Τα γραπτά μιας άστεγης που βρέθηκαν τυχαία στον Εθνικό Κήπο, αποτέλεσαν τον καμβά μιας θεατρικής ιστορίας με τίτλο «mitroo», που παρουσιάστηκε σε μια παλαιά βιοτεχνία ξυλείας στον Βοτανικό και στη συνέχεια σε αίθουσα του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου.
Ξεφεύγοντας από το αστικό τοπίο, η παράσταση δοκιμάζεται μέσα στον κλοιό της ελληνικής επαρχίας χαρτογραφώντας σκέψεις και συνήθειες που μας ορίζουν, μερικές φορές χωρίς την θέλησή μας. Η έννοια της ταυτότητας σε μικρές κοινωνίες αποκτά άλλο ενδιαφέρον κόντρα σε αυτό της πόλης. Από την μαζικοποίηση στην ταυτοποίηση. Αυτήν την αλλαγή αποκτά και η παράσταση που δοκιμάζεται σε έναν μόνο θεατή.
Μια παράσταση περιπλάνηση.
mitroo. σημείο3/αιγαίο.
Ρέθυμνο και Χανιά από 15 Μαρτίου εώς 8 Απριλίου 2017.
Τετ.-Σάβ. 12.00/ 14.00/ 17.00.
*απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση 6947359219.
προτεινόμενη συνεισφορά 10€
Ερμηνεύει / ζωή δρακοπούλου
Σκηνοθετική επιμέλεια / πέτρος ρούσσος, γιάννης σιούτης Ενδυματολογική επιμέλεια / μαρία καραθάνου
Κείμενο/ γιάννης σιούτης
Μουσική επιμέλεια, sound design /κώστας γ / [nomades artcore]
Με την υποστήριξη
Blue Star Ferries / ANEK LINES.
[nomades artcore]
«Το 2011 δημιουργήθηκε η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία [nomades artcore] με σκοπό τον επαναπροσδιορισμό του θεάτρου σε σχέση με τις άλλες τέχνες όπως επίσης και της σχέσης του με την κοινωνία και τον άνθρωπο. Μιας και η κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μετατοπίζεται αέναα, η κίνηση, η παρατήρηση, η αλλαγή και η σύνθεση είναι τα εργαλεία μας στον δρόμο της δημιουργίας. Προσπάθεια να βρούμε και πάλι τον λόγο και τον τρόπο των αναπαραστάσεων στις μέρες μας. Με κέντρο τον άνθρωπο, με λόγο που γεννάται εντός μας δημιουργώντας διαλόγους, αφουγκραζόμαστε και εκφραζόμαστε μέσα από καλλιτεχνικές διαδρομές.
Η κίνηση και η ανασφάλεια είναι το μόνο σταθερό μας σημείο. Στόχος να γεμίσουμε με νέες ζωές, να συνδεόμαστε με ανθρώπους και να δημιουργούμε πυρήνες, που να μπορούν και μόνοι τους να υπάρχουν, να προτείνουν, να εκφράζονται.
Οι άξονες που κινούμαστε είναι οι εξής:
Τέχνη Τοπίου: ο τόπος, ο μη θεατρικός, προσφέρει πρώτες ύλες που ενεργοποιούν μνήμες, συνήθειές ζωής και οπτικές που θα πρέπει μέσα σε αυτές να αναπτύξουμε κάθε δράση, αποκωδικοποιώντας τις λειτουργίες των πόλεων, αξιοποιώντας το φυσικό τοπίο, φωτίζοντας το με τον ρεαλισμό ή την παραδοξότητα.
Το βίωμα: Κάθε δράση συνδιαλέγεται από τη συμμετοχή των θεατών, κάθε θέμα ερευνάτε από τις δοσμένες κοινωνικές συνθήκες. Στο θέατρο υπάρχει μόνο η στιγμή, δεν υπάρχει τίποτα που να μένει ως μνήμη. «Σωματογραφούμε» άμεσα την αίσθηση που προκύπτει και δημιουργούμε συνθήκες συνενοχής, βάζοντας τους θεατές σε θέση πρωταγωνιστή, αφήνοντάς τους να γράψει η διαδικασία σαν μια πολύ προσωπική δικά του ιστορία.
Συμμετοχή – διάδραση: Αν και θέατρο χωρίς τη φυσική ή πνευματική συμμετοχή των θεατών δεν υφίσταται, στις μέρες μας η κριτική και παθητική θέση τους, μας κινεί να μιλήσουμε εκ νέου για τη συμμετοχή. Η συμμετοχή λοιπόν, θα μπορεί να είναι άλλοτε κοινωνική, όταν ο θεατής μέσω μιας τελετουργίας ή γιορτής ενώνεται με τους άλλους, άλλοτε φυσική, όταν προσκαλείται το κοινό να κυκλοφορεί ανάμεσα στις σκηνές, να παίζει με τους ηθοποιούς, άλλοτε παιγνιώδης, όταν π.χ. στο αόρατο θέατρο, δεν γνωρίζουν τους ηθοποιούς. Δεν υπάρχει μία μορφή συμμετοχής, αλλά ένα ύφος υποκριτικής και σκηνοθεσίας που ενεργοποιεί το θεατή, προσκαλώντας τον σε δραματουργική ανάγνωση, αποκρυπτογράφηση σημείων και σύγκριση της αναπαριστώμενης πραγματικότητας και του δικού του σύμπαντος».
