Και ξαφνικά, γέμισε το διαδίκτυο νεκρολογίες. «Σοκαρισμένη» η κοινωνία παρακολουθεί την τραγική κατάληξη της υπόθεσης του νεαρού σπουδαστή στη γαλακτοκομική σχολή Ιωαννίνων.
Για ένα μήνα και κάτι, έδιναν κι έπαιρναν τα ρεπορτάζ και τα άρθρα. Κάποια, ελάχιστα, εξυπηρέτησαν με ψυχραιμία την αναγκαιότητα της ενημέρωσης και της κοινοποίησης του θέματος, μήπως και βρεθεί ο άτυχος φοιτητής. Τα περισσότερα, απλώς καπηλεύτηκαν μια ακόμα δραματική προσωπική ιστορία. Άλλα για να πουλήσουν φύλλα και άλλα για ν’ αυξήσουν την επισκεψιμότητα των ηλεκτρονικών τους σελίδων. Φήμες, υποθέσεις, καταθέσεις μαρτύρων, ενδεχόμενη εμπλοκή πολιτικού προσώπου, η κατάσταση του οικογενειακού περιβάλλοντος, όλα στην ημερήσια διάταξη. Με τη λογική της κλειδαρότρυπας και πάντα απευθυνόμενα στο θυμικό του αναγνώστη. Τα ίδια και χειρότερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Για τους περισσότερους, είναι θέμα χρόνου να ξεχαστεί κι αυτή η ιστορία. Λίγα πράγματα θα μάθουμε κι ακόμα λιγότερα θα προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε στον μικρόκοσμό μας. Απαισιόδοξη, ενδεχομένως, προσέγγιση, αλλά αυτό δείχνει η εμπειρία από παρεμφερείς υποθέσεις. Αύριο θα βρεθεί κάποιο άλλο θέμα, που θα μας απασχολήσει με τον ίδιο επιφανειακό τρόπο, ώσπου να περάσει κι αυτό στη χώρα της λήθης ανεπιστρεπτί. Μια κοινωνία χωρίς αυτόματα αντανακλαστικά, που συνήθως αδυνατεί να εντοπίσει και να βοηθήσει εγκαίρως κι αποτελεσματικά τον αδύναμο, τον άνθρωπο που χρειάζεται επειγόντως αρωγή και το φωνάζει με τον τρόπο του. Τον κατατρεγμένο και τον φοβισμένο, επειδή έτυχε να είναι διαφορετικός. Πρέπει να γίνει πρώτα ολόκληρο θέμα στα φόρα. Πρέπει πρώτα να της το υποδείξει η Οθόνη. Αλλά τότε είναι ήδη αργά.
Για εμάς τους Κρητικούς, το θέμα έχει τις δικές του ιδιαίτερες διαστάσεις. Δεν είναι μια συνηθισμένη υπόθεση bullying. Από χρόνια κάτι δεν πάει καλά στο νησί και πρέπει να κοιτάξουμε κάποια στιγμή την αλήθεια κατάματα, έστω κι αν αφορά μειοψηφίες. Οι μειοψηφίες δίνουν τον τόνο. Η επονομαζόμενη «καπετανιά», δηλαδή η ανέξοδη ψευτομαγκιά, το στερεότυπο του «γαμάω» αρσενικού που επικράτησε και έχει συνδέσει τον ανδρισμό με την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία, την παραβατική συμπεριφορά, το αλκοόλ, την κατάχρηση και την αμετροέπεια. Ένα προφίλ που επικράτησε στο νησί και θεωρήθηκε cult στο πανελλήνιο, με αποτέλεσμα να γίνει εξαγόμενο προϊόν και να αναπαράγεται συνεχώς και σε ευρύ φάσμα εκδοχών. Κι όποιος δε μπορεί ν’ ανταποκριθεί, όποιος τολμήσει να διαφέρει σε μια κλειστή κοινωνία, πρέπει να περιθωριοποιηθεί και ν’ αποβληθεί ή, ακόμα χειρότερα, να υποχρεωθεί με κάθε μέσο για να γίνει σαν κι εμάς.
Ίσως αυτή η ιστορία είναι μια ευκαιρία να συλλογιστούμε ορισμένα πράγματα. Ποιον βουλευτή ψηφίζαμε τόσα χρόνια και με ποια κριτήρια. Ποιους «καλλιτέχνες» αναδείξαμε, για ποια πράγματα μίλαγαν κάποιες μαντινάδες της παρακμής που κι εμείς τραγουδήσαμε. Σε ποιων ανθρώπων τα μαγαζιά ήπιαμε τα ποτά μας με τους φίλους μας. Και, κυρίως, ποια κουλτούρα επιδοκιμάσαμε, έστω με την άβουλη σιωπηλή παρουσία μας. Κατά τα λοιπά, οι ανέξοδες νεκρολογίες ανήκουν μονάχα στο καλάθι των αχρήστων.
Του Λευτέρη Κουγιουμουτζή
πηγή
