Τις τελευταίες βδομάδες παρακολουθούμε την προσπάθεια της ακροδεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ να τρομοκρατήσει όποιον/α τολμήσει να αγωνιστεί ενάντια στη νέα πραγματικότητα που επιφυλάσσει στον κόσμο της εργασίας και τους πρόσφυγες (τώρα αλλά και μελλοντικά).
Το ελληνικό κράτος, το οποίο από τις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού πέταξε το «αριστερό-φιλανθρωπικό» του προσωπείο, εφαρμόζει μια συντονισμένη και σε όλα τα επίπεδα καταστολή. Πρόσφυγες, μετανάστες και αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας που δρουν στην κατεύθυνση της ισότητας, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, δέχονται απειλές και επιθέσεις από την αστυνομία.
Το μεγαλύτερο έγκλημα των καιρών μας.
Οι κρατικοί ανταγωνισμοί από την τελευταία καπιταλιστική κρίση κι έπειτα έχουν οξύνει τα πολεμικά μέτωπα, με πιο γνωστό αυτό στα εδάφη της Συρίας. Η λύση για την συνέχεια της κερδοφορίας του κεφαλαίου θα περάσει πάνω από τα σώματα εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι όποιος επιβιώσει. Τα ευρωπαϊκά κράτη που συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα (η Ελλάδα συμμετέχει με τους νατοϊκούς συμμάχους της) σε αυτό το νόμιμο έγκλημα, αντιμετωπίζουν την προσφυγιά ως εισβολή, ενώ ταυτόχρονα εκμεταλλεύονται φθηνή μεταναστευτική εργασία. Οι κατακτήσεις του ασύλου παραβιάζονται και η προσπάθεια του ανθρώπου να κινηθεί σε μέρος που δεν κινδυνεύει αντιμετωπίζεται ως «παράβαση», έτσι ώστε να νομιμοποιείται ο κάθε μπάτσος να τον κλείσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση αυτής της ακροδεξιάς πολιτικής αφ’ ενός επιχειρεί να ξεπλύνει κοινωνικά τους δολοφόνους κι αφ’ ετέρου να τους ορίσει ως προστάτες της «κοινωνικής ειρήνης».
Πρόσφυγες-καταλήψεις-ζωή με αξιοπρέπεια.
Τα υγιή κομμάτια αυτής της κοινωνίας εδώ και 8 χρόνια έχουν εντείνει τη δημιουργία δικτύων αλληλοβοήθειας με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έρχονται από εμπόλεμες ζώνες ή και κατεστραμμένες οικονομίες των λεγόμενων ηττημένων κρατών στο παγκόσμιο καπιταλιστικό στίβο. Μας λένε πως δεν μπορούμε να ζήσουμε όλοι/ες αξιοπρεπώς. Κάποιοι πρέπει να δολοφονηθούν κι άλλοι να αργοπεθαίνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή μέσα σε εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας. Άλλοι άστεγοι, κι άλλες κάνοντας δυο δουλειές για να καλύψουν τα έξοδα του ενοικίου, των λογαριασμών και της τροφής τους. Οι καταλήψεις στέγης στην Αθήνα, αλλά και αλλού, ήταν μια πρώτη απάντηση του κόσμου της αλληλεγγύης στις πιο ευάλωτες ζωές απέναντι στη κρατική βαρβαρότητα.
Δεν αγωνιζόμαστε μονάχα από κάποιου είδους φιλευσπλαχνία. Στα μάτια των εξαθλιωμένων παιδιών βλέπουμε και το δικό μας μέλλον, το οποίο όσο ο μιλιταρισμός κι ο καραβανάδικος λόγος κερδίζει έδαφος και φέρνει τον πόλεμο πιο κοντά. Η φροντίδα των προσφύγων και των μεταναστών μέσα στον κοινωνικό ιστό έχει πολλά να μας διδάξει. Από προσωπικές μαρτυρίες έχουμε να μάθουμε που οδηγεί η όξυνση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, των εθνικισμών, του πολέμου. Στις καταλήψεις, η συνάντηση κι η φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ των προσφύγων/μεταναστριών με εμάς τους ντόπιους παίρνει σάρκα και οστά. Οι ζυμώσεις που προκύπτουν δίνουν μια δυνατότητα κοινής οργάνωσής μας απέναντι στα ντόπια αφεντικά και τους μπάτσους τους, αλλά και στην καθημερινότητα όπου ασφυκτιούμε – από διαφορετικό μετερίζι φυσικά. Κι όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες διαβίωσης στις καταλήψεις, παραμένουν σαφέστατα πιο ανθρώπινες από τις κρατικές φυλακές με την επωνυμία «κέντρα φιλοξενίας».
Οι καταλήψεις, το ξύλο στους φοιτητές κι ο κόσμος του αγώνα.
Οι καταλήψεις στην Ελλάδα, από την ιστορική τους γέννηση αποτελούν κοινότητες αγωνιζόμενων νεολαίων, ντόπιων και μεταναστών εργατών κι εργατριών. Με προσωπικό κόπο και μακριά από εμπορικές και κομματικές λογικές αυτοοργανώνουν μέχρι σήμερα τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Αποτελούν στόχο της καταστολής, καθώς αμφισβητούν έμπρακτα την ατομική ιδιοκτησία και προτάσσουν τους κοινούς τόπους απέναντι στον κρατικό έλεγχο. Είναι χώροι αντιφασιστικοί και συμμετέχουν ενεργά στα κοινωνικά κινήματα στην κατεύθυνση οικοδόμησης μιας κοινωνίας ισότητας κι ελευθερίας, χωρίς ταξικούς, φυλετικούς κι έμφυλους διαχωρισμούς. Είτε πρόκειται για μια ολιγοήμερη είτε για μια μακρόχρονη κατάληψη, η επίθεση του «υπουργείου προστασίας του φραγκάτου πολίτη» δεν στοχεύει απλώς να εκκενώσει κτίρια. Επιχειρεί να εγκαθιδρύσει ένα αίσθημα φόβου απέναντι σε όσους/ες αρνούνται να χωνέψουν ότι κοστολογούν τη ζωής μας στα 600 ευρώ το μήνα. Ο «νόμος και η τάξη» τους αφορά τη φυλάκιση προσφύγων, τα γκλοπ και τα δακρυγόνα των μπάτσων στους φοιτητές, τις προσαγωγές (με γδύσιμο των προσαχθέντων) ακόμα και από μπαρ και σινεμά. Οι πρόσφατες εκκενώσεις καταλήψεων στέγης προσφύγων και η επίθεση της αστυνομίας στους φοιτητές της ΑΣΣΟΕ τις ημέρες που διοργανώνονταν οι συνελεύσεις για την πορεία της 17 Νοέμβρη αποτέλεσαν μια πρώτη δήλωση όσων έπονται από πλευράς εξουσίας. Το τελεσίγραφο των 15 ημερών να αδειάσουν οικειοθελώς οι καταλήψεις είναι το κερασάκι στην τούρτα της έπαρσης μιας ακροδεξιάς που ταΐζει με εκκενώσεις και ξύλο το ρατσιστικό της ακροατήριο.
Οι απαντήσεις μας θα δοθούν στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς.
Ένα ισχυρό ανάχωμα στη μπατσοκρατία και την κρατική τρομοκρατία πρέπει να είναι άμεση προτεραιότητα κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Η προστασία των προσφύγων και των καταλήψεων αλλά και οι διεκδικήσεις για αύξηση του μισθού με ταυτόχρονη μείωση των ωρών δουλειάς πρέπει να συμπλέουν, ώστε να συσπειρώνουν τα χαμηλά στρώματα ενάντια στην εξαθλίωση και την εντατικοποίηση που επιβάλλουν οι επενδυτές, τα αφεντικά και το κράτος τους. Σε αυτό τον αγώνα δεν πρέπει ούτε λεπτό να μας διαφεύγει πως όσο αντιστεκόμαστε στη κανονικότητα της υποταγής στο εσωτερικό, τόσο υποσκάπτουμε τα πολεμικά σχέδια του ελληνικού κράτους και των συμμάχων του στο εξωτερικό.
ΟΥΤΕ ΦΟΒΟΣ, ΟΥΤΕ ΥΠΟΤΑΓΗ,
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠ’ΤΑ ΚΑΤΩ
ΑΓΩΝΕΣ ΤΑΞΙΚΟΙ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ».
Rosa Nera
Πηγή: https://rosanera.squat.gr/
