Στην καρδιά του θέρους όλα τα παιδιά είναι υποταγμένα στον παντοδύναμο ήλιο. Τελούν υπό τις διαταγές του, παραδομένα στη θάλασσα και την ανεμελιά. Τα σχολεία κλειστά, οι γκρίνιες των γονιών αποδυναμωμένες κι η γνώση της -πλέον ενός μήνα ακόμα- διάρκειας αυτής της κατάστασης να δημιουργεί μια ευφορία μέσα τους. Καρπούζι και πορτοκαλάδες, παγωτά στον ίσκιο της μουριάς, ράθυμη συνοδεία στη ραθυμία των τζιτζικιών. Όλα τα παιδιά μακριά από τις χειμερινές δραστηριότητες.
Όλα; Όχι όλα. Γιατί εκεί, σ’ ένα υπόγειο, σ’ ένα σχολείο στο Ατσιπόπουλο, μια ομάδα παιδιών παραμένει ανυπότακτη στα κελεύσματα του καλοκαιριού. Κλεισμένη σ’ αυτό το υπόγειο κάθε μέρα δεινοπαθεί, χύνοντας τόνους ιδρώτα. Ένας σαδιστής τύραννος τα προπονεί (άκουσον, άκουσον!!) εφτά ώρες καθημερινά στο πινγκ πονγκ. Το μαρτύριό τους θα τελειώσει όταν θα τελειώσει ο μήνας. Όμως ήρθε για παρηγοριά τους, ένα βάλσαμο για τις πληγές τους, μια όαση στην έρημό τους, ένας ώμος για να στηριχτούν και να συνεχίσουν.
Ήρθε ο Καλλίνικος Κρεάνγκα, ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Κάτοχος αναρίθμητων κυπέλλων και διακρίσεων σε παγκόσμιες και πανευρωπαϊκές διοργανώσεις, ο παίκτης με το πανίσχυρο ρεβέρ, βρίσκεται στο Ρέθυμνο, όπου εκτός από τις διακοπές του, έρχεται στο σύλλογό μας παίζοντας με τα παιδιά και δίνοντάς τους πολύτιμες συμβουλές. Είναι χαρά για εμάς τους μεγάλους και μεγάλη τύχη για τα παιδιά, να βρίσκεται μαζί μας αυτό το διάστημα.
Άγιος ο έρωτας -που λέει και το τραγούδι και που τραγουδάει υπέροχα ο πρόεδρος του συλλόγου- καθόσον έφερε μόνιμα στην πόλη μας τον προπονητή Σπύρο Κιούφη και φέρνει, έστω για τις διακοπές του, τον Καλλίνικο Κρεάνγκα. Δύο αθλητές που ξέρουν καλά ο ένας τον άλλο καθώς ήταν συμπαίκτες στην εθνική ομάδα. Και μπορεί ο Κιούφης να έχει σταματήσει (δίνοντας πάντως το παρόν όποτε χρειάζεται), ο Κρεάνγκα όμως είναι ενεργός σε ομάδα του εξωτερικού και στην εθνική μας. Συνεχίζει, πάντα σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Προσωπικά, δοκίμασα ευχάριστη έκπληξη όταν τον είδα πρώτη φορά περίπου δύο εβδομάδες πριν, στον χώρο προπόνησης (δεν μας είχε ειδοποιήσει ο προπονητής, ακριβώς για να μας εκπλήξει), καθώς θυμήθηκα τότε, πριν τριάντα χρόνια, όταν είχε έρθει στην Ελλάδα κι όλοι στο άθλημα μιλούσαν για τον παίκτη που θα το εκτόξευε. Όταν λέω «όλοι» εννοώ βέβαια τους ελάχιστους που ασχολούνταν τότε με το πινγκ πονγκ. Κάτι που βίωνα ο ίδιος ακόμα και στην Αθήνα όπου ζούσα τότε κι όπου είχα αρχίσει να παίζω ερασιτεχνικά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 (με τις σπουδές μου λίγα χρόνια αργότερα, σιγά σιγά το άφησα), καθώς ούτε εκεί δεν βρίσκαμε τραπέζια. Έπαιρνα με τον αδερφό μου και φίλους το λεωφορείο, πηγαίναμε στον Άγιο Κοσμά -απέναντι από το παλιό αεροδρόμιο- όπου ανάμεσα σε άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις για το κοινό, είχε μια μικρή αίθουσα πινγκ πονγκ με έξι-εφτά στριμωγμένα τραπέζια, όπου μας έδιναν δύο εντελώς απλές κι αρκετά φθαρμένες ρακέτες κι ένα μπαλάκι για να παίζουμε μία ώρα τη φορά.
Επανερχόμενος και κλείνοντας: φυσικά, τα παιδιά που συμμετέχουν στο summer camp επιτραπέζιας αντισφαίρισης κάνουν διαλείμματα, τρώνε τοστ, πίνουν χυμούς. Η αίθουσα που έχει παραχωρήσει το γυμνάσιο-λύκειο Ατσιπόπουλου είναι μεγάλη, σύγχρονη, πλήρως εξαεριζόμενη. Κι ο προπονητής τους, τα μαθαίνει με τον καλύτερο τρόπο να παίζουν το άθλημα, ώστε να βελτιώσουν την απόδοσή τους και να φτάσουν σε ακόμα μεγαλύτερες -από αυτές που έχουν ήδη επιτύχει- διακρίσεις.
Spinάρετε γιατί χανόμαστε!
22/07/2019
Ντίνος Πετράκης
Μέλος Επ.Α.Ρ.
