Μια προσωπική εμπειρία, ένα μόνο μικρό κομματάκι στο τεράστιο ψηφιδωτό των γιατί, της προχθεσινής τραγωδίας στην Ανατολική Αττική…
Ο παππούς μου υπάλληλος της τότε εταιρίας λιπασμάτων ήταν και μέλος συνεταιρισμού των εν λόγω υπαλλήλων. Ο συνεταιρισμός αυτός αγόρασε έκταση στο Μάτι, δασική περιοχή, εκτός σχεδίου και μοίρασε οικόπεδα στους δικαιούχους. Το οικόπεδο λοιπόν του παππού μου που κληρονόμησε η μητέρα μου δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί για ανέγερση οικοδομής, έτσι τουλάχιστον νόμιζαν οι “αφελείς” γονείς μου. Έλα όμως που στην περιοχή άρχισαν σταδιακά να ξεπηδούν με αυξανόμενο ρυθμό σπιτάκια, σπίτια, βίλες.
Παράλληλα οι αρχές, πολεοδομία, δήμος, αστυνομία έπεφταν θύματα ομαδικής επιδημίας όρασης και ακοής, δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν τίποτα για αυθαίρετα. Αφού λοιπόν κατασκευάστηκαν τα σπίτια, “αδιάφθοροι” γιατροί εξέδιδαν πιστοποιητικά βαριάς ασθένειας για τους ιδιοκτήτες που με την σειρά τους τα προσκόμιζαν σε ¨αδιάφθορους” υπάλληλους του δήμου, του ΟΤΕ και της ΔΕΗ και έτσι οι κατοικίες τους αποκτούσαν φως, νερό, τηλέφωνο. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε οικισμός. Ο πατέρας μου μη θέλοντας φυσικά να παρανομήσει και βλέποντας την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί εισηγήθηκε στους αρμόδιους να κινήσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες ώστε ο οικισμός να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης.
Η ένταξη στο σχέδιο πόλης σήμαινε ότι οι ιδιοκτήτες θα έπρεπε να συνεισφέρουν γη και χρήμα για να δημιουργηθούν κάποιες υποδομές όπως δρόμοι μεγαλύτερου πλάτους για να μπορεί πχ να εκκενωθεί η περιοχή με μεγαλύτερη ασφάλεια, να μπορούν να εισέρχονται σ αυτούς τα πυροσβεστικά οχήματα, να κατασκευαστούν πυροσβεστικοί κρουνοί κλπ. Μόλις όμως οι “αυθαίρετοι” αντιλήφθηκαν τις κινήσεις αυτές αντέδρασαν δυναμικά. Γιατί να πληρώσουν αφού είχαν όλα τα χρειαζούμενα ή έτσι νόμιζαν. Το πολιτικό σύστημα σε γενικό και τοπικό επίπεδο ζύγισε τα πράγματα και αφού είδε ότι σε ψήφους οι ¨αυθαίρετοι” υπερτερούσαν σημαντικά των “νομιμοφρόνων” διατήρησε την κατάσταση αμετάβλητη.
Οι γονείς μου απηυδισμένοι και απογοητευμένοι με την πρώτη ευκαιρία ξεφορτώθηκαν το οικόπεδο για ένα κομμάτι ψωμί. Τραγική σύμπτωση. Την ημέρα και την ώρα που ο πατέρας μου όδευε στην τελευταία του κατοικία, η πύρινη λαίλαπα κατέστρεφε τον οικισμό, στέλνοντας δεκάδες από τους τέως γείτονες του να τον συνοδεύσουν στο μεγάλο αυτό ταξίδι…
του Τάκη Κουρή
