Οι άνθρωποι είναι ακόμα ανίκανοι να συμβιώσουν με τον γείτονά τους. Οι ιδεολογικές, θρησκευτικές, πολιτικές και πολιτιστικές διαφορές είναι πολύ μεγάλες για το μικρό μας μυαλουδάκι.
Λίγο ιστορικό για την κατάσταση στην Μέση Ανατολή:
150 χρόνια πριν ξεκίνησε η πρώτη μαζική μετανάστευση των Εβραίων προγόνων των σημερινών Ισραηλινών στην περιοχή της Παλαιστίνης.
10 αιώνες νωρίτερα, είχαν μεταναστεύσει οι περισσότεροι από την περιοχή αυτή καθώς τους έδιωξαν οι εμφύλιοι πόλεμοι των μουσουλμάνων, οι κοινωνικές διακρίσεις και η οικονομική ανέχεια.
Προσωπικά το θεωρώ σχεδόν θαύμα το ότι επέζησαν τόσους αιώνες διωγμών και τόση διασπορά. Ο βασικός λόγος βέβαια είναι η μεγάλη συνοχή που είχαν και έχουν ως κοινότητα γύρω από την θρησκεία τους. Πολιτισμικά και ιστορικά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο.
Όταν το 1917 οι Άραβες νικούν τους Οθωμανούς θέλουν να κάνουν κράτος τους την Παλαιστίνη. Οι Άγγλοι τους το υπόσχονται, αλλά στην ουσία αυτό που θέλουν είναι να μοιράσουν την περιοχή λόγω των κοιτασμάτων πετρελαίου σε ζώνες επιρροής. Έχουν ήδη κάνει σχέδιο, ένα χρόνο νωρίτερα.
Με την συνθήκη των Βερσαλλιών (1919), η Αγγλία αναλαμβάνει την διοίκηση της περιοχής (παρά την υπόσχεση στους Άραβες για ανεξαρτησία) ενώ αρχίζει ξανά μαζική μετανάστευση των Εβραίων. Εκείνη την περίοδο χάνεται και η πρώτη ευκαιρία συνεργασίας Εβραίων και Αράβων καθώς αντιδράσεις από τις δύο αυτές πλευρές δεν επιτρέπουν την συγκρότηση νομοθετικού συμβουλίου.
Μία δεκαετία μετά, η συνεχής μετανάστευση των Εβραίων κάνει τους Άραβες να εξαγριωθούν και να ξεσηκωθούν με αποτέλεσμα να σκοτώσουν 130 άτομα καθώς πίστευαν ότι αλλοιώνονται τα πληθυσμιακά χαρακτηριστικά (σας θυμίζει κάτι; ). Ήταν η αρχή συγκρούσεων που συνεχίζονται ενώ στην Ευρώπη ο Ναζισμός ανεβαίνει και εξαναγκάζει το 1937 ακόμα περισσότερους Εβραίους να καταφύγουν στην Παλαιστίνη για να γλιτώσουν από σίγουρο θάνατο.
Άλλα δέκα χρόνια μπροστά και έχουμε φτάσει στο 1947. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έχει τελειώσει, έχει ιδρυθεί ο ΟΗΕ (μόλις 2 χρόνια πριν) και αποφασίζει την διαίρεση της Παλαιστίνης, με 55% για το Εβραϊκό κράτος και 43% για το Παλαιστινιακό κράτος, ενώ το υπόλοιπο είναι η Ιερουσαλήμ που θα οριστεί διεθνής πόλη. Οι Άραβες αρνούνται και μαζεύουν στρατό γύρω από τους Εβραϊκούς οικισμούς.
1 χρόνο μετά κηρύσσεται η ανεξαρτησία του Ισραήλ από τον Μπεν Γκουριόν και ξεκινάει ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος. Οι Ισραηλινοί νικούν και 750000 Παλαιστίνιοι γίνονται πρόσφυγες.
To 1956 o Αιγύπτιος Νάσερ εθνικοποιεί το κανάλι του Σουέζ. Οι ΗΠΑ είναι με το μέρος της Αιγύπτου και έτσι η συμμαχία Αγγλίας,Γαλλίας και Ισραήλ που επιτέθηκε στην Αίγυπτο, υποχωρεί.
Πάμε άλλα δέκα χρόνια μπροστά, στο 1967 και ο Νάσερ συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα του Ισραήλ. Όμως το Ισραήλ επιτίθεται πρώτο και σε πόλεμο που διαρκεί 6 μέρες, διπλασιάζει τα εδάφη του. ο ΟΗΕ ψηφίζει το περίφημο 242 που προβλέπει άμεση αποχώρηση των Ισραηλινών από τα κατεχόμενα. Αυτό μέχρι σήμερα, δεν έχει γίνει!
Τρία χρόνια πριν έχει ιδρυθεί η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και τώρα απαιτεί την άμεση ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Το 1968 αρχηγός της εκλέγεται ο Γιάσερ Αραφάτ.
Το 1973 ξεσπά ο πόλεμος του Yom Kippur. Αρχικά Αιγύπτιοι και Σύριοι κατάφερα να εισχωρήσουν στις περιοχές που είχε καταλάβει το Ισραήλ το 1967. Με αντεπίθεση όμως το Ισραήλ τους απωθεί και εισβάλει βαθιά στα εδάφη τους και ο πόλεμος λήγει με κατάπαυση του πυρός. 5 χρόνια αργότερα, στο Camp David θα υπογραφεί συμφωνία ανάμεσα στο Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Το 1987 δεν έχει γίνει ακόμα τίποτα για την Παλαιστίνη. ξεσπά η πρώτη Ιντιφάντα (ιερός πόλεμος) και ιδρύεται η Χαμάς.
Το 1993, υπογράφεται συμφωνία στο Όσλο μεταξύ της PLO και του Ισραήλ. Προβλέπεται η αποχώρηση των Ισραηλινών στρατευμάτων από την Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας. Αυτό δεν θα συμβεί για άλλα 12 χρόνια και ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Εν τω μεταξύ η κατάσταση θα χειροτερεύσει.
Το 2000 ξεκινά η δεύτερη Ιντιφάντα και το 2002 το Ισραήλ ανεγείρει τείχος κατά μήκος της Δυτικής όχθης για να προστατευθεί από τις επιθέσεις αυτοκτονίας των Παλαιστινίων.
Το 2004, μετά από εκτόξευση πυραύλων κατά του Ισραήλ, από Παλαιστινίους, με θύματα 2 παιδιά, ο Ισραηλινός στρατός εισβάλει στην βόρεια λωρίδα της Γάζας και στις διαμάχες σκοτώνονται περίπου 130 Παλαιστίνιοι. Λίγο αργότερα παθαίνει ο Γιάσερ Αραφάτ.
Το 2005, οι Ισραηλινές δυνάμεις και έποικοι αποχωρούν από την Λωρίδα της Γάζας και την βόρεια Δυτική Όχθη.
Το 2006 η Χαμάς κερδίζει την πλειοψηφία των εδρών στις Παλαιστινιακές εκλογές. Οι Παλαιστίνιοι αιχμαλωτίζουν έναν Ισραηλινό στρατιώτη και οι Ισραηλινοί εισβάλουν πάλι στην Γάζα. Η Χεζπολάζ από τον νότιο Λίβανο επιτίθεται στο Ισραήλ και αιχμαλωτίζει 2 στρατιώτες ενώ σκοτώνει άλλους 8. Το Ισραήλ κάνει αεροπορικές επιδρομές κατά του Λιβάνου και ναυτικό αποκλεισμό της χώρας.
Το 2008 το Ισραήλ εξαπολύει αεροπορική επιδρομή στην Λωρίδα της Γάζας με στόχο την Χαμάς. 225 νεκροί και 700 τραυματίες Παλαιστίνιοι οι απολογισμός.
Το 2010 Ισραηλινοί καταδρομείς επιτίθενται σε πλοία που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα. Σκοτώνονται και τραυματίζονται πολλοί ακτιβιστές. Οι Ισραηλινοί μιλάνε για “αυτοάμυνα” ενώ υπάρχει διεθνής κατακραυγή.
Το 2012 γίνεται επίθεση με ρουκέτες πάλι κατά Ισραηλινών εδαφών και ως αντίποινα γίνεται ξανά αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ στην Γάζα.
Το 2014 με αφορμή την δολοφονία τριών Ισραηλινών εφήβων και την εκδικητική δολοφονία ενός Παλαιστίνιου εφήβου ξεκινάνε πάλι αεροπορικές επιδρομές με μεγάλες καταστροφές και πολλές απώλειες στην Γάζα. Τα επόμενα 2 χρόνια είναι γεμάτα με μεμονωμένες επιθέσεις Παλαιστίνιους εναντίων Ισραηλινών.
Το 2017 ο τότε πρόεδρος τον ΗΠΑ, Ντόναλτ Τραμπ αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα τους Ισραήλ προκαλώντας διεθνείς αντιδράσεις και πολλές διαδηλώσεις.
Το 2018 Οι Παλαιστινιακές διαδηλώσεις στα σύνορα Γάζας-Ισραήλ (“Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής”) κορυφώνονται με σκοτωμένους και τραυματίες.
To 2020 οι Ισραηλινοί σχεδιάζουν την ενσωμάτωση τμημάτων της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ, αλλά μετά από αντιδράσεις γίνεται συμφωνία και υποχωρούν.
Το 2021 συνεχίζονται οι συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων και οι επιθέσεις στην Γάζα. Ο Νετανιάχου χάνει την πρωθυπουργία
Στο τέλος του 2022 ο Νετανιάχου επιστρέφει στην πρωθυπουργία.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Η Χαμάς εξαπολύει ξαφνική επίθεση με χιλιάδες ρουκέτες κατά του Ισραήλ. Επιτίθεται σε άμαχο πληθυσμό και σκοτώνει εκατοντάδες Ισραηλινούς, ακόμα και στο φεστιβάλ Ειρήνης ενώ αιχμαλωτίζει περίπου 100. Ο Νετανιάχου ενεργοποιεί το άρθρο 40 για πρώτη φορά μετά το 1973. Αποκλείει την Γάζα και κλείνει ρεύμα, νερό και πρόσβαση σε προμήθειες για 400000 αμάχους.
Πείτε μου τώρα εσείς ΠΟΙΟΣ φταίει; Φταίνε οι Εβραίοι μετανάστες; Φταίνε οι Άραβες; Φταίνε οι Άγγλοι/Γάλλοι; Φταίει ο ΟΗΕ; Φταίει το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ; Οι Παλαιστίνιοι;
Το ζήτημα είναι τόσο πολύπλοκο που γραφικότητες όπως “Είμαστε με το Ισραήλ”, ή “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” ακούγονται μόνο ως τέτοιες.
Πείτε καλύτερα ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΑΡΒΑΡΟΙ και αφήστε το εκεί. Δεν μας παίρνει. Και ρίξτε και μερικά κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδιά στην Μέση Ανατολή.
Βασίλης Περαντζάκης
Αναλυτής/Προγραμματιστής/Υπεύθυνος RND
Αντιπρόεδρος Δ.Ε. Κόμματος Πειρατών Ελλάδας
