Η θλιβερή 50ή επέτειος του Αττίλα έρχεται σε μία χρονική στιγμή που νέοι κίνδυνοι αναδύονται για την ελληνική Μεγαλόνησο, ενώ το ίδιο το ελλαδικό κράτος βαδίζει προς μία κατάσταση υπαγωγής (και) στην τουρκική σφαίρα επιρροής.
Αφενός λοιπόν έχουμε ένα ιωβηλαίο εθνικής καταισχύνης για την προδοσία και τη φυγομαχία του 1974 απέναντι σε έναν εμφανώς κατώτερο τότε αντίπαλο και για την έκτοτε σιωπηλή αποδοχή της Κατοχής, πράγματα που δεν μπορούν να φορτώνονται αποκλειστικά – και τόσο βολικά! – στην δικτατορία. Και αφετέρου ένα ακόμη πιο ζοφερό μέλλον μπροστά μας, που διαμορφώνεται από την τουρκική άνοδο, την περιφερειακή αστάθεια και την καταστροφή των φιλικών σχέσεων Λευκωσίας και Αθήνας με τρίτες χώρες για χάρη ξένων αφεντικών και γενοκτόνων ψευτοσυμμάχων.
Στην επικαιρότητα ζούμε το θέατρο του παραλόγου, με την Ελλάδα να προωθεί σύμφωνα «φιλίας» και τούρκικες υποψηφιότητες σε διεθνείς οργανισμούς, όταν στην Άγκυρα ετοιμάζουν πυραύλους που μπορούν να χτυπήσουν την Αθήνα, όταν συζητάνε για νέες «διακοπές της Αϊσέ» για την απειλούμενη Κύπρο, όταν υπονομεύουν την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο, συγκροτώντας μάλιστα δεύτερη Ταξιαρχία Πεζοναυτών στη Ναυτική Βάση του Ακσάζ… Μέχρι και ο προδότης της Μακεδονίας επιστρατεύτηκε, ως …επίτιμος διδάκτωρ, να βάλει το λιθαράκι του στην χατζηαβάτικη πολιτική! Στην δε Μεγαλόνησο αλωνίζει η αποικιοκρατία με έρεισμα τις βρετανικές βάσεις, η οποία στηρίζει ποικιλοτρόπως τα ισραηλινά εγκλήματα στη Γάζα, θέτοντας σε κίνδυνο όλο το νησί.
Η Κύπρος, χώρα Ελληνική και χριστιανική από τα βάθη των αιώνων, παραμένει καρφωμένη στον σταυρό της ατιμίας των μεγάλων συμμάχων μας, που της αρνήθηκαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, για να βρίσκεται σήμερα έρμαιο της εγκληματικής μανίας του βάρβαρου Αττίλα.
Επείγει να αφυπνιστούμε ως Ελληνισμός, να σχεδιάσουμε την ανάταξη των δύο ελληνικών κρατών και να ξαναφέρουμε τη σχέση Ελλαδιτών και Κυπρίων εκεί πού βρισκόταν επί αιώνες, μέχρι την προδοσία του Κυπριακού Αγώνα με τις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου και όσα ακολούθησαν.
Πρώτο ζητούμενο το φρόνημα που αρμόζει σε Έλληνες, δεύτερο η κρατική μας ενίσχυση, τρίτο η παντί τρόπω σύσφιξη των διμερών μας σχέσεων, με έμφαση στην οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Δικαίου, και τέταρτο ένας σχεδιασμός για την απελευθέρωση των Κατεχόμενων.
Για τη ΝΙΚΗ δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που χάραξαν ήρωες όπως ο Αυξεντίου και ο Παλληκαρίδης, ο Κουρούπης και ο Καλμπουρτζής, ο Ισαάκ και ο Σολωμός, ο δρόμος της αντίστασης, που τον ακολούθησε την κρίσιμη στιγμή ο Τάσος Παπαδόπουλος. Όλα τα άλλα είναι νεοραγιαδισμός.
