Από την Παρασκευή 22/9 βρίσκονται κρατούμενοι 44 μετανάστες, Κούρδοι από το Ιράν και το Ιράκ, στο λιμεναρχείο Ρεθύμνου, ανάμεσά τους 4 παιδιά από 4 έως 12 ετών.
Μέχρι και σήμερα η κράτηση των ανθρώπων αυτών συνεχίζεται στον ακατάλληλο αυτό χώρο, ενώ τον εξανθρωπισμό των συνθηκών κράτησης, επωμίζονται αποκλειστικά ο αλληλέγγυος κόσμος που έχει συγκεντρωθεί από την πρώτη στιγμή στο σημείο, καθώς και οι εθελόντριες/ες του Ερυθρού Σταυρού. Να σημειωθεί ότι μερίδα των μεταναστών έχει ξεκινήσει απεργία πείνας και δίψας με αίτημα την μετακίνησή τους στην Αθήνα και την πραγματοποίηση της διαδικασίας περί ασύλου εκεί.
Μαζί με τις μεταναστευτικές ροές τα τελευταία χρόνια αυξάνονται η απάθεια, ο κανιβαλισμός και η ξενοφοβία. Χαρακτηριστικά που επικρατούν όχι μόνο στις αρχές και τους θεσμούς (δήμοι, περιφέρειες, αστυνομία), αλλά και σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Πράγμα δυστυχώς όχι πρωτόγνωρο, μιας και οι ελληνικές κοινωνίες δεν ήταν πάντα φιλόξενες και με ανοιχτές αγκάλες προς κάθε κατατρεγμένο (‘πόρνες’ και ‘πρόσφυγκες’ αποκαλούσαν υποτιμητικά οι Ρεθυμνιώτες τους πρόσφυγες του 22′ που κατέφταναν στην πόλη).
Άρα λοιπόν, μήπως η ”φιλοξενία” (όπως και ο τοπικός πολιτισμός και ο φυσικός πλούτος), υπάρχει μόνο για όσους έχουν την δυνατότητα να την αγοράσουν; Η φιλοξενία για εμάς εμπεριέχει την αλληλεγγύη και όχι την έννοια του κέρδους. Σε μια πόλη σαν το Ρέθυμνο αλλά και σε όλο το νησί, όπου ο τουρισμός είναι ο βασικός οικονομικός πυλώνας, έχουμε καταλήξει να θέτουμε προς πώληση, για κάθε επίδοξο αγοραστή, ακόμα και τέτοιες έννοιες. Είμαστε διατεθειμένοι να “φιλοξενούμε”- εξυπηρετούμε εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο, όμως προσωποποιούμε στους μετανάστες κάθε κακό που μας βρίσκει στην καθημερινότητα μας. Δεχόμαστε να υπάρχουν πολεμικές βάσεις στα Χανιά, που έχουν συμβάλει ενεργά σε όλους τους πολέμους που γίνονται τα τελευταία 30 χρόνια στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, αλλά κλείνουμε τις πόρτες στους ανθρώπους που ξεριζώνονται εξαιτίας αυτών των πολέμων. Αυτό που είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητό όμως, είναι ότι πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τους επιτυχημένους κομπάρσους στα σενάρια των από τα πάνω. Ακόμα ένας πόλεμος στην πολυπαθή Μ. Ανατολή, είναι ένα κομμάτι των ευρύτερων γεωπολιτικών αναδιαμορφώσεων στην περιοχή. Για ακόμη μια φορά μοιράζεται η πίτα, στις πλάτες αυτών των ανθρώπων, στις δικές μας πλάτες, στις πλάτες όλων των από τα κάτω.
Παράλληλα, η εικόνα του πολέμου όπως προβάλλεται από τα ΜΜΕ, με αυτή την συγκεκριμένη ρητορική, στόχο έχει να δημιουργεί συλλογικούς φόβους και να τους ανατροφοδοτεί. Οι αποσπασματικές εικόνες, δημιουργούν την αίσθηση κινδύνου στους θεατές, άλλοτε πραγματικών και άλλοτε κατασκευασμένων, με στόχο την εύρεση κοινού εχθρού, που σε αυτή τη περίπτωση είναι οι ξεριζωμένοι. Ο δημιουργημένος και διογκωμένος φόβος που προβάλλουν, βοηθάει στο να επιβάλλονται διάφορες στρατηγικές διαχείρισης καταστάσεων τέτοιου είδους όπως είναι, η επιβολή αντιτρομοκρατικών νόμων, η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και το κλείσιμο των συνόρων. Όσο ο καπιταλισμός αποκτά περισσότερο έδαφος, τόσο θα αυξάνεται και ο αριθμός των ατόμων που τους καθιστά ”περιττούς”. Στην γυάλα με τους περιττούς λοιπόν, όλοι δυνητικά θα βρεθούμε ανάλογα με το αν εξυπηρετούμε ή όχι τα συμφέροντα του καπιταλισμού.
Καλούμε την κοινωνία του Ρεθύμνου, όχι να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά να ταχθεί στο πλευρό των κατατρεγμένων, να στηρίξει και να δείξει την αλληλεγγύη της στους πρόσφυγες.
Εργαζόμενες/οι στους συνεταιρισμούς ‘Τζεπέτο’ και ‘Κιβώτιο’.
