Θεόδωρος Ρηγινιώτης
Μέσα στο γκρίζο τοπίο της φτώχειας, της εκμετάλλευσης και της απελπισίας, της ανεργίας ή των κακών εργασιακών συνθηκών, ήρθε και πάλι ο Δεκαπενταύγουστος. Δόξα τω Θεώ, μέσα στο γκρίζο τοπίο της κούρασης, της θλίψης, του άγχους, των εξαρτήσεων, της ασθένειας, του πόνου και του θανάτου, ήρθε και πάλι ο Δεκαπενταύγουστος! Ο Δεκαπενταύγουστος, το δεκαπενθήμερο της Παναγίας, μέσα στο μήνα της Παναγίας (τον Αύγουστο), τον υπέροχο «καλό μήνα» (που λέει η παροιμία), είναι εποχή όπου ανεφοδιαζόμαστε, εξοπλιζόμαστε, «γεμίζουμε τις μπαταρίες μας» και κάνουμε αντεπίθεση στην απελπισία, αντεπίθεση στο κακό, αντεπίθεση στη σκλαβιά, στο άγχος, στον πόνο και στο θάνατο!Αυτή η αντεπίθεση είναι και προσωπική και οικογενειακή και συλλογική.Προσωπική είναι με τη νηστεία αυτών των λίγων ημερών, με την προσευχή μας, το καντήλι και το θυμιατό μας, την εξομολόγηση και τη θεία κοινωνία την ημέρα του Σωτήρα Χριστού (6 Αυγούστου) και την ημέρα της Παναγίας μας (15 Αυγούστου).
Οικογενειακή είναι επειδή – και όταν – όλα αυτά τα κάνουμε μαζί με την οικογένειά μας, ανάλογα με την ηλικία του καθενός φυσικά, και τα κάνουμε επίσης όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά για χάρη και για όφελος όλης της οικογένειάς μας. Και προσοχή, παρακαλώ, στο δέσιμο της οικογένειας – αυτό είναι το πρώτο οχυρό μας στον πόλεμο ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους αδικητές μας. Γι’ αυτό οι αδικητές και οι εκμεταλλευτές όλου του κόσμου έχουν φροντίσει να εξουδετερώσουν το δεσμό των μελών κάθε οικογένειας και τον ίδιο το θεσμό του γάμου και της οικογένειας, που κάθε κοινωνία τα προστάτευε εκτός από τη σημερινή.Και οικογένειά μας δεν είναι μόνο το ζευγάρι και τα παιδιά του, αλλά και τ’ αδέρφια μας, οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι θείοι, τα ξαδέρφια, όλοι οι συγγενείς, ακόμα και οι πιο μακρινοί. Δεν είμαστε φτερό στον άνεμο, είμαστε μέλη μιας μεγάλης οικογένειας – και βέβαια μιας ακόμα μεγαλύτερης οικογένειας, που έχει «κεφαλή» τον ίδιο το Χριστό: της Εκκλησίας.
Συλλογική είναι η αντεπίθεση, επειδή τα απογεύματα, κατά τις 6.30 η ώρα, οι χριστιανοί συγκεντρωνόμαστε στις εκκλησίες (τις πανέμορφες, μοσχομυρισμένες και στολισμένες εκκλησίες μας, πολλές από τις οποίες είναι ζωντανά μνημεία εκατοντάδων ετών, όπου ο λαός μας έζησε θύελλες, πολέμους και επαναστάσεις) και ψάλλουμε την παράκληση προς την Παναγία: το μικρό και το μεγάλο «παρακλητικό κανόνα», εναλλάξ, δύο κορυφαία ποιητικά και μουσικά έργα, γραμμένα πριν από περίπου χίλια χρόνια, με τα οποία πραγματικά εξοπλιζόμαστε, αναβαθμιζόμαστε και εκτοξευόμαστε προς τον ουρανό, προς εκεί όπου βρίσκεται η Παναγία (η Βασίλισσα του κόσμου), ο Χριστός, οι άγγελοι, οι άγιοι, η αληθινή ζωή, η αληθινή αγάπη, η δική μας θέση ως καλεσμένων πριγκίπων και αιώνιων συμβασιλέων του Χριστού.
Ακόμη κι αν εδώ είμαι μόνος, απελπισμένος, αδικημένος, άρρωστος, ή ακόμη και εξαρτημένος, περιθωριακός, άστεγος ή ζητιάνος, είμαι στην πραγματικότητα ένας καλεσμένος πρίγκιπας, που έχει θέση συμβασιλέα του Χριστού στη βασιλεία των ουρανών. Και ο επίγειος χώρος αυτής της βασιλείας είναι η Εκκλησία.
Δυο είναι οι αγαπημένες του λαού μας περίοδοι πνευματικής αναβάθμισης και εξοπλισμού μέσα στο χρόνο: η Μεγάλη Σαρακοστή και ο Δεκαπενταύγουστος! Τώρα, δόξα τω Θεώ, ήρθε και φέτος ο Δεκαπενταύγουστος. Ας μην τον αφήσουμε να φύγει αναξιοποίητος, ας μη μείνει άδεια η ψυχή μας και σκοτεινό το οπλοστάσιό μας. Ας επισκεφτούμε την Παναγία μαζί με τ’ αδέρφια μας (τους χριστιανούς, όλους τους συνανθρώπους μας), κι ας φύγουμε από ’κεί πάνοπλοι, γενναίοι, ενωμένοι με όλο τον κόσμο, αγαπημένοι και συγχωρημένοι με όλους, ελεύθεροι!
