Άρθρο του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία,
Πέτρου Κόκκαλη, στο NEWS247
Οι εκλογές σε δύσκολους καιρούς εκ των πραγμάτων θέτουν διλήμματα. Όποιος ζητάει την ψήφο οφείλει να τοποθετηθεί ξεκάθαρα πριν την κάλπη και να αντιπαρατεθεί στη βάση των προτάσεων του, αντί να κρυφτεί πίσω από επικοινωνιακές λαθροχειρίες.
Νέα Μεταπολίτευση σημαίνει διαφάνεια, συμμετοχή, αλληλεγγύη, συνεργασία όλων για το κοινό καλό, πράσινη μετάβαση για ένα βιώσιμο κόσμο, με ασφάλεια και προστασία για τους πολίτες. Μετά από 15 χρόνια κρίσης δεν είναι ανεκτό το μοντέλο «πάμε κι όπου βγει» μέρους του πολιτικού συστήματος, ούτε οι αξιολογικές κρίσεις εκεί που χρειάζονται προγραμματικές θέσεις.
Μακάρι η κυβέρνηση Μητσοτάκη να είχε επιτύχει. Μακάρι να είχε φέρει ένα θετικό αποτέλεσμα η προσέγγιση της στην οικονομία, την κοινωνία, την υγεία, την παιδεία, τη δικαιοσύνη, τους θεσμούς – θα είχε βγει κερδισμένη η χώρα και οι πολίτες. Δυστυχώς, απέτυχε.
Με τη χώρα εκτός μνημονίων, η κυβέρνηση δεν κάλεσε σε ανοιχτό διάλογο τους πολίτες, τους φορείς και τις επιχειρήσεις για να σχεδιάσει ένα κοινό και συμπεριληπτικό σχέδιο, αλλά επέλεξε να κινηθεί πίσω από κλειστές πόρτες, να συνομιλήσει και να σχεδιάσει για πολύ λίγους, με ένα διπλό αρνητικό αποτέλεσμα. Την περαιτέρω φτωχοποίηση των πολιτών ελέω των υπερκερδών συγκεκριμένων εταιρειών και τομέων της οικονομίας, και την ενίσχυση δομών και πρακτικών του παρελθόντος, αντί της επένδυσης στο μέλλον σε κοινό βηματισμό με την ΕΕ.
Η Νέα Μεταπολίτευση απαιτεί το σχεδιασμό μίας οικονομίας που θα αμβλύνει σημαντικά τις ανισότητες αντί να τις παρακολουθεί σαν «φυσικό φαινόμενο». Το σχεδιασμό μίας κοινωνίας της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης, αντί μίας ψευδεπίγραφης αριστείας που υποκρύπτει μίσος και διχασμό.
Είναι αλήθεια πως ο τόπος έχει αδράνειες κάθε μορφής, αντιστάσεις, ίσως από τη δημιουργία του νέου κράτους. Όσο πιο μικρή μία χώρα, τόσο πιο επιρρεπής σε αυτές. Ο μόνος τρόπος να ξεπεραστούν είναι ο κοινωνικός διάλογος. Οι αδράνειες αυτές δεν παρακάμπτονται, αλλά γιγαντώνονται στο σκοτάδι και αναπτύσσουν εν τέλει το δικό τους παρακράτος, εκτός κάθε θεσμικού πλαισίου και ελέγχου.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται το «Επιτελικό Κράτος» με την υφαρπαγή όλων των εξουσιών και θεσμικών δικλείδων της διακυβέρνησης από το Μαξίμου, πόσω μάλλον όταν αυτό λειτουργεί με όρους Μητσοτάκη-Δημητριάδη.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται «γνωματεύσεις» που δεν ζήτησε κανείς, από αεροπαγίτες που ουσιαστικά πολιτεύονται δίχως ψήφο.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να παρακολουθεί τους πολίτες και το πολιτικό της σύστημα, για να χρησιμοποιήσει αθέμιτα υποκλαπείσες πληροφορίες, αλλά χρειάζεται την συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, που θα επιτρέψει τη δημιουργία και τη σύμπραξη των δυνάμεων της κοινωνίας για να δομήσουμε ένα βιώσιμο αύριο, σε μία κλιματικά, κοινωνικά και οικονομικά ανθεκτική πατρίδα.
Η σύμπραξη αυτή, συζητείται από τη δεκαετία του 80, όταν ο Αντρέας Παπανδρέου απηύθυνε προσκλητήριο στην αριστερά και αργότερα, το 2008 ο Γιώργος Παπανδρέου. Μέχρι σήμερα, είχαμε τρία ετερογενή δείγματα κυβερνήσεων συνεργασίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ψήφισε την απλή αναλογική, ουσιαστικά εκχωρώντας δυνητική δύναμη του, έδρες στο κοινοβούλιο, στα μικρότερα κόμματα ενισχύοντας τη φωνή τους με όρους δίκαιης εκπροσώπησης. Και το έκανε μόνος, δυστυχώς, δίχως την ψήφο όσων η εκπροσώπηση θα δυνάμωνε από το πιο αντιπροσωπευτικό εκλογικό σύστημα.
Οι προγραμματικές εξαγγελίες ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ΠΑΣΟΚ-ΚΑ έχουν περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Στην Ευρώπη συμπράττουμε καθημερινά, δίνουμε κοινές μάχες και αρκετές φορές φέρνουμε μαζί το αποτέλεσμα που περιμένει από εμάς ο πολίτης. Εμείς συμμετέχουμε ήδη στις διεργασίες των σοσιαλιστών και μακάρι να υπάρξει και η αντίστοιχη συμμετοχή στις διεργασίες της αριστεράς και της οικολογίας.
Σε αντίθεση με τις αδράνειες του πολιτικού συστήματος και την προσκόλληση στο παρελθόν, ο πολίτης έχει ήδη «ψηφίσει» την απλή αναλογική και την συνακόλουθη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων με την πολυδιάσπαση της ψήφου του. Έχει πει «βρείτε τα» και φέρτε αποτέλεσμα.
Είναι χαρακτηριστικό της συντήρησης να αρνείται τους καιρούς. Έτσι, όσο περισσότερο πιέζει ο πολίτης για αντιπροσωπευτικότερη δημοκρατία, τόσο εκείνοι ανεβάζουν τα εκλογικά πριμ για να κυβερνήσουν αυτοδύναμοι κατά παράβαση της εντολής της κάλπης. Κατά παράβαση κάθε έννοιας δημοκρατίας στο σύγχρονο κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι αυτονόητο. Όσο δεν ικανοποιείται η εντολή της κάλπης, τόσο οι πολίτες θα χάνουν την πίστη τους στη δημοκρατική διαδικασία, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να στηρίξουν όποιον τους υποσχεθεί πως θα καταστρέψει το σήμερα για μία δήθεν νέα αρχή που ιστορικά πάντοτε αποδεικνύεται καθεστωτική.
Σε καμία κυβέρνηση συνεργασίας ο πρωθυπουργός δεν θα διαβουλευόταν μόνο με το μαξιλάρι του.
Σε καμία κυβέρνηση συνεργασίας δεν θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να συγκεντρώσει στο γραφείο του όλες τις υπογραφές των υπουργών του, τις μυστικές υπηρεσίες, την δημόσια ραδιοτηλεόραση και το κεντρικό πρακτορείο ειδήσεων της χώρας. Γιατί αυτή η υπερσυγκέντρωση γύρω από τον έναν, είναι βγαλμένη από το εγχειρίδιο του πώς στήνεται ένα καθεστώς.
Σε καμία κυβέρνηση συνεργασίας δεν θα υπήρχε χρήση συστημάτων τύπου Predator εναντίον των πολιτών, του πολιτικού συστήματος, της Δικαιοσύνης, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Οικονομίας, ακόμα και της ίδιας της κυβέρνησης. Γιατί και αυτό είναι βγαλμένο από το εγχειρίδιο του πώς στήνεται ένα καθεστώς. Πόσω μάλλον η άδεια εξαγωγής του σε αφρικανικά καθεστώτα, παραμονές εμφυλίων σπαραγμών κατά παράβαση των ευρωπαϊκών κανόνων. Δεν ήταν και δεν μπορεί να γίνει ποτέ αυτή η θέση της Ελλάδας στον κόσμο. Αν δεν το καταλαβαίνουν στη βάση της ηθικής, ας το καταλάβουν στη βάση της γεωπολιτικής μας θέσης.
Η απλή αναλογική ήταν αίτημα δεκαετιών και με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έγινε πράξη. Μένει να δούμε αν θα την τιμήσει το πολιτικό σύστημα, με το σχηματισμό κυβέρνησης μέσα στο Μάιο του 2023. Η απλή αναλογική είναι ένα στοίχημα δημοκρατίας.
