«Ποια ψυχή να φεύγει και μυρίζει τόσο δυνατά ὁ ἀέρας»;
Ὁ μέγας Ἥλιος τῆς Ἀγάπης και τῆς θαλπωρῆς, ὁ Νίκος Μαργαρίτης, πού φώτιζε και θέρμαινε τη βιοτική μας καθημερινότητα, ἀπό σήμερα ἑγκαταλείπει τον μάταιο κόσμο μας και ἀποδημεῖ στους οὐρανούς, για να κηπεύει, μαζί με τους Ἀγγέλους, τον Παράδεισο τῶν θείων Ἀρετῶν, ἀπό τις ὁποῖες ἐνεφορεῖτο στην ἐπίγεια Ζωή του.
Ὁ φίλος και ἀδελφός τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης και καταλλαγῆς, ὁ σοφός συνομιλητής και δικαιοκρίτης σε περιπτώσεις διχαστικῶν παθῶν και ἐρίδων τῶν συνανθρώπων του, Νίκος Μαργαρίτης, σωπαίνει, ἀπό σήμερα, για πάντα και ἐμεῖς ὀρφανεύουμε ἀπό την καλωσύνη και την ἁγιότητά του.
Ὁ ἐγκρατής Δάσκαλος τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων, Νίκος Μαργαρίτης, ὁ ἀνυπέρβλητος παιδαγωγός τῆς Ἑλληνικότητας και τοῦ Ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ, με τη δική του ἄμεμπτη βιοτή, ὡς σηματωρός λυχνία φωτὸς, ἀνηρπάγη ἤδη ἀπό τον Ἀρχάγγελο, θεία βουλήσει, και ἐπιβάτης τῶν πτερύγων του, πορεύεται δικαιωμένος στο Βασίλειο τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ, που τόσο, ἐν ζωῇ, ἀγάπησε.
Ὁ ἀνύσταχτος ψάλτης τῶν θείων Ὕμνων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ σεμνός συλλειτουργός τῆς ἱερῆς λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας, σ’ὃλες τις τελετουργικές της ἐκφράσεις, ὁ πνευματικός ἐργάτης τῶν Ἱερῶν Γραμμάτων και ὑμνογράφος ποιητής, μακαριστός πλέον, Νίκος Μαργαρίτης, ἀπό τοῦ νῦν συγκαταλέγεται στον χορό τῶν Ἀγγέλων, που ὑμνωδοῦν και δοξολογοῦν τον Κύριο και Θεό μας, στον ἀχώρητο Ναό τοῦ Οὐρανοῦ.
Πολύκλαυστε ἀδελφέ μου Νίκο, νιώθω πώς ἡ ψυχή Σου, πού ὑπερίπταται παρούσα τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας Σου, με παρατηρεῖ και με μαλλώνει, γιατί ὀδύρομαι και θρηνῶ για την ἐκδημία Σου, μαζί με ὅλους τους φίλους και δικούς Σου. Με μαλώνεις, ἐπειδή στον καθημερινό μας διάλογο συνήθιζες, ὡς καταληκτήρια φράση να λὲς:
«Ὁ Θεός μᾶς εὐλόγησε και ζήσαμε ἱκανὰ χρόνια για να ἀπολαύσουμε δημιουργικά το δῶρο τὴς ζωῆς που μᾶς ἐμπιστεύθηκε. Ἄν κάτι καλό κάναμε, Αὐτός θα μᾶς κρίνει, με το ἴδιο μέτρο που θα κρίνει και τα ἁμαρτήματά μας. Εἴμαστε λοιπόν, ἕτοιμοι στην κλήση Του».
Ὅμως ἐσύ, φίλε ἀκριβέ Νίκο, βιάστηκες να πᾶς νωρίτερα, κι’ ἄς ἤσουν ἑτοιμος ἀπό καιρό.
Με ψυχικό πένθος βαθύ, με ὑπαρξιακή ὀρφάνεια δυσβάσταχτη, Σε ἀποχαιρετῶ, πολύκλαυστε ἀδελφέ μου Νίκο, καθώς πορεύεσαι δεδικαιωμένος στον τόπο τῆς αἰωνίας Σου ἀναπαύσεως με τη βεβαιότητα ὅτι, ἤδη, ἡ οὐράνιος κατοικία Σου ἡτοιμάσθη ὑπό τῶν ἐν δεξιᾶ τοῦ Κυρίου καθημένων, ἐνθα οὐκ ἔστι πόνος, οῦ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωή ἀνώδυνος και ἡγιασμὲνη.
Μακαρία ἄς εἶναι ἡ ἀνάπαυσή Σου, φίλε και ἀδελφέ ἀγαπημένε Νίκο και ἡ μνήμη Σου διαχρονική και αἰωνία.
Ζήνων Ζανέτος
