Από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης μέχρι τη θεατρική σκηνή, η Σοφία Σταθάκη ακολουθεί ένα ταξίδι γεμάτο έμπνευση, πάθος και δημιουργική αναζήτηση. Με έντονη παρουσία στο θέατρο, αγάπη για την ποίηση και μια ξεχωριστή σχέση με τη μουσική, μιλάει για τις προκλήσεις των ρόλων, τη μαγεία της υποκριτικής και την ανάγκη της να εκφράζεται μέσα από την τέχνη.
Σε μια απολαυστική συνέντευξη, μας αποκαλύπτει τις στιγμές που την καθόρισαν, τα όνειρά της και τις εκπλήξεις που της έχει επιφυλάξει η σκηνή.
Από τη Φιλοσοφική του ΠΚ στη σκηνή – Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στην υποκριτική;
Πέρασα στην Φιλοσοφική, τότε Φιλοσοφία και Κοινωνιολογία και στο πρώτο έτος των σπουδών μου, ξεκίνησα μαθήματα θεάτρου σε μία ομάδα στο Ρέθυμνο. Ένιωθα μία πολύ έντονη ανάγκη να εκφραστώ, αλλά δεν σκεφτόμουν καν να γίνω ηθοποιός. Στη συνέχεια, όταν ανακάλυψα τον κόσμο αυτό, μαγεύτηκα. Το θέατρο ήρθε στη ζωή μου τυχαία και με κατάπιε.
Δεν είναι μονάχα μία σκηνή, ένας ηθοποιός και ένα κείμενο. Είναι μία τεχνη γεμάτη με κρυμμένα μυστικά και μια αόρατη μαγεία, που με κάνει να ακολουθώ από πίσω σχεδόν μοιραία.
Και παρόλο που κάποια στιγμή πίστεψα πως δεν θα ξαναπαίξω, το θέατρο δεν με άφησε. Με πλησίαζαν άνθρωποι για ρόλους και ο λόγος που έλεγα “ναι” ήταν επειδή το έβλεπα και το βλέπω σαν πρόκληση. Ειδικά, όταν το πρότζεκτ είναι πιο απαιτητικό ή ο ρόλος λίγο περίεργος.
Γι’ αυτό η υποκριτική υπάρχει στην ζωή μου σήμερα. Είναι μία τέχνη που με προκαλεί να την πλησιάσω, ενώ παράλληλα μου δημιουργεί θαυμασμό.
Θέατρο, ποίηση, τραγούδι, χορός – Ποιο σε εκφράζει περισσότερο;
Δεν ξέρω. Νομίζω η ποίηση και το θέατρο κονταροχτυπιούνται σ’ αυτή την ερώτηση. Αν και το τραγούδι έχει μία ξεχωριστή θέση μέσα μου από τα υπόλοιπα για κάποιο λόγο. Αγαπώ πολύ την μουσική, αγαπώ πολύ να τραγουδάω. Το ιδανικό για μένα είναι να τραγουδάω και να παίζω συγχρόνως. Να παίζω και να χορεύω. Να τραγουδάω και να χορεύω. Και γενικά διάφοροι συνδυασμοί μεταξύ αυτών.
Ρόλος-πρόκληση: Ποιος χαρακτήρας σε δυσκόλεψε περισσότερο και γιατί;
Η Ποθούλα μου. Ένα πλάσμα, που δεν είναι ακριβώς άνθρωπος. Στο έργο, της έχουμε δώσει διπλή υπόσταση: μία ανθρώπινη – αλλά και πάλι, όχι όπως τη γνωρίζουμε – και μία πιο απόκοσμη, κάτι πέρα από άνθρωπο.
Η μεταμόρφωση δεν ήταν απλώς θέμα υποκριτικής, αλλά και σωματικής και φωνητικής πρόκλησης.
Για να έρθω κοντά σε αυτό το πλάσμα, χρειάστηκε να αφήσω τελείως έξω από το έργο τα δικά μου χαρακτηριστικά. Τον τρόπο που κινούμαι, που κοιτάζω, που μιλάω.. Δούλεψα με την δασκάλα μου, της φωνητικής, για να φτιάξουμε τη φωνή της Ποθούλας και έκανα καθημερινά μία σειρά από ασκήσεις.
Επίσης, η βοήθεια και η καθοδήγηση της Κωνσταντίνας Γιασεμίδου, η οποία φρόντισε την κίνησή μας, ήταν κλειδί τόσο για μένα, όσο και για τους υπόλοιπους ηθοποιούς.
Υπάρχουν στιγμές την ώρα της παράστασης, που ισορροπώ κυριολεκτικά στην μύτη του ενός ποδιού μου κατεβαίνοντας σκάλες, κουμαντάροντας ένα ρούχο, για να βγω από το δέντρο στο οποίο βρίσκομαι ανεβασμένη και να καταλήξω στα τέσσερα, πάλι στηριζόμενη στις μύτες των ποδιών μου και τα χέρια μου.
Αν έπρεπε να βγω με έναν πιο απλό τρόπο, πιστεύω δεν θα ήμουν τόσο ευχαριστημένη στο τέλος. Θα έλειπε κάτι.
Αυτός ο ρόλος είναι μια πολύ ευχάριστη πρόκληση, νιώθω σαν να μου λέει “Άσε τη Σοφία έξω από αυτό, τώρα θα παίξω εγώ.”
Μπορεί η Ποθούλα να με δυσκόλεψε, αλλά τώρα είμαστε χεράκι χεράκι στη σκηνή και έχουμε ταιριάξει κιόλας, μπορώ να πω. Είμαι ένας ευτυχισμένος ηθοποιός κοντά σε αυτόν τον ρόλο.
Το 2021 εξέδωσες την πρώτη σου ποιητική συλλογή «Για λίγο έρωτα». Πώς συνδέεται η αγάπη σου για την ποίηση με την ενασχόλησή σου με το θέατρο;
Το θέατρο και η ποίηση είναι για μένα μία κοινή πορεία, στην οποία φωνάζω δυνατά συνθήματα. Με αυτά τα συνθήματα κάνω την επανάστασή μου. Την επανάσταση που αφορά την αλήθεια και το συναίσθημα. Ο λόγος που αγαπώ το θέατρο και την ποίηση, είναι γιατί μπορώ μέσα από αυτά να βρω έναν τρόπο για να φέρω τον εαυτό μου και τους άλλους ανθρώπους, σε άμεση επαφή με βαθιά, αληθινά συναισθήματα. Αυτές οι δύο τέχνες είναι η χειροβομβίδα μου. Το φτιάχνω και το στέλνω απέναντι, όπως ακριβώς βγαίνει από μέσα μου. Όσο πιο άφθαρτα μπορώ. Έτσι σπάμε τοίχους. Έτσι μιλάμε με αλήθειες.
Έχει υπάρξει στιγμή στη σκηνή που σε έφερε σε αμηχανία ή γέλασες χωρίς να πρέπει;
Ναι, πριν μερικά χρόνια, παίζαμε παραμονή Χριστουγέννων και κάποιος από το θίασο, που είχε τον ρόλο του δικαστή, βγήκε με τον σκούφο του Άγιου Βασίλη. Δεν ξέρω αν ο κόσμος με είδε να γελάω, προσπάθησα να φερθώ ψύχραιμα. Ότι καλύτερο, αλήθεια!
Γράφεις ποίηση. Ποια είναι η πιο παράξενη έμπνευση που είχες για ένα ποίημα;
Τα ψιχουλάκια από το ψωμί που έκοψα ένα βράδυ για να φτιάξω τοστ.
Αν μπορούσες να παίξεις σε οποιαδήποτε θεατρική παράσταση, ποια θα ήταν και γιατί;
Σε κάποιο μιούζικαλ ίσως. Θα ήθελα να γίνει παράσταση το “Μαλλιά κουβάρια” και να κάνω την μητριά της Ραπουνζέλ. Πιστεύω έχει πολύ έντονη προσωπικότητα και αρκετό drama, θα έχει ενδιαφέρον. Θα έπρεπε να μεταμορφωθώ στην “κακιά μάγισσα”, πόσο κουλ!
Αλλά οκ, αν είμαι πολύ ενζενί για τη μητριά, συμβιβάζομαι και με τη Ραπουνζέλ.
Περίεργη συνήθεια ή γούρι πριν ανέβεις στη σκηνή;
Τους αγκαλιάζω όλους έναν-έναν. Με κάνει να νιώθω ασφάλεια και ένωση.
Ποιο είναι το πιο απρόσμενο κομπλιμέντο που έχεις ακούσει;
Προχθές μία κυρία, μετά την παράσταση της Τρισεύγενης, μου είπε ότι κοιτούσε την Ποθούλα και δεν μπορούσε να διακρίνει με τίποτα την πραγματική μου προσωπικότητα πίσω από εκείνη. Ήταν ένα πολύ απρόσμενο και ξεχωριστό κοπλιμέντο για μένα αυτό, αλλά και για την Ποθούλα βέβαια, δεν της αρέσει να της κλέβω την παράσταση!
Αν μπορούσες να δεις μια ταινία (μόνο) ποια θα ήταν και γιατί;
Ο E.T. Είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, γιατί μιλάει για κάτι που πάντα με συγκινεί: το πώς ένας ξένος μπορεί να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο που δεν τον καταλαβαίνει. Η σχέση του E.T. με τα παιδιά έχει μέσα της αγάπη, ανάγκη, αμοιβαία κατανόηση. Και ίσως, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ με την τέχνη: σαν κάτι που με βοηθά να επικοινωνήσω, ακόμα κι όταν τα λόγια δεν αρκούν.
Υπάρχουν καλλιτέχνες ή δάσκαλοι που σε επηρέασαν ιδιαίτερα στην πορεία σου;
Με επηρεάζουν πολλοί καλλιτέχνες που γνωρίζω και μου αρέσει να παρακολουθώ τη ματιά τους στην τέχνη.
Έχει πολύ ενδιαφέρον να είσαι δίπλα σε άλλους καλλιτέχνες, να συνεργάζεσαι μαζί τους και να παρατηρείς πώς οι ίδιοι μετουσιώνουν την ιδέα, την σκέψη και το συναίσθημά τους σε τέχνη. Με συγκινεί και με εμπνέει πολύ.
Ωστόσο, σίγουρα έχω ξεχωρίσει κάποιες φωνές στο μυαλό μου και κάποιες μορφές με έντονη πορεία στον χώρο. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη είναι η αγαπημένη μου.
Επίσης, οι δάσκαλοι και οι σκηνοθέτες που έχω γνωρίσει ως τώρα, μου έχουν αφήσει ο καθένας και από κάτι, και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό.
“Τρισεύγενης Box” – Αν έπρεπε να το περιγράψεις σε μια φράση, ποια θα ήταν;
«Η πιο κουλ και challenging παράσταση που έχω παίξει ως τώρα!»
Η πορεία σου έως σήμερα σε μια πρόταση;
Οι ιδέες αποκτούν μορφή.
Η Σοφία Σταθάκη συμμετέχει στην παράσταση Τρισεύγενης Box,σε σκηνοθεσία Ελένης Δάγκα, που ανεβαίνει στο The Garage Theatre κάθε Παρασκευή – Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00 (απογευματινή), έως τις 13 Απριλίου 2025.
