Από τον Ματθαίο Ιωαν. Τσιριμονάκη
Από την αμμουδιά και τα κανάλια της Γαλιλαίας μάζεψε ο Ιησούς τους πρώτους πιστούς και αφοσιωμένους του μαθητές.
Στους δρόμους και τα χωράφια της Παλαιστίνης πραγματοποιούσε τα θαύματα του και έσπερνε τα λόγια του.
Μετά από την επιφοίτηση του Παρακλήτου, το Ευαγγέλιο του, στους δρόμους, στις αγορές, στα λιμάνια και τις φυλακές βάδισε.
Από τα μέρη αυτά, από το μεγάλο στίβο της ζωής μάζεψε το Υλικό του, Υλικό των ψυχών και των καρδιών.
Ψαράδες, βοσκοί, στρατιώτες, τεχνίτες, γεωργοί, μικροέμποροι αποτέλεσαν τα θεμέλια της Πυραμίδας που σήμερα ονομάζουμε Εκκλησία.
Η Πυραμίδα άρχισε να χτίζεται με αυτό το Υλικό μέχρι την κορυφή. Εκεί και τις παρυφές της βρέθηκαν Ιεράρχες, Πατριάρχες, Πάπες και κυβερνήτες.
Όλοι αυτοί, της κορυφής, θαμπωμένοι από το ύψος, καθισμένοι σε θρόνους πιάνουν τη σφραγίδα της εξουσίας, εξουσία που είναι μεγάλος πειρασμός για αυτούς αλλά ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος για την Εκκλησία.
Όταν η κορυφή απομακρύνθηκε από τα θεμέλιας της όμορφης πυραμίδας αυτή άρχισε να γεμίζει ρωγμές. Οι λαϊκές μάζες των πιστών άρχισαν να στερούνται από το φως και τη θέρμη της πίστης και στράφηκαν εναντίον της κορυφής.
Κάψανε θρόνους, γκρέμισαν ναούς, περιγέλασαν το κήρυγμα με αποτέλεσμα σήμερα όσοι έμειναν φίλοι και θαυμαστές της να την βλέπουν σαν ένα μουσείο ιδεών τέχνης και φιλολογίας.
Φυσικά η πυραμίδα, που θεμελιώθηκε πάνω στο Μυστήριο του Σταυρού και στην Ανάσταση της Αγάπης, δεν χτίστηκε για να καταταχθεί στον μουσειακό χώρο.
Η δοκιμασία που περνά σήμερα ολόκληρο τον κόσμο πρέπει να κάνει τους εναπομείναντες να ξεσηκωθούν, ώστε να αναγκαστούν εκείνοι που κατέχουν την κορυφή ή να παραμεριστούν ή να κατεβούν απο τους θρόνους τους και να ακολουθήσουν το δρόμο της Αγάπης. Αν μείνουν στην παρηγοριά του «και πύλαι του Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» να είναι σίγουροι πως αργά η γρήγορα θα βγει από τη μέση το «Ου».
Αυτό θα συμβεί όταν αφήνουμε τους συνανθρώπους μας ακάλυπτους και απροστάτευτους μέσα στη βασανισμένη και σκοτεινή πορεία που βαδίζουν την σύγχρονη εποχή.
Καιρός είναι να η κορυφή να κατεβεί στη βάση να αρχίσει μαζί με αυτήν να συζητά με τον σύγχρονο κόσμο και να τον σαγηνεύει με την διδασκαλία του Ιησού.
Να αφήσει τους θρόνους και τα οφίκια και με την ταπεινότητα που ταιριάζει σε γνήσιους αποστόλους του Ιησού να πορευτούν προς τον άνθρωπο.
Να πλησιάσει τους ταπεινούς, τους ελαχίστους, του ζητιάνους, τους αμαρτωλούς, τους ξένους, αυτούς που πεινούν, τους φυλακισμένους, τους ασθενείς.
Να συζητήσει μαζί τους, να ζήσει μαζί τους, να τους βοηθήσει, να νιώσει τον πόνο τους και να επιχειρήσει άλλη μιά φορά τη βασιλεία του θεού μέσα στο κόσμο μας.
Αυτή τη τακτική ακολούθησε η πρώτη εκκλησία και είναι αναγκαίο να επαναληφθεί σήμερα όσο και να φαίνεται πεζή κα προσβλητική.
Είναι αφενός μεν δοκιμασμένη αφετέρου μέσα στο πνεύμα του Ιδρυτού της και δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία για την επιτυχία της.
