Υπέροχος και γεμάτος ενέργεια, ο Χαρούλης έδωσε και πήρε πολλά τη νύχτα της 17ης Αυγούστου στο Θέατρο των Αγρών. Ένιωσα μια ανάγκη όχι μόνο να τον ευχαριστήσω για την υπέροχη εμφάνισή του αλλά και να κάνω μια αντιστοίχηση κάπως αδόκιμη: κι αν ο καλλιτέχνης ήταν …ποδοσφαιριστής ή έστω αθλητής; Πώς θα ήταν άραγε…
Μπράβο στο κοπέλι από το Λασίθι, γιατί σέβεται τον τόπο του και τα ακούσματά του. Γιατί εκτιμά τον ήχο από το λαούτο, την ασκομαντούρα και το κλαρίνο και αναδεικνύει στις δημιουργίες του, όσα προέρχονται από τις μουσικές των αιώνων. Περίπου σαν παίκτης που δεν έχει πρόβλημα να παραδεχθεί τις επιρροές του και να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, στους μεγάλους του παρελθόντος που τον σχημάτισαν. Αυτό κάνει κι ο ήρωάς μας, τιμώντας τόσους μεγάλους που υπήρξαν πριν από αυτόν, με αγάπη και ταπεινότητα.
Τον ευχαριστώ που τίμησε τον λατρεμένο Νικόλα Παπάζογλου, ερμηνεύοντας την «Παράβαση» από τους αριστοφανικούς Αχαρνής («Σε γιορτινό αγώνισμα» για όσους θυμούνται ή «Μούσα Καρβουναρού» για τους πιο Σαββοπουλικούς σε ηλικία). Και του ζητώ συγγνώμη που όταν έφυγαν από αυτόν τον κόσμο ο Θ. Βέγγος κι ο Ν. Παπάζογλου, έκανα αυθόρμητα τη σκέψη πως δεν έχει μείνει και κάτι δημιουργικό σε τούτη τη χώρα.
Κι όμως, οι επιρροές είναι σαφείς. Από την δημιουργική παράνοια του Θανάση Παπακωνσταντίνου και από τις χορδές του Σωκράτη Μάλαμα, έσταξε η πρώτη ύλη που γεννά του κοπελιού τις μουσικές.
Μπράβο του δυο και τρεις φορές, που δεν κομπλάρει να μας παραδώσει έναν ήχο που –εντελώς αδόκιμα- μπορεί να περιγραφεί ως «κρητικό ροκ»! Που εκκινεί από τα έμμετρα των παιδικών χρόνων του Χαρούλη στα Έξω Λακώνια του Αγίου Νικολάου και μέσα από ηλεκτρικά ξεσπάσματα, παρασέρνει στον παλμό του κάθε ακροατή. Σε ελάχιστα ελληνικά γήπεδα θα νιώσει κανείς παλμό αντίστοιχο με αυτόν.
Τον ευχαριστώ γιατί δεν είναι ο «νέος Ξυλούρης» όπως του φορτώνουν μερικοί: δεν τον αφορά η σύγκριση. Θέλει απλά να είναι ο καλύτερος Χαρούλης που μπορεί να υπάρξει. Κι όμως, ο παλαίμαχος πολίστας Θοδωρής Χατζηθεοδώρου δεν ήταν που (σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Κ») αναγνώρισε ως υπέρτατη δοκιμασία το γεγονός ότι έπρεπε να ματώσει στην πισίνα για να πάρει το σκουφάκι του Γιώργου Μαυρωτά;
Παίζει μεγάλη μπάλα ο Χαρούλης, γιατί όταν λέει 10 το βράδυ, βγαίνει στη στιγμή εκείνη την ώρα και όχι αργότερα. Γιατί συνεχίζει να σπάει τις χορδές του ακόμη και τρεις ώρες αργότερα. Γιατί παρασέρνει τις χιλιάδες ανθρώπινων ψυχών που κατέκλυσαν το Θέατρο των Αγρών, με όλο του το είναι. Πόσες ποδοσφαιρικές ομάδες στη χώρα μας μπορούν να ισχυριστούν σήμερα το ίδιο πράγμα;
Απέτισε φόρο τιμής και στους μεγάλους ρεμπέτες ο Γιάννης Χαρούλης, όταν ερμήνευσε άγρια (όπως του πρέπει) τον «Θερμαστή» του Γιώργου Μπάτη. Το ίδιο και με τον Νικόλα Άσιμο και το ελάχιστα γνωστό «Βγήκες στο μπαλκόνι σου». Ωραίες στιγμές, γλυκές. Σαν να ευχαριστείς όσους έπαιξαν μπάλα σε ξερό γήπεδο, για να βραβεύεσαι εσύ σήμερα.
Γι αυτό σας λέω μάγκες, καλή αθλητική χρονιά για το 2012 – 13. ας μου επιτραπεί όμως να πιστεύω ότι ελάχιστοι από τους εγχώριους πρωταγωνιστές μας, αξίζουν όσο μια τρίχα από τα …μαλλιά του Χαρούλη!
ΥΓ: Ναι, το κλαρίνο είναι ροκ, το ίδιο κι η ασκομαδούρα. Σε πρώτο πρόσωπο όμως, τον ευχαριστώ για τα ηπειρώτικα που μου/μας χάρισε: «Ζαλίζομαι όταν σε συλλογίζομαι» και το «Εγώ κρασί δεν έπινα». Συγχαρητήρια στον Κ. Πιστιόλη που έκανε τα πνευστά να στάζουν καρδιά.
ΥΓ2: Οφείλω να διαφωνίσω με φίλο που μου είπε ότι προτιμά να δει τον Χαρούλη όταν θα είναι πιο φτασμένος. Εγώ τον προτιμώ τώρα. Δυνατό αγριεμένο και πρωτόλειο! Όχι όταν θα έχει εντάξει μπαλέτα και διαλείμματα μισής ώρας στο πρόγραμμά του.
ΥΓ3: Αφιερωμένο το παρακάτω, για την αποστροφή
«Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή»
Μαλαματένια λόγια, κύριοι…
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=N3GuN8fxrJk[/youtube]
του Απόστολου Δέρβα
από το cretesports
