Βγήκε και μίλησε επώνυμα για όσα έζησε στη σουίτα 602 απέναντι σε ένα κράτος που δεν την προστάτεψε επί της ουσίας ποτέ αλλά αντίθετα (έστω άθελά του) της έβαλε ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια.
πως είναι να ξυπνά μία γυναίκα γυμνή σε έναν χώρο που δεν αναγνωρίζει τίποτα και κανέναν αντιλαμβανόμενη ότι «κάτι πάει λάθος»; Αντρικά ρούχα πεταμένα παντού, ακαταστασία, χάπια και γενικά ένα σκηνικό που φέρνει στο μυαλό μόνο τα χειρότερα. «Τι δουλειά έχω εγώ εδώ; Θέλω εξηγήσεις» είπε σε κάποια στιγμή της συνέντευξής της στο zougla.gr η 24χρονη κοπέλα, που με την καταγγελία της για βιασμό σε πρωτοχρονιάτικο πάρτι έχει ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης.
Η ερώτησή της απευθυνόταν στον «φίλο» που της πρότεινε να πάει στο συγκεκριμένο πάρτι. Υπό κανονικές συνθήκες ή σε κάποια άλλη περισσότερο ευνομούμενη χώρα, τα πράγματα από εκεί και πέρα θα έπαιρναν τον δρόμο της δικαιοσύνης με ταχύτατους ρυθμούς. Δυστυχώς, αυτό δε συνέβη. Ή μάλλον συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Έχουν γραφεί πολλά, τα περισσότερα αποσπασματικά, τόσο στα Μέσα όσα και στα social media για την υπόθεση. Η αλήθεια όμως που προκύπτει από τα λεγόμενα της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα αναφορικά με τα όσα έζησε στη σουίτα 602, η οποία βγήκε επώνυμα να μιλήσει για την τραυματική εμπειρία που βίωσε, συνοψίζεται στις παρακάτω λέξεις: «Έπεσα θύμα βιασμού χωρίς τη συναίνεσή μου».
Η 24χρονη μας φέρνει αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας
Θα περίμενε κανείς ότι μία κοινωνία και οι δομές της θα έτρεχαν να αγκαλιάσουν και να προστατέψουν ένα θύμα μίας τόσο βίαιης και παραβιαστικής πράξης. Τα όσα όμως αποκάλυψε η 24χρονη θυμίζουν έναν καφκικό εφιάλτη που δεν τελειώνει ποτέ.
Το ίδιο βράδυ έδωσε δείγμα ούρων στην ΕΛ.ΑΣ, η οποία την ενημέρωσε πως πρέπει να δώσει και αίμα. Τόσες μέρες μετά, οι αρχές ακόμα δεν έχουν πάρει το απαραίτητο δείγμα. «Δεν ήθελα εκείνη τη στιγμή τίποτα. Ούτε να δω το σώμα μου, ούτε τίποτα. Ήθελα απλά κάποιον να με βοηθήσει» είπε χαρακτηριστικά. Κανένας επίσημος φορές όμως δεν ήταν -επί της ουσίας- μαζί της.
Όχι, η ίδια δεν καταφέρθηκε ενάντια στην Ελληνική Αστυνομία. Το πλαίσιο όμως είναι τέτοιο ώστε είτε λόγω παράλειψης, είτε λόγω γραφειοκρατίας τα πράγματα προχωρούν με ρυθμούς χελώνας σε αυτές τις περιπτώσεις.
Χρειάστηκαν τρία ολόκληρα 24ωρα μέχρι να γίνει η ιατροδικαστική εξέταση. Στο ενδιάμεσο το θύμα δεν μπορούσε να κάνει μπάνιο έτσι ώστε να μη χαθούν τα αποδεικτικά στοιχεία. Πόσο τρομερό και αγωνιώδες πρέπει να είναι κάθε λεπτό που περνά για το θύμα ενός βιασμού;
Όλο αυτό αποτελεί ξεκάθαρη απόδειξη ότι για τα θύματα σεξουαλικής βίας στην Ελλάδα το μαρτύριο δεν τελειώνει στο ίδιο το συμβάν, αλλά συνεχίζεται δυστυχώς για αρκετές μέρες – ή ακόμη και για αρκετό καιρό. Η Γεωργία χρειάστηκε 14 μέρες για να βρεθεί μπροστά στην ανακρίτρια για μία καταγγελία που είχε το σθένος να κάνει από την πρώτη στιγμή.
Μάλιστα, την ίδια μέρα της καταγγελίας έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη και με τον δικηγόρο της άλλης πλευράς. Την απείλησε, άφησε υπονοούμενα, άσκησε όποιο ψυχολογικό bullying μπορούσε να ασκήσει εναντίον της. Απέναντι σε μία τραυματισμένη ψυχικά και σωματικά γυναίκα, η οποία είχε την ατυχία να βρεθεί τελείως μόνη στη ζωή της έχοντας χάσεις πολύ πρόωρα όλους τους δικούς της ανθρώπους.
H 24χρονη κοπέλα είναι -άλλη- μία αβοήθητη γυναίκα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που έχει συνηθίσει για δεκαετίες να κάνει τα στραβά μάτια. Οι αστυνομικές αρχές ισχυρίζονται ότι έχουν τα χέρια τους δεμένα, η δικαιοσύνη αργεί χαρακτηριστικά, και το κοινό αίσθημα πολύ συχνά καταδικάζει τα θύματα, αφού «κάτι θα έκαναν και αυτές». Τέτοιου τύπου ερωτήσεις ή γνώμες όμως δεν είναι απλά περιττές – είναι επικίνδυνες.
Έτσι, η Γεωργία σήκωσε το ανάστημά της απέναντι σε έναν πραγματικά άδικο κόσμο. Βγήκε και μίλησε επώνυμα. Θα ήταν ιδανικό να μη χρειάζεται κάτι τέτοιο, αλλά όλα δείχνουν ότι δε βρισκόμαστε ακόμα εκεί. «Αν μπορώ να αποτρέψω μία “τέτοια” κατάσταση από το να γίνει ξανά, ναι, θέλω να βοηθήσω αυτές τις γυναίκες να μιλήσουν. Να είμαστε πιο προσεκτικές, να μην εμπιστευόμαστε ανθρώπους, να μην πιστεύουμε ότι όλοι θέλουν το καλό μας».
Κάτι, λοιπόν, είναι πολύ σάπιο στο «ελληνικό βασίλειο» και καλό θα ήταν σιγά-σιγά να ανοίξουν οι ντουλάπες, να βγουν στο φως οι σκελετοί, για να σταματήσουν επιτέλους αυτά τα -καθόλου σπάνια- φαινόμενα. Η 24χρονη κοπέλα έκανε την αρχή απέναντι σε μία κοινωνία και ένα κράτος που την άφησε επί της ουσίας αβοήθητη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΜΠΟΛΑΣ
