Η φωτογραφία ντοκουμέντο έχει τραβηχτεί στην ταβέρνα «Τα σουβλάκια του Γαγάνη» στο Ατσιπόπουλο στις 15 του Αυγούστου του 1956 εορτή της Παναγίας και ο ιερός ναός βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την ταβέρνα, την οποία άνοιξε ο Βαγγέλης Γαγάνης και την συνεχίζει με επιτυχία ο γιος του Γιώργος.
Στην ιστορική ταβέρνα τους, που φημίζεται για τα σουβλάκια και τα άλλα ποιοτικά φαγητά που προσφέρει, έχουν γίνει στο παρελθόν αμέτρητα γλέντια και έχουν περάσει πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Νίκος ο Μανιάς, ο Κακλής, ο Σκορδαλός, ο Καλομοίρης και άλλοι. Πριν λίγες μέρες μου έδειξε τη φωτογραφία που του την έδωσε ένας συγχωριανός του και χάρηκε πολύ αν και εκείνη την εποχή ήταν αγέννητος. Ο κυρ Βαγγέλης όμως, όταν την είδε δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Πόσα χρόνια τον γύριζε πίσω, πόσοι δικοί του άνθρωποι και φίλοι του δεν λείπουν από τότε, τι ωραίες εποχές έζησε με την σύζυγό του και τα μικρά παιδιά του στο μαγαζί τους. Ο φίλος μου ο Γιώργος μερακλής όπως και ο πατέρας του με ρώτησε ποιοι μουσικοί εικονίζονται για να δει αν τους γνωρίζω και του απάντησα ότι παρόλο που δεν τους έχω ακούσει να παίζουν είναι ο αείμνηστος Σπηλιανός δεξιοτέχνης λυράρης και δημιουργός Γιώργης Καλογρίδης (λύρα) και ο μεγάλος δημιουργός μουσικός κρατικής ορχήστρας και λαγουτιέρης Βαγγέλης Μαρκογιαννάκης που ζει σήμερα στην Αθήνα.
Ευτυχώς που η τεχνολογία έχει και πολλά καλά εκτός και από τα άσχημα, μπείτε στο ίντερνετ και πατήστε στο κανάλι youtube γράφοντας τα ονόματα των παραπάνω καλλιτεχνών να δείτε την αξία τους. Βλέπουμε ότι τότε έπαιζαν χωρίς μικροφωνική και ηχεία καθήμενοι μαζί με τους μερακλήδες που πήγαιναν να διασκεδάσουν και να δώσουν χρώμα στην άχρωμη μετακατοχική ζωή που είχε αφήσει πολλές πληγές στην χώρα μας. Παρόλο την μαυρίλα της εποχής όσοι βλέπουμε στη φωτογραφία φορούν λευκά πουκάμισα, καθώς ήταν μια μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης, σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που είτε σε γάμο και χαρά πηγαίνει κανείς είτε σε εξόδιο ακολουθία βλέπει τους περισσότερους και ιδιαίτερα τους μουσικούς ή χορευτές να φορούν μαύρα ρούχα.
Αυτό σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνονται την στιγμή της χαράς ή του πένθους στην οποία βρίσκονται και τα φορούν είτε για «καπετανιά», είτε για μόδα. Άλλες εποχές λοιπόν …τότε με λίγα λιτά μεζεδάκια, καλό κρασί, καλή μουσική και πολλή όρεξη περνούσαν υπέροχα στο γλέντι ή στο γάμο μέχρι την αυγή, ενώ σήμερα παρ όλη την κρίση υπάρχει πληθώρα φαγητών, τα οποία δεν έχει ανάγκη ο κόσμος και φεύγοντας μια δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα τα αφήνει στο τραπέζι.
Μάλιστα πολλοί πάνε απλά για την υποχρέωση χωρίς να βγάλουν όρεξη, σχολιάζοντας τους γύρω τους, την περιποίηση, τους μουσικούς ή ότι άλλο σκεφτούν και φεύγουν νωρίς, χωρίς να γλεντήσουν όπως παλιά. Κλείνοντας λέω:
«Τότε σε άλλες εποχές ο κόσμος το γλεντούσε
γιατί για γλέντι και χορό αληθινά διψούσε.
Σήμερα έχουμε πολλά και παραπάνω θέμε
μα δε γλεντούμε όπως παλιά… αυτό να το κατέμε».
Γιώργος Σηφάκης (Σιμισακογιώργης)
