Στις 7 Σεπτέμβρη, απ’ το πρωί, όλη τη νύχτα και όλη μέρα στις 8 του Σεπτέμβρη (στα γενέθλια της Παναγίας), συναντά κανείς αναρίθμητους πεζοπόρους να βαδίζουν από κάθε κατεύθυνση προς τα ορεινά Μυριοκέφαλα του δυτικού Ρεθύμνου.
Από Ρέθυμνο, Χανιά, απ’ τα χωριά της επαρχίας Αποκορώνου και του δυτικού τμήματος της επαρχίας Ρεθύμνου, μικρές και μεγάλες παρέες, μα και μοναχικοί πεζοπόροι (όσο περνάει η ώρα, δύσκολα πια μπορεί να θεωρηθείς “μοναχικός”), ζευγάρια και οικογένειες ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑΣ & ΦΥΛΟΥ, έφηβοι, κοπέλες, ηλικιωμένοι, μαμάδες με το μωρό στο καρότσι, πολλοί κρατώντας λαμπάδες για να τις ανάψουν στη συνέχεια, κάποιοι τσάντες με άρτους… Όλοι ζουν το γεγονός – τη χαρά της ημέρας. Τη χαρά της Παναγίας. Τη χαρά της συνοδοιπορίας. Τη χαρά του Χριστού.
Τι κάνουν προς τα εκεί; Μα πηγαίνουν στην Παναγία. Πάνε να προσκυνήσουν, να χαιρετίσουν, να παρακαλέσουν, να ευχαριστήσουν… Πάνε στο μεγαλύτερο, υποθέτω, ορθόδοξο προσκύνημα της δυτικής Κρήτης και ένα από τα μεγαλύτερα του νησιού: στη Μυριοκεφαλίτισσα. Κι από το Ηράκλειο ακόμη έχουν εντοπιστεί πεζοπόροι, που έρχονται να ευχαριστήσουν, περπατώντας γύρω στα 110 χλμ.
Έτσι, η Παναγιά μας ενώνει όλο τον κόσμο στο δρόμο των προσκυνητών. Πεζούς και επιβάτες ΙΧ ή λεωφορείων (εκατοντάδες συρρέουν κάθε μέρα, κάπου μια βδομάδα μπροστά και πίσω στη γιορτή της). Στο ναό της οι αυλές είναι γεμάτες. Ακολουθίες γίνονται συνεχώς, εκείνες τις μέρες. Κάποιοι διανυκτερεύουν – υπάρχουν και μερικοί ξενώνες (γενικά ο χώρος δεν είναι μεγάλος), αλλά υπάρχει και στρωματσάδα.
Το πιο συγκινητικό είναι πως φέρνει κοντά Της ανθρώπους που, κατά τα άλλα, δεν έχουν ταχτική εκκλησιαστική ζωή. Νέοι και κοπέλες ή ώριμοι άντρες που μπορεί να μην πηγαίνουν εκκλησία σχεδόν ποτέ, έρχονται πεζοί στη χάρη της – μα και με αυτοκίνητο να ‘ρθουν, πάλι κάνουν δρόμο… Αυτή είναι η ευκαιρία τους: μπορεί να σωθούν ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή έρχονται εκεί, κι αν δεν το έκαναν ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ να μην είχαν τίποτα να τους βοηθήσει στην αιωνιότητα. Ευχαριστώ, Παναγία μου, που προσφέρεις σε μας τα νήπια (που δεν ξέρουμε πως πρέπει να έχουμε στενή σχέση με την προσευχή, την εξομολόγηση, τη θεία μετάληψη κ.τ.λ., και ζούμε σχεδόν χωρίς Χριστό), προσφέρεις σε μας τα νήπια μια πορτούλα, να περάσουμε σκύβοντας λίγο στη βασιλεία του Γιου σου!
Στον κεντρικό δρόμο του χωριού στήνονται, φυσικά, δεκάδες μικροπωλητές. Τα καφενεία ανάβουν υπαίθριες ψησταριές με σουβλάκια. Λυράρηδες έρχονται το βράδυ για γλέντι… Εννοείται, πως η τοπική κοινωνία, τουλάχιστον μια δυο μέρες (παραμονή και ανήμερα), ζει απ’ το πανηγύρι. Κάποτε σκανδαλιζόμουν από τέτοια σκηνικά. ΟΧΙ ΠΙΑ. Τώρα μάλλον χαίρομαι που βλέπω τον κοσμάκη να τρώει ψωμί. Δε βλέπω καμιά ασέβεια στην καρδιά τους, ακόμη και σ’ εκείνους που πάνε 10 λεπτά στην εκκλησία, ανάβουν κερί, κάθονται μισή ώρα έξω και τρώνε σουβλάκια και φεύγουν. Αυτοί, υπόψιν, μπορεί να έχουν έρθει περπατώντας 30 χλμ!
Ένας Ρεθυμνιώτης
