Ο έρωτας… είναι σπίρτο.
Ένα τόσο δα κομμάτι ξύλο, που όμως κρατά μέσα του τον πιο άγριο ήλιο. Ανάβει ξαφνικά, με μια απλή τριβή, μια ματιά, μια λέξη, ένα τυχαίο άγγιγμα. Και ξαφνικά υπάρχει φλόγα.
Μικρή, ντροπαλή στην αρχή. Μα αν την αφήσεις, μεγαλώνει.”Και εγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα “που λεει το ασμα…Τυλίγει τα σωθικά, φωτίζει τα σκοτάδια σου, ταράζει τη σιγουριά σου. Καίει τις άμυνες, τις προφυλάξεις, τις πανοπλίες. Δεν ρωτά!
Ο έρωτας δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης. Δεν έχει εγγύηση, δεν προσφέρει ασφάλεια, δεν ακολουθεί κανόνες. Κάποιες φορές είναι εντονος και άλλες τρυφερός. Άλλες φορές μας σηκώνει ψηλά και άλλες μας αφήνει μόνο στάχτες. Μα κάθε φορά μοιάζει να ξεκινά το ίδιο: με μια σπίθα.Ανάβει απρόβλεπτα. Με ένα βλέμμα. Ένα χαμόγελο. Μια πρόταση που πέφτει στο τραπέζι και μοιάζει να γέρνει τον κόσμο. Το “τσακ” του έρωτα είναι πάντα ξαφνικό και πάντα απόλυτο. Σαν το τσακ του σπιρτου όταν δημιουργείται η φλόγα. Τσαφ!Σάν γνωστός ο ήχος κυριολεκτικά και μεταφορικά για όλους…
Και όταν ανάψει, δεν σε ρωτά αν είσαι έτοιμος. Καίει. Σε ζεσταίνει, σε τυλίγει, σε μεταμορφώνει. Σε κάνει να θυμάσαι ποιος είσαι και τι μπορείς να νιώσεις. Η φλόγα του δεν είναι ποτέ προβλέψιμη. Κρατά λίγο. Σβήνει. Αφηνει καπνό και μια μυρωδια που μένει στα δάχτυλα, στην οσφρηση,στην ψυχή.
Το κουτί όμως… έχει κι άλλα σπίρτα;Ναι.
Κάθε σπίρτο, μια νέα πιθανότητα. Ένας έρωτας που μπορεί να σε κάψει ξανά, να σε σώσει ή να σε διαλύσει. Και κάθε φορά, κάποιος τολμά να τ’ ανάψει, γνωρίζοντας πως το τέλος είναι πιθανό
Γιατί ο έρωτας… είναι “σπίρτο” . Ακόμα κ με την έννοια της …εξυπνάδας.
Κι όμως… το κουτί είναι γεμάτο. Δεν υπάρχει μόνο ένα.
Κάθε σπίρτο, μια νέα αρχή. Ένας νέος έρωτας. Μια νέα πιθανότητα να ζήσεις κάτι αληθινό. Να καείς ξανά, εθελοντικά.
Και κάποιοι —όχι από αδυναμία, αλλά από φόβο— αποφεύγουν το κουτί. Διαλέγουν τον αναπτήρα.Ο αναπτήρας…
Είναι πιο σταθερός, βλέπεις. Δεν σπάει. Δεν καίει κατά λάθος. Σου δίνει φλόγα όποτε τη ζητήσεις ,όχι όταν αυτή το αποφασίσει. Δεν μυρίζει τίποτα, δεν θυμίζει τίποτα. Άναψε–σβήσε. Πάθος χωρίς απώλεια.
Γιατί η αγάπη που δεν σε κάνει να τρέμεις,
δεν είναι ξαφνική αγάπη.
Είναι συνήθεια.
Είναι αναπτήρας.Ο αναπτήρας με την φλόγα που ελέγχεται, που έχει κουμπί.Την ανοίγεις.Την κλείνεις.Την παίζεις στα δάχτυλα αλλά δεν σε καίει όπως το σπίρτο αν το κρατάς την ώρα που είναι αναμμένο και περιμένεις…
Ο έρωτας ήταν πάντα σπίρτο·
απρόβλεπτος, στιγμιαίος, ικανός να ανάψει κόσμους ή να αφήσει στάχτες.
Ο έρωτας είναι το ρίσκο του σπίρτου. Το αν θα πιάσει ή όχι. Το αν θα ανάψει ή θα σβήσει αμέσως. Είναι το χέρι που τρέμει πριν το τσακ.Ειναι η προσπάθεια να αναψει που το τριβεις κ μια και δυο και τρεις φορές στην πλαινη του κουτιου…Είναι η στιγμή που κοιτάς τη φλόγα και ξέρεις ότι μπορεί να σε καταστρέψει κι εσύ μένεις εκεί. Χωρίς να υπάρχει στον κόσμο σου το κόκκινο τετράγωνο κουτι με το τζαμακι και μέσα την αντλία νερού που γράφει “Σπάστε σε περίπτωση φωτιάς “…
Γιατί προτιμάς να καείς για λίγο… παρά να μη ζεσταθείς ποτέ.
Το κουτί με τα σπίρτα μένει πάντα εκεί.
Γεμάτο υποσχέσεις, γεμάτο κινδύνους. Και κάποιοι, όσο κι αν πληγώθηκαν, θα συνεχίσουν να το ανοίγουν όχι από άγνοια, αλλά γιατί ξέρουν πως η αλήθεια του έρωτα δεν βρίσκεται στην ασφάλεια της φλόγας που ελέγχεται, αλλά στο ρίσκο της φλόγας που γεννιέται.
Και προτιμούν τη φλόγα που σβήνει… από μια ζωή που δεν άναψε ποτέ.
Ο έρωτας ήταν πάντα σπίρτο· απρόβλεπτος, στιγμιαίος, ικανός να ανάψει κόσμους ή να αφήσει στάχτες.
Και όσο το κουτί είναι γεμάτο, θα υπάρχουν εκείνοι που θα το ανοίγουν ξανά όχι από αφέλεια, αλλά από πίστη.
Πίστη πως ακόμα και μια φλόγα που σβήνει,
αξίζει περισσότερο από τη σιγουριά μιας φωτιάς που δεν άναψε ποτέ.
#Εύας_θοτς
