Ο πρώτος άντρας που θυμάμαι με μούσι, ήταν ο Χριστός. Μούσι, μακρύ μαλλί, γαλανά μάτια. Ένας στο είδος του. Όσο μεγάλωνα, εμφανίστηκε άλλος ένας. Εκεί στην δεκαετία του ’80, Νίκο Βερλέκη νομίζω τον έλεγαν. Τι θέλω τώρα και μπερδεύω ύψιστα αγίους με ηθοποιούς; Θα σας το εξηγήσω, μην αδημονείτε.
Θα σας πάω τώρα στον Νίκο Κούρκουλο που δεν είχε μούσι αλλά είχε πει την ατάκα των ατακών: “όχι άλλο κάρβουνο”. Και τώρα τα βάζουμε όλα σε ένα σέικερ και τα ανακατεύουμε. Καλά, καλά. Και συνεχίζω, ανοίγοντας το σέικερ – ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΜΟΥΣΙ. Τι μόδα και αυτή. Γνωρίζεις έναν με μούσι και την άλλη μέρα αν έχεις ραντεβού σε καφετέρια μαζί του δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι. Διότι όλοι έχουν μούσι. ‘Ολοι έχουν το ίδιο μαλλί. Και όλοι φοράνε το ίδιο ρέιμπαν πεταλούδα καθρέπτη. Δεν ξεχωρίζεις κανέναν. Μία φάτσα.
Φαντάσου δυο φίλες σε συζήτηση:
-ωραίος αυτός…
-ποιος;
-αυτος με το μούσι. αυτος με τα ρέιμπαν βρε
– ποιος από όλους;
Καμία ελπίς… Θα κλαίνε και εκεί στην ζιλέτ. Φαντάζομαι οι πτώσεις των πωλήσεων θα είναι κατακόρυφες στην Ελλάδα. Από μούσι όσο θες. Βάλε δυο πακέτα. Θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε. Αντε καληνυχτες…
#Εύας_θοτς
