O Mάρτιν Λούθερ Κινγκ που δολοφονήθηκε τέτοιες μέρες (4 Απριλίου) του 1968 στο Μέμφις υπήρξε ένας διαπρύσιος κήρυκας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ένας θιασώτης της δράσης μέσω της παθητικής αντίδρασης!
Μοιάζει οξύμωρο αυτό το σχήμα, αλλά αυτή την ίδια παθητική αντίδραση (θαρρώ πως) πρέπει να υιοθετήσει και η κοινωνία μας στην υπόθεση του ανθρωπόμορφου τέρατος που ακούει στο όνομα του Νίκου Σειραγάκη…
Η είδηση της (δεύτερης) αποφυλάκισης του κατέπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά, διάβολε, στην Ελλάδα ζούμε και ενώ νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα, κάθε φορά θα συμβαίνει κάτι καινούργιο και διαφορετικό για να μας κάνει να νιώθουμε κατάπληξη και να χάσκουμε σαν χάνοι!
Τσατιζόμαστε, αγανακτούμε, διαδηλώνουμε, αναθεματίζουμε και μόλις περάσουν λίγες μέρες ξανακλεινόμαστε στο καβούκι μας και από ‘δω πάνε κι οι άλλοι!
Ο Mάρτιν Λούθερ Κινγκ ιχνηλάτησε έναν δρόμο τον οποίο δυστυχώς (όχι για την ούτως ή άλλως εξασφαλισμένη υστεροφημία του, αλλά για να αξιωθεί να δει εν ζωή τη δικαίωση του αγώνα του) δεν διάνυσε επί μακρόν: πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή του αυτή την ιερή σταυροφορία και άφησε ως παρακαταθήκη και δέσμευση στις κατοπινές γενιές το σύνθημα «I have a dream»…
Εν ονόματι αυτού του ονείρου, λοιπόν, ας στοιχηθούμε πίσω από τα βουβά και γνωστά- άγνωστα θύματα των ιδιαζόντως ειδεχθών εγκλημάτων του Σειραγάκη και ξα μας!
Η ευαισθησία που άλλοτε μας περισσεύει και άλλοτε μας λείπει, δεν μπορεί να εκδηλώνεται a la carte: στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα θα έπρεπε να ξεχειλίζει από μέσα μας, να μετατρέπεται σε ποτάμι οργής και να πνίγει τους κάθε, λογής Σάτυρους που λεηλατούν άδολα όνειρα και αθώες ψυχές.
Ο Σειραγάκης αποφυλακίσθηκε, αλλά αναρωτιέμαι τι θα γενεί με τα αθώα και ανυποψίαστα παιδιά (και νυν ενήλικες) πάνω στα οποία ασέλγησε…
Θα μπορέσουν άραγε κι ελόγου τους να βγουν ποτέ από τη φυλακή, του πόνου, των βάναυσων εικόνων και του τρόμου που σημάδεψαν ανεξίτηλα και χάραξαν βαθιά τις ζωές τους…
Είναι οι κρυμμένοι, ίσως ακόμα φοβισμένοι «άψαλτοι ήρωες», που θα κουβαλάνε εσαεί την ανατριχίλα από τις εφιαλτικές θύμησες της παιδικής ηλικίας τους και βλέπουν τις πληγές τους να μένουν ανεπούλωτες.
Τον θωρούν κιόλας να σουλατσάρει ελεύθερος και αυτή η εικόνα γίνεται το οινόπνευμα που τις κάνει να τσούζουν πιότερο!
Ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ρεθύμνου, Βαγγέλης Μουντριανάκης υπήρξε σαφής στη σημερινή δήλωση του που έχει ως εξής:
«Αυτή η απόφαση δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή. Η ποινή έχει ως στόχο τον σωφρονισμό, αλλά ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει δείξει κανένα τέτοιο σημάδι. Δεν έχει ζητήσει ποτέ συγνώμη από τα θύματά του. Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι η ποινή λειτουργεί με έναν χαρακτήρα γενικής πρόληψης, που σημαίνει ότι πρακτικά τα μηνύματα τα οποία στέλνει στην κοινωνία κάποιος έγκλειστος για απολύτως ειδεχθή εγκλήματα, θα πρέπει η κοινωνία να τα εισπράττει και να αποτρέπεται η κοινωνία από τη διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων. Συνεπώς οι ποινές θα πρέπει εκτελούνται και να επιτελούν το ρόλο τους που είναι ο σωφρονισμός, πράγμα που δεν ισχύει στην συγκεκριμένη περίπτωση».
Τι δεν καταλαβαίνεις!;
Ο Σειραγάκης εγκλημάτησε με τις πράξεις του και προέβη σε ένα επίσης στυγερό έγκλημα με την πεισματική άρνηση του να παραδεχθεί την ενοχή του, να ζητήσει συγνώμη, να δηλώσει μετανοημένος.
Επ’ αυτών, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση…
Δεν ξέρω εάν και κατά πόσον ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου θα ασκήσει το δικαίωμα της αναίρεσης κατά του βουλεύματος της αποφυλάκισης.
Ελπίζω να το πράξει, για να αποδείξει ότι η δικαιοσύνη για την οποία γίνεται τόση κουβέντα, υφίσταται στην ουσία και πιάνει τον σφυγμό της κοινωνίας…
Ναι, από τότε που φοιτούσα στη Νομική Σχολή, έμαθα να διαχωρίζω το πνεύμα και το γράμμα του νόμου, αλλά σε αυτή την περίπτωση η δικαιοσύνη –ως έννοια και ως αρχή-οφείλει να επιτελέσει ένα χρέος για να αναβαπτισθεί κιόλας στην κολυμπήθρα της εμπιστοσύνης της κοινωνίας.
Υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα ή στην… Τρίπολη;
Ασφαλώς υπάρχουν, αλλά συνάμα υπάρχουν και δικηγόροι στο Ρέθυμνο (Βαγγέλης Μουνδριανάκης, Αντώνης Βουλγαράκης, Παντελής Φουρφουλάκης, Νίκος Κοτσαμπασάκης, Γιώργος Δρυγιαννάκης, Μανώλης Πετρακάκης) οι οποίοι από την πρώτη στιγμή έβαλαν τον μπέτη τους μπροστά, σήκωσαν το λάβαρο της αντίδρασης που βασίζεται στην επιστημοσύνη τους και συντάχθηκαν εκπροσωπώντας αφιλοκερδώς τις οικογένειες των θυμάτων.
Αυτά, το δίχως άλλο, είναι τα αγαθά δυο όρων που λανσαρίστηκαν τα τελευταία χρόνια στην καθημερινότητα μας: η ενσυναίσθηση και η συμπερίληψη από τις οποίες τόσο μεγάλη ανάγκη έχει η κοινωνία μας.
- ΥΓ-1: Για να μην παρεξηγηθεί η αναφορά στον πρόλογο μου, επ’ ουδενί υπονοώ ότι η (Ρεθυμνιώτικη και όχι μόνο) κοινωνία πρέπει να καταφύγει στην αυτοδικία. Ας παραδειγματισθούμε μπάρε μου από τη δράση μέσω της παθητικής αντίστασης που δίδαξε με τη στάση ζωής και εντέλει με την αυτοθυσία του ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ας φροντίσουμε να υψώσουμε ένα πλέγμα προστασίας και να περιχαρακώσουμε τον κόσμο μας και δη τα παιδιά μας…
- ΥΓ-2: Εδώ κολλάει γάντι μια στροφή από το ποίημα του Λευτέρη Παπαδόπουλου που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και ερμήνευσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος: «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
*Ο Βασίλης Σκουντής είναι δημοσιογράφος και υποψήφιος βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στο Νομό Ρεθύμνης
