Χρησιμοποιώ το αεροδρόμιο του Ηρακλείου πολύ συχνά. Κάθε φορά σκέφτομαι ότι πρέπει να κλείσει, να γκρεμιστεί, κάτι να γίνει να σταματήσει να μας ντροπιάζει. Κι ύστερα παίρνω την εθνική οδό για Ρέθυμνο και προσεύχομαι απλά να φτάσω…
Δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω με γκρίνια (με έχετε συνηθίσει ελπίζω), γιατί το θέμα που θα αναπτύξω, σηκώνει πολύ. Πριν τα γράψω και ξεδώσω, να πω ότι πετάω στο Ηράκλειο γιατί το Ρέθυμνο δεν έχει ούτε αεροδρόμιο, ούτε καράβι, ούτε δρόμο κανονικό θα έλεγα, αλλά ας τα πάρουμε απ’ την αρχή.
Θυμάμαι πριν χρόνια που οι κάτοικοι της γύρω από το αεροδρόμιο περιοχής στο Ηράκλειο, είχαν αφήσει ελεύθερα στον ουρανό χιλιάδες μπαλόνια, διαμαρτυρόμενοι για τους σοβαρούς κινδύνους που εγκυμονεί η θέση του. Σιγά μην έγινε τίποτα. Σχέδιο λέει υπάρχει για να μετακομίσει ο αερολιμένας, να γίνει καινούριος, σύγχρονος και ασφαλής για όλους.
Η κατάσταση του αεροδρομίου εδώ και χρόνια είναι άθλια. Το κτήριο που υποδέχτηκε πέρυσι 2,1 εκατομμύρια τουρίστες από όλο τον κόσμο, δηλαδή περισσότερους από οποιοδήποτε άλλο της χώρας (εκτός από αυτό των Αθηνών), είναι παλιό, ασυντήρητο, με ελάχιστους ιμάντες παραλαβής αποσκευών, σε μια μικρή αίθουσα. Ατέλειωτες οι ουρές στους ελέγχους, όταν υπάρχουν μαζικές αναχωρήσεις τσάρτερ. Απίστευτος χαμός στον εξωτερικό χώρο, όπου οι τουριστικές εταιρείες έχουν στήσει τσίγκινα κιόσκια για να υποδέχονται τους εκλεκτούς μας τουρίστες, στους 40 βαθμούς κελσίου. Παλιά, φθαρμένα, βρώμικα παγκάκια έξω, πανβρώμικοι παλιοί κάδοι σκουπιδιών. Όχι, δεν φταίνε οι κυρίες της καθαριότητας για αυτά. Δεν πλένονται πια αυτά τα έπιπλα και αντικείμενα, πρέπει να πεταχτούν.
Στην αίθουσα αναμονής στις πύλες αναχώρησης, πολλές φορές δεν μπορείς να περπατήσεις γιατί οι πάντες κάθονται κάτω, όπου βρουν, περιμένοντας τα αεροπλάνα τους. Πριν λίγες μέρες που αναχωρούσα από το αεροδρόμιου του Ηρακλείου, με ελάχιστο κόσμο να κυκλοφορεί, δεν με πείραξε τόσο που κάποιοι κύριοι έπαιζαν τάβλι και πρέφα μέσα στην αίθουσα, αλλά κυρίως ότι όλα σχεδόν τα αυτοκίνητα που ήταν παράνομα παρκαρισμένα έξω ακριβώς από το κτίριο, άνηκαν σε εργαζόμενους στο αεροδρόμιο. Ήρθε η αστυνομία βλέπετε για να γράψει τους παράνομους και με έκπληξη όλοι εμείς οι επιβάτες, είδαμε τους υπαλλήλους αεροπορικών και άλλων εταιρειών να βγαίνουν έξω και να τα απομακρύνουν. Ωραία εικόνα και συμπεριφορά και παράδειγμα βρε παιδιά, τι να πω. Όσο για τους κάδους, νομίζω ότι στο καφέ μέσα στην αίθουσα ήταν πιο άθλιος από τους «δημόσιους» κάδους έξω. Το μόνο που λειτουργεί άριστα και μπράβο τους, είναι η ασφάλεια. Σχολαστικοί, ευπρεπείς και ευγενείς.
Τρόμος στο δρόμο
Λίγο νωρίτερα, που είχα διασχίσει την απόλυτη ντροπή των ελληνικών δρόμων, το βόρειο οδικό άξονα της Κρήτης, είχα για άλλη μια φορά προσευχηθεί σε όλα τα εκκλησάκια που είναι δεξιά και αριστερά (άλλη ασχολίαστη εικόνα), να φτάσω σώα. Δυο λωρίδες, έχει αυτή η «εθνική οδός», η κεντρικότερη του μεγαλύτερου προορισμού της χώρας. Μια πάνω, μια κάτω. Συναντήσαμε τουλάχιστον πέντε ζωάκια που είχαν σκοτώσει τα αυτοκίνητα. Φυσικά δεν υπάρχει περίφραξη. Μια κατσίκα στην άκρη, ίσως πήγαινε για βοσκή, σου λέει αυτός ο δρόμος είναι κατσικόδρομος άρα μου ανήκει.
Είχε περάσει προφανώς και ένα φορτηγό γεμάτο ξύλα, χωρίς φυσικά να τα έχει δέσει και του είχαν πέσει καμιά 20 κομμάτια σε μια στροφή. Κατά τα λοιπά λακκούβες, χάλια σήμανση, στροφές κλειστές, που μας εμφανίστηκε ένας μαύρος φαντομάς από πίσω, με ιλιγγιώδη ταχύτητα και το μόνο που προλάβαμε να δούμε είναι το Χριστό φαντάρο να μας λέει «την γλυτώσατε, πάλι». Μας αποτέλειωσε ένας πατριώτης με 4×4, που σταμάτησε – κόκκαλο – ξαφνικά στη μέση του δρόμου, γιατί ήθελε να στρίψει αριστερά, να πάει στο χωράφι του (τι δεν καταλαβαίνεις;). Χίλιες φορές τα πούλμαν που συναντώ το καλοκαίρι στις ανηφόρες και έχω κάνει τα 70 χιλιόμετρα μέχρι το Ρέθυμνο, σε 3 ώρες. Κάθομαι και αναρωτιέμαι.
Τόσα χρόνια, τόσα λόγια, τόσα ατυχήματα, τόσοι ταλαιπωρημένοι τουρίστες, τόση ντροπή για τις εικόνες που αντικρίζουν επισκέπτες και ντόπιοι, γιατί τίποτα δεν γίνεται; Για την Κρήτη μιλάμε, με τους σούπερ υπουργούς, βουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους. Το νησί που άμα κλείσει λέει τα λιμάνια της θα πεινάσει η Ελλάδα, που είμαστε περήφανοι και ατρόμητοι και αγαπάμε τον τόπο μας, πάνω από τη ζωή μας.
Δηλαδή φέτος που περιμένουμε, όπως όλα δείχνουν, πάνω από 3 εκατομμύρια ξένους τουρίστες στο νησί, είμαστε έτοιμοι; Σκουπίσαμε, ξεσκονίσαμε και όλα εντάξει; Είναι υποχρεωμένοι οι ξένοι που μας αφήνουν τα αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε λίγους μήνες να ανέχονται αυτή την υποδοχή; Να ταξιδεύουν σε αυτούς τους δρόμους;
Κύριοι αρμόδιοι, τοπικοί κυρίως άρχοντες. Του χρόνου έχουμε εκλογές. Προτείνω όλοι οι κρητικοί πριν ψηφίσουμε, εκτός των άλλων τοπικών προβλημάτων που έχουμε να σκεφτούμε, να κάνουμε μια βόλτα στην εθνική Χανίων – Ηρακλείου. Να ρίξουμε και μια ματιά σε αεροδρόμια και λιμάνια και μετά, με το χέρι στην καρδιά (και η καρδιά στην Κούλουρη) να ψηφίσουμε. Βλέπετε τα μπαλόνια στον ουρανό δεν πιάνουν…
Της Βίκης Βαμιεδάκη
Αναδημοσίευση από το news.gr
