Τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Νίκο Ψιλάκη βραβεύει ο δήμος Χανίων, για τη συνολική προσφορά και το έργο του, στο πλαίσιο ειδικής τελετής βράβευσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί κατά την παρουσίαση του μυθιστορήματος του συγγραφέα, με τίτλο “Δύο Φεγγάρια Δρόμο”.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Νεώριο του Μόρο στο ενετικό λιμάνι των Χανίων, το Σάββατο, 25 Ιανουαρίου και ώρα 8 το βράδυ.
Για τον συγγραφέα και το σύνολο του έργου του θα μιλήσει ένας από τους πιο σημαντικούς πνευματικούς ανθρώπους των Χανίων, ο Δάσκαλος – Λαογράφος κ. Σταμάτης Αποστολάκης.
Το βιβλίο θα παρουσιάσει η πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Χανίων Βαρβάρα Περράκη. Αποσπάσματα θα διαβάσουν οι: Ευαγγελία Νικάκη, δικηγόρος και Μιχάλης Αεράκης, ηθοποιός. Στη συνέχεια ο συγγραφέας θα αναφερθεί στο κοινωνικό και το ιστορικό περιβάλλον που τον ενέπνευσε και θα απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού. Θα συντονίσει η Κάλλια Σωτηράκη, ραδιοφωνική παραγωγός. Την εκδήλωση οργανώνει το βιβλιοπωλείο Πετράκη με την υποστήριξη του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Χανίων.
Το νέο μυθιστόρημα του Νίκου Ψιλάκη ισορροπεί ανάμεσα στη μυθοπλασία και την ιστορία και αναπλάθει μια ολόκληρη εποχή με τους έρωτες, τα πολιτικά πάθη, τις σχέσεις ανάμεσα στην κεντρική εξουσία και τις τοπικές κοινωνίες. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Κρήτης το οποίο, όπως λέει ο συγγραφέας, θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε στην Ελλάδα, και αναφέρεται σε μια δύσκολη εποχή, τις αρχές της δεκαετίας του 1950.
Αν και συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις νικήτριες δυνάμεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελλάδα δεν επούλωσε εύκολα τις πληγές της. Απεναντίας, δίπλα στις παλιές προστέθηκαν καινούργιες: ο εμφύλιος πόλεμος, η εξάρτηση, το αστυνομικό κράτος, το παρακράτος, η εξουσία του βουλευτή και του χωροφύλακα.
Η Ερατώ, έτσι ονομάζεται η βασική ηρωίδα, ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στην τραγωδία και την ελπίδα. Κάποτε αρκεί ένα κουτάκι με ασήμαντα παιδικά ενθυμήματα για να αποκαλύψει μυστικά κρυμμένα για χρόνια στα σεντούκια και να γίνει στημόνι πάνω στο οποίο υφαίνεται μια ολόκληρη ιστορία. Και μια εποχή. Με τους έρωτες, τους ηρωισμούς, τις προδοσίες, τα πολιτικά πάθη της.
Το μυθιστόρημα αρχίζει με μια εντυπωσιακή σκηνή: τη Χωροφυλακή, που χτυπά αξημέρωτα την πόρτα ενός παλιού πολεμιστή ζητώντας το “ασθενικό” κορίτσι της οικογένειας. Ο παλιός πολεμιστής, που έχει χάσει ένα γιο στο αλβανικό μέτωπο και ένα στον εμφύλιο, δεν έχει πολλές επιλογές. Αποδίδει τη σύλληψη σε πολιτικούς λόγους, υποψιάζεται ότι ετοιμάζεται εξορία του κοριτσιού στα ξερονήσια και αποφασίζει να αντισταθεί.
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό περιβάλλον ο έρωτας δημιουργεί ανατροπές και δίνει το στίγμα της ελπίδας. Μόνο που η ελπίδα αυτή πηγάζει από τις ανθρώπινες σχέσεις, από το συναίσθημα κι από τους θεσμούς αλληλεγγύης, που φαίνεται να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην καθημερινότητα μιας αγροτικής κοινωνίας. Ο συγγραφέας παίζει με τον χρόνο, ανασκαλεύει τις μνήμες και περιγράφει ανθρώπινους χαρακτήρες – αληθινά επιβιώματα από την Κρήτη των μεγάλων αγώνων.
Έρωτας και επανάσταση, αντιστάσεις και υποταγές, άνθρωποι που συνεχίζουν να βάζουν τους (εθιμικούς) νόμους της κοινότητας πάνω από τους νόμους του κράτους. Τα πρόσωπα της ιστορίας αντλούν τη θυμοσοφία τους από την εμπειρία της ζωής. Κάποτε, μάλιστα, αρκεί μια μικρή λέξη για να εμπνεύσει μεγάλα νοήματα. Ίσως και ανατροπές, όπως φαίνεται από τα λόγια ενός δευτεραγωνιστή της ιστορίας, του γέρο – Αντρουλή:
-Να, πες ότι ανοίγεις ένα γράμμα και διαβάζεις στην κορφή αυτό το «μου». Ας πούμε, «αδερφωχτέ» μου, παράδειγμα λέω. Ή πως διαβάζεις «φίλε μου», σύντροφέ μου», «συμπολεμιστή μου», «αγαπημένε μου», «Μιχαλάκη μου». Κάθε μέρα λέμε «το καπέλο μου, το καπότο μου, το μολύβι μου», ταπεινά πράματα. Αν πεις, όμως, «σύντροφέ μου», ή σκέτο «Αντρουλή μου», το ασήμαντο «μου» παίρνει νόημα, καταλαβαίνεις πως υπάρχει μια τόση δα λέξη που μοχθεί να γκρεμίσει τη μοναξιά του ανθρώπου. Καμιά ψυχή στον κόσμο δεν θέλει να είναι μόνη. Γυρεύει κι άλλες ψυχές. Πότε για να στυλώσει τον έρωτα, πότε για να στεριώσει την επανάσταση.
