφάλι με τη βοήθεια των φίλων της από τον Ναυτικό Όμιλο Ρεθύμνου. Μαζί με την Μαριάννα συμμετείχαν και τερμάτισαν με υπερηφάνεια στον Μαραθώνιο ο Κώστας Κουφάκης, ο Ανδρέας Τζαγκαράκης, ο Γιώργος και ο Κώστας Ασουμανάκης, ο Γιώργος και ο Γιάννης Παναγιωτάκης, ο Μάρκος Αυγουστάκης, ο Νικόλας Γκαβρίλοβιτς και ο Κώστας Χατζηδάκης.
«Να ακούτε τους νέους κ. Τσίπρα»
Ο Νικόλας Γκαβρίλοβιτς είναι τερματοφύλακας στην ποδοσφαιρική ομάδα της Επισκοπής και ξάδελφος της Μαριάννας. Ήταν εκείνος που την σήκωσε από το καροτσάκι για να περπατήσει και να τερματίσει στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Το gazzetta.gr μίλησε με την Μαριάννα, που ζει μόνιμα στο μαγευτικό Ρέθυμνο -μαζί με τους γονείς της και τα δυο της αδέλφια- και θα σας βοηθήσει να αντιληφθείτε το μεγαλείο αυτής της κοπέλας. Της Μαριάννας. η οποία κάθε ημέρα κερδίζει μάχες και ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον με την βοήθεια του κράτους, το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει φτιάξει το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο για να βελτιώσει την καθημερινότητα της.
Η πανέξυπνη Μαριάννα θέλησε να στείλει μέσω του gazzetta.gr το δικό της μήνυμα στον πρωθυπουργό της χώρας κ. Αλέξη Τσίπρα: «Εάν είχα απέναντι μου στον κ. Τσίπρα θα του έλεγα να μας ακούσει και εμάς τους νέους, γιατί είμαστε φρέσκα μυαλά και εάν δουλέψουμε όλοι μαζί θα μπορέσουμε με σταθερά βήματα και μεταρρυθμίσεις ν’ αλλάξουμε το μέλλον της χώρας. Επίσης θα του έλεγα, στα παιδιά που έχουμε πρόβλημα, όπως είμαι και εγώ άλλωστε, να μας στείλει τους κατάλληλους ανθρώπους για να μας βοηθούν».
«Θέλω να γίνω συγγραφέας»
Η Μαριάννα παρακολουθεί καθημερινά τα μαθήματα της σε Γυμνάσιο (Β’) του Ρεθύμνου και ονειρεύεται να σπουδάσει. Τελείωσε την Α’ Γυμνασίου με 18.4! Δεν πηγαίνει σε ειδικό σχολείο γιατί πολύ απλά δεν έχει κάποιο πρόβλημα νοητικό, αλλά κινησιακό.
Ήδη κάνει όνειρα για το μέλλον της: «Επειδή είμαι ακόμη μικρή δεν έχω αποφασίσει οριστικά τι θα σπουδάσω. Θα προτιμούσα να γίνω ιστορικός ή αρχαιολόγος και εάν δεν με πάρουν στη σχολή θα γίνω συγγραφέας». Ποιον συγγραφέα όμως θαυμάζει; «Θα σας πω τον Όμηρο αλλά και τον Έρμαν Εσσε. Μου αρέσει πολύ ένα δικό του βιβλίο, ο “Λύκος της στέπας”», σημειώνει η νεαρή συγγραφέας. Εάν πάντως έγραφε σήμερα την αυτοβιογραφία της θα έβαζε τίτλο «Το λαμπερό αστέρι».
Η Μαριάννα έχει τιμηθεί από το Πανεπιστήμιο Κρήτης γιατί κατέκτησε την 1η θέση στον πανελλήνιο διαγωνισμό με τίτλο “Ας φανταστούμε το σχολείο των ονείρων μας”. Η 14η χρόνη συγκλόνισε και κέρδισε το πρώτο βραβείο με το παραμύθι της.
Η συγκλονιστική “εξομολόγηση” της Μαριάννας θα συνεχιστεί με την περιγραφή των συναισθημάτων της κατά τον τερματισμό της στον Μαραθώνιο: «Στα τελευταία μέτρα του Μαραθωνίου ήθελα να τους πάρω όλους αγκαλιά. Αισθάνθηκα συγκίνηση, ενθουσιασμό, χαρά και ένιωσα μαγικά που τερμάτισα. Ένας στόχος επετεύχθη».
Στον Μαραθώνιο, όπως μας αποκάλυψαν μέλη του ΝΟ Ρεθύμνου, συμμετείχε μετά από πρόσκληση τους και αφού μέσω χορηγού συγκεντρώθηκαν τα χρήματα για ν’ αγοραστεί νέο ειδικό αμαξίδιο. Η Μαριάννα μας μίλησε και για το μήνυμα ήθελε να περάσει στην Ελλάδα μέσω της συμμετοχής της: «Αυτό που ήθελα να δείξω είναι ότι πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι και πως μαζί με τα κατάλληλα άτομα και κίνητρα μπορούμε να τα καταφέρουμε».
Δηλώνει χαρούμενη, αισιόδοξη, κεφάτη ενώ αυτό που την χαρακτηρίζει ως άνθρωπο είναι : «Αυτό που με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο είναι ο δυναμικός μου χαρακτήρας. Ακόμη και εάν πονάω δεν τα παρατάω. Ποτέ δεν το βάζω κάτω. Με χαρακτηρίζει η ζωντάνια και η δίψα για γνώση και ζωή».
Το αγαπημένο της τραγούδι είναι το “Έλα ψυχούλα μου” του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ενώ από ταινίες της αρέσει ο “Νέμο” αλλά και η “Πολίτικη κουζίνα”. Υποστηρίζει τον Παναθηναϊκό αλλά και την Επισκοπή Ρεθύμνου. Θέλει να επισκεφτεί πολλές χώρες περισσότερο όμως την Γαλλία: “Η χώρα που θέλω να δω είναι η Γαλλία. Να πάω στο Παρίσι και στη Disneyland». Πάντως την Κρήτη δεν την αλλάζει και νιώθει για το νησί της: «Η Κρήτη για μένα είναι δύναμη, χαρά, κέφι, φιλία, οικογένεια, τσικουδιά και ρακί».
Χάρης Αυγουστάκης: «Θέλουμε νομοθετική ρύθμιση»
Ο πατέρας της Μαριάννας, Χάρης, σε δηλώσεις του στο gazzetta.gr στάθηκε στην δύσκολη καθημερινότητα της κόρης του αλλά και στο μεγαλείο ψυχής που έδειξε με την συμμετοχή της στον Μαραθώνιο.
«Η Μαριάννα είχε δει παλαιότερα παιδιά με κινητικά προβλήματα να συμμετέχουν στα «Αρκάδεια», που είναι αγώνας δρόμου στην Κρήτη, και ήθελε να συμμετάσχει. Επιθυμούσαμε να γευτεί αυτή τη χαρά, την εμπειρία. Μαζί με τα παιδιά από τον ΝΟ Ρεθύμνου και άλλους φίλους της ανεβήκαμε στην Αθήνα για να περάσει σ’ όλους το μήνυμα της προσπάθειας και της θέλησης. Όσοι το ζήσαμε δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Η κόρη μου έχει την θέληση να πετύχει πολλά ,παρότι είναι σε δυσχερή θέση λόγω των κινητικών της προβλημάτων.
Η συμμετοχή της στον Μαραθώνιο είναι η καλή πλευρά. Υπάρχει και η καθημερινότητα της, που είναι εξαιρετικά δύσκολη», σημειώνει ο Χάρης Αυγουστάκης και συνεχίζει κάνοντας εκτενή αναφορά στα προβλήματα της Μαριάννας: “Η καθημερινότητα της είναι πολύ δύσκολη. Ένα παιδί με τέτοιο νοητικό επίπεδο πάει στο δημόσιο σχολείο αλλά δυστυχώς υπάρχει κενό στη νομοθεσία. Η Μαριάννα έχει συνοδό αλλά δεν είναι ούτε γυμναστής, ούτε φυσιοθεραπευτής ή εργοθεραπευτής. Μπορεί να πάει στο σχολείο και να μείνει 5 ώρες στο καροτσάκι της. Αυτό στερεί από τη Μαριάννα ένα κομμάτι της δύναμής της και παράλληλα είναι εις βάρος της ψυχολογίας της. Ζητούμε από τον αρμόδιο υπουργό μια νομοθετική ρύθμιση γι’ αυτά τα παιδιά. Με μια ρύθμιση η Μαριάννα θα μπορέσει να έχει τον κατάλληλο συνοδό και όχι βρεθονηπιοκόμο. Η Μαριάννα μένει στην ίδια θέση για ώρες και δεν μπορεί να παρακολουθήσει σωστά το μάθημα αλλά πονάει στα ισχύα και σε πολλά άλλα σημεία του κορμιού της».
Κατάθεση ψυχής από την ψυχολόγο της Μαριάννας!
Η ψυχολόγος Θεώνη Αθανασοπούλου μ’ ένα συγκλονιστικό της κείμενο στα social media περιγράφει με τον πιο αληθινό τρόπο την πορεία ζωής και τα «θέλω» της Μαριάννας.
Το συγκλονιστικό της κείμενο:
Για τη Μαριάννα!
Στον απόηχο αυτού του πανηγυριού και της χαράς της συμμετοχής στο Μαραθώνιο,θα ήθελα να κάνω μια κατάθεση ψυχής!
Τη Μαριάννα έχω την τιμή να τη γνωρίζω από την ηλικία των δέκα μηνών.Από τότε που οι γονείς της με εμπιστεύτηκαν να γίνουμε συνοδοιπόροι στο δύσκολο έργο που πλέον καλούνταν να φέρουν εις πέρας ως γονείς.Στο να μεγαλώσουν ένα παιδί που τότε δεν ξέραμε ποια θα είναι η νοητική και κινητική του εξέλιξη.Οι προβλέψεις δυσοίωνες,αλλά η πίστη και η θέληση κυρίαρχες.Και η Μαριάννα μεγάλωνε με πολλή πολλή αγάπη,φροντίδα,συνεχείς θεραπείες σε καθημερινή βάση και εξελισσόταν σε ένα παιδί με εκπληκτικό νοητικό δυναμικό,αλλά εγκλωβισμένη στο σώμα της.
Και ήρθε η ώρα του σχολείου και των πρώτων απογοητεύσεων όλων μας.Να διαπιστώνουμε στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς,στα πλαίσια της Δημόσιας Εκπαίδευσης,από το Νηπιαγωγείο μέχρι σήμερα που η Μαριάννα φοιτά στη Β’Γυμνασίου,τα νομοθετικά κενά και τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό ειδικά εκπαιδευμένο για να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός παιδιού με κινητικά προβλήματα.Η Μαριάννα για να μπορεί να συμμετέχει στις δραστηριότητες του σχολείου της,για να μπορεί να συγκεντρώνεται στα μαθήματά της και να αποδίδει σ’αυτά,για να μπορεί να πηγαίνει σχολικές εκδρομές,για να μπορεί να επικοινωνήσει με τους συμμαθητές της,είναι αναγκαίο να έχει την κατάλληλη στήριξη και το σώμα της να βρίσκεται στην κατάλληλη θέση και στάση.Για να μην πονάει είναι απαραίτητο να σηκώνεται,να περπατάει,να κινείται.Είναι απαραίτητο να πάει στην τουαλέτα και να ψωνίσει από το κυλικείο.
Πώς,όμως,μπορεί να γίνει αυτό;
Ποιός θα φροντίσει γι’αυτό;
Όταν στη Μαριάννα ναι μεν παρέχεται από το κράτος ειδικό βοηθητικό προσωπικό ΟΧΙ όμως ειδικά εκπαιδευμένο βοηθητικό προσωπικό για παιδιά με κινητικά προβλήματα,όπως για παράδειγμα μπορεί να είναι ένας φυσιοθεραπευτής,εργοθεραπευτής ή γυμναστής.
Τότε τι γίνεται;
Τότε η Μαριάννα κάθεται με λάθος τρόπο όλη μέρα κατά τη διάρκεια του σχολείου σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο,απομονωμένη και πολλές φορές συναισθηματικά εξαθλιωμένη και σωματικά εξουθενωμένη.
Και δυστυχώς κανείς δε μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό,ούτε η περιφέρεια,ούτε οι εκάστοτε διευθύνσεις,ούτε τα εκάστοτε σχολεία.Γιατί δεν προβλέπεται τέτοιου είδους θέση από το νόμο,δεν υπάρχει νομοθετική ρύθμιση…
Όλοι μα όλοι ξαφνικά είμαστε περήφανοι για τη Μαριάννα.
Ας μπούμε λίγο στη ζωή της,στην καθημερινότητά της,έστω και για μια μέρα και να δούμε αν τότε θα νιώθουμε περήφανοι πάνω από όλα για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Γιατί όπως λέει και η Μαριάννα”η δημοσιότητα κρατάει για δυο μέρες”η καθημερινότητα όμως είναι εδώ σκληρή και απαιτητική.
