Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Ο λαός μας έλεγε ότι ο Ιούλης και ο Νοέμβρης είναι οι μήνες με τις περισσότερες γιορτές. Φυσικά, εννοούσαν γιορτές αγίων, των πιο γνωστών και αγαπητών στο λαό μας αγίων (πριν πάθουμε μαζική πολιτισμική αμνησία), γιορτές που γίνονταν γέφυρες και ένωναν ουρανό και γη και μετέφεραν μέσα στους αιώνες έναν πολιτισμό σχέσεων (με το Θεό, με το συνάνθρωπο, το περιβάλλον και τον εαυτό μας), αξιών, δικαιοσύνης, καλοσύνης, συγχωρητικότητας, θάρρους και ζωής.
Τέτοιες γιορτές του Ιούλη είναι των αγίων Αναργύρων, της αγίας Κυριακής, των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης, των αγίων Όλγας και Ευφημίας, της αγίας Μαρίνας, του προφήτη Ηλία, της αγίας Άννας (μητέρας της Θεοτόκου), των αγίων Μαρίας Μαγδαληνής, Μαρκέλλας της Χίου, Παρασκευής, Παντελεήμονος κ.λ.π., ενώ επίσης έχουμε την εορτή των σύγχρονων αγίων Παϊσίου και Ιωάννη Μαξίμοβιτς, των αγίων Παρθενίου και Ευμενίου των εν Κουδουμά Ηρακλείου, του Ρεθεμνιώτη αγίου ιερομάρτυρα Μεθοδίου, επισκόπου Λάμπης, τη μνήμη του σύγχρονου αγίου γέροντα Σωφρόνιου Σαχάρωφ κ.ά.
Άγνωστα αυτά πλέον, άγνωστος και ο πολιτισμός που μεταφέρουν και που εξόπλισε με απίστευτη ψυχικές και ηθικές δυνάμεις, εδώ και αιώνες, όχι μόνο το λαό μας, αλλά πολλούς ορθόδοξους χριστιανικού λαούς, μέσα στις καταιγίδες των πολέμων και στις χιονιές της σκλαβιάς και της φτώχειας. Τα ηθικά και πνευματικά αυτά όπλα (όπλα πολιτισμού, που συγχρόνως είναι κάτι πολύ περισσότερο από πολιτισμός) ο σημερινός άνθρωπος τα αναζητά, αλλά δεν τα θυμάται πια, εκτός από λίγους συνανθρώπους μας, που οι περισσότεροι πλέον δεν τους καταλαβαίνουν.
Αυτόν το μήνα, τον Ιούλιο των εορτών και των αγίων, βλέπουμε στις άκρες των δρόμων μας τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά» να παρουσιάζουν τα περιοδικά τους, φερμένα κατευθείαν από την Αμερική, που ήρθαν να μας διδάξουν, υποτίθεται, αυτό που θεωρούν «αλήθεια» για το Θεό, το Χριστό, τον άνθρωπο και τη μεταξύ τους σχέση… Και δυστυχώς, υπάρχουν συνάνθρωποί μας, που, αν και δεν έκαναν ποτέ το βήμα να μάθουν τι λέει η Ορθοδοξία (ίσως βέβαια νομίζουν ότι «ξέρουν»), προσπαθούν να βρουν το νερό της ζωής στις διδασκαλίες του «κυβερνώντος σώματος» της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που διατυπώνονται στο Μπρούκλιν και εξαπολύονται σε όλο τον κόσμο.
Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν είναι εχθροί μας, αλλά θύματα, που έπεσαν στην παγίδα και πίστεψαν ότι βρήκαν τη σωτηρία – η Εκκλησία και κάθε χριστιανός δεν έχει κανέναν άλλο εχθρό, παρά μόνο το διάβολο, γι’ αυτό και οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας πολλές φορές τον αποκαλούν απλώς «ο Εχθρός».
Στον τόπο μας, ας το πούμε ως παρένθεση, ευδοκιμεί άλλο ένα αμερικάνικο θρησκευτικό φρούτο, οι «Πεντηκοστιανοί», δηλαδή οι λεγόμενες «Εκκλησίες της Πεντηκοστής». Με δυο λόγια, αμερικάνικες θρησκευτικές οργανώσεις με ηλικία λίγο μεγαλύτερη των 100 ετών, ήρθαν να διδάξουν τον ελληνικό λαό, που άκουσε το μήνυμα του Ιησού Χριστού από τους ίδιους τους αποστόλους και, από την εποχή των αποστόλων μέχρι κυριολεκτικά τις μέρες μας, δεν έχουν πάψει μέσα σ’ αυτόν το λαό να γεννιούνται άγιοι, μάρτυρες και προφήτες…
Κάποτε μια «Μάρτυρας του Ιεχωβά» μου είπε ότι, όταν ήταν ορθόδοξη, δεν της είχε πει ποτέ κανείς να διαβάζει την Αγία Γραφή, αλλά έμαθε να το κάνει αυτό όταν προσχώρησε στην «Οργάνωση» (έτσι αυτοαποκαλείται η ομάδα τους). Κι όμως, ποιος δεν γνωρίζει ότι κάθε Κυριακή στην εκκλησία (και όχι μόνο τις Κυριακές) οι ορθόδοξοι χριστιανοί διαβάζουμε την Αγία Γραφή (το Ευαγγέλιο, τον Απόστολο, προφητείες κ.λ.π.); Αν δεν το γνωρίζουμε, δεν ευθύνεται φυσικά η Εκκλησία, αλλά δυστυχώς εμείς οι ίδιοι – διότι οι γονείς μας, αν και ολιγογράμματοι, το γνώριζαν, ενώ εμείς, αν και μαθαίνουμε «τα πάντα» και διδάσκουμε στα παιδιά μας «τα πάντα», μόνο το τι γίνεται στην εκκλησία αποφεύγουμε να μάθουμε.
Τι είναι οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά»
Πρόκειται για ένα από τα χιλιάδες παρακλάδια εκείνης της εκδοχής του χριστιανισμού, που ονομάζεται Προτεσταντισμός και ξεκίνησε από τη Γερμανία και την Ελβετία τον 16ο αιώνα, με το Λούθηρο και τον Καλβίνο, ως αντίδραση στη φρίκη που είχε επιβάλει στη δυτική Ευρώπη κατά το Μεσαίωνα ο Παπισμός (Ρωμαιοκαθολικισμός, η λεγόμενη «Καθολική Εκκλησία» με αρχηγό τον Πάπα της Ρώμης).
Ο Προτεσταντισμός από τότε μέχρι σήμερα διασπάστηκε σε δεκάδες χιλιάδες μικρές και μεγάλες ομάδες (αιρέσεις), πολλές από τις οποίες έχουν απομακρυνθεί εντελώς από τον χριστιανισμό, όπως τον ξέρουμε.
Η Οργάνωση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» ιδρύθηκε από τον Κάρολο Ρώσσελ στις ΗΠΑ λίγο πριν το 1900. Μερικά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της είναι:
Α) Η ιδέα ότι το πραγματικό όνομα του Θεού είναι «Ιεχωβά» και ότι μόνο αν Τον ονομάζουμε έτσι έχουμε ελπίδες να σωθούμε. Αυτή η άποψη είναι παρεξήγηση από το όνομα «Γιαχβέ», με το οποίο ο Θεός αποκαλύπτεται στον Μωυσή, στην Παλαιά Διαθήκη, όνομα που σημαίνει «Αυτός που Υπάρχει» και που η ελληνική μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης το μεταφράζει «ο Ων» (ο Υπάρχων) ή «ο Κύριος». Το όνομα αυτό απευθυνόταν στους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ ο Χριστός μας δίδαξε να αποκαλούμε το Θεό «Πατέρα». Τα Ευαγγέλια και γενικά η Αγία Γραφή των χριστιανών δεν χρησιμοποιεί το όνομα «Γιαχβέ» (εκτός από τη λέξη αλληλούια, που το περιέχει), γι’ αυτό και οι χριστιανοί δεν το χρησιμοποιούμε, επειδή δεν το διδαχτήκαμε από τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους.
Αντίθετα οι ηγέτες των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» έχουν κατασκευάσει μια «μετάφραση» της Αγίας Γραφής, όπου ακόμη και στα Ευαγγέλια έχουν προσθέσει οι ίδιοι σε πάρα πολλά σημεία το όνομα «Ιεχωβά», και αυτή την «Αγία Γραφή» διδάσκουν στους οπαδούς τους (την «Μετάφραση Νέου Κόσμου»)!
Β) Ότι στο «τέλος του κόσμου», ο Θεός θα σκοτώσει όλους τους ανθρώπους σε έναν μεγάλο πόλεμο (τον Αρμαγεδδώνα), εκτός από τους «αληθινούς πιστούς Του», που εννοούν κυρίως τους ίδιους τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Ο Χριστός θα έρθει και θα κυβερνήσει τον κόσμο χίλια χρόνια και μετά θα αναστηθούν μόνο οι δίκαιοι και οι «αληθινοί πιστοί», οι οποίοι θα ζήσουν για πάντα στη γη. Μαζί με το Χριστό θα βασιλέψει ένα ουράνιο σώμα λίγων εκλεκτών (οι «144.000 άγιοι»), ενώ όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι υπήκοοί τους.
Αυτά αποτελούν παρερμηνεία διαφόρων σημείων της Αποκάλυψης. Μάλιστα θεωρούν ότι η Δευτέρα Παρουσία… έγινε μυστικά τις αρχές του 20ού αιώνα.
Γ) Δύο πρακτικές τους, που μπορούν να θεωρηθούν ακραίες και οι οποίες ξεφεύγουν από τη θρησκευτική πλευρά της ζωής, είναι ότι αρνούνται να κάνουν μετάγγιση αίματος, προτιμώντας να πεθάνουν ακόμη και τα παιδιά τους παρά να βάλουν ξένο αίμα, και ότι εφαρμόζουν την τακτική της «αποκοπής», δηλ. αν ένας «Μάρτυρας του Ιεχωβά» φύγει από την Οργάνωση (αλλάξει θρήσκευμα), παύουν να έχουν οποιανδήποτε σχέση μαζί του ακόμη και αν είναι συγγενής τους, ώστε να μη μεταδώσει τις ιδέες του και στους άλλους και σπείρει μέσα τους αμφιβολία για όσα τους διδάσκουν τα περιοδικά τους, τα «Σκοπιά» και «Ξύπνα», και τα βιβλία της Οργάνωσης.
Να κλείσουμε αναφέροντας, ως επίλογο, ότι οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» εκπαιδεύονται σε ειδικές εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις για το πώς πρέπει να μιλήσουν στους ανθρώπους για να τους μεταδώσουν τις ιδέες τους, ακριβώς όπως μια εταιρία πωλήσεων εκπαιδεύει τους πωλητές της.
Όλα αυτά είναι στοιχεία που προέρχονται – με παραλλαγές – από τις προτεσταντικές ρίζες των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» και βρίσκουν έδαφος σε τόπους σαν τον δικό μας για ένα και μόνο λόγο: επειδή εμείς έχουμε εγκαταλείψει τη δική μας πνευματική παράδοση και αναζητούμε νερό σε θολό τοπίο. Ακόμα και τον Ιούλιο, τον κατεξοχήν μήνα των εορτών και των αγίων μας.
Σας ευχαριστώ.
