…με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν».
Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνεται από την σύγκρουση των αστικών τάξεων των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ με την Ρωσία, στο ουκρανικό έδαφος, που οδήγησε στον σημερινό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο οποίος βέβαια προετοιμάστηκε από χρόνια πριν.
Τώρα χρειάζεται να συνειδητοποιηθούν ακόμα βαθύτερα οι καταστροφικές συνέπειες της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση, και στα άλλα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που, παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες, οι λαοί ζούσαν αρμονικά . Σήμερα οι ανταγωνισμοί μεταξύ των δύο ισχυρών ιμπεριαλιστικών «μπλόκ» για τον έλεγχο της χώρας, των πρώτων υλών, της ενέργειας και των αγωγών, σημαντικών θαλάσσιων και χερσαίων δρόμων μεταφοράς, έχουν βάλει τους λαούς στην δίνη ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου που μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ προώθησαν μεθοδικά τη στρατηγική του ελέγχου της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και της περιοχής που κάλυπτε η ΕΣΣΔ. Προώθησαν τα οικονομικά συμφέροντα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων, εγκατέστησαν στρατιωτικές βάσεις, στήριξαν με όλα τα μέσα τις νεοσύστατες αστικές τάξεις και εξόπλισαν τα νέα καπιταλιστικά κράτη στην Ανατολική Ευρώπη.
Το 1999, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, στην Ουάσιγκτον, αποφασίστηκε η ένταξη σε αυτό των Πολωνίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας. Το 2004, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη, αποφασίστηκε η ένταξη των Βουλγαρίας, Εσθονίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Ρουμανίας, Σλοβακίας και Σλοβενίας.
Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός έβαλε γερές βάσεις, η Ουκρανία εντάχθηκε στον ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», οργανώθηκε η πραξικοπηματική ανατροπή της αστικής κυβέρνησης Γιανουκόβιτς το 2013 που η αστική τάξη βρέθηκε διασπασμένη, για να αποσπάσουν την Ουκρανία από την επιρροή της Ρωσίας, να ματαιώσουν την ένταξή της στην «Ευρασιατική Ενωση». Εκπαίδευσαν και στήριξαν φασιστικές, εθνικιστικές δυνάμεις που κατέφυγαν σε αγριότητες, επιβλήθηκε ο αντικομμουνισμός ως επίσημη ιδεολογία, οργανώθηκαν εγκληματικές διώξεις κατά των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών που αντιτάχθηκαν σ’ αυτήν την κατάσταση.
Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ δούλεψαν στοχευμένα για να διατηρήσουν και να επεκτείνουν τις θέσεις τους, έκαναν συστηματικά επίδειξη δύναμης με μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις χρησιμοποιώντας (και) ελληνικό έδαφος, τη στρατιωτική βάση της Αλεξανδρούπολης, για την περικύκλωση της Ρωσίας, πραγματικά «πρόβα πολέμου», όπως σημείωσε εύστοχα το ΚΚΕ.
Αυτά τα αναμφισβήτητα στοιχεία προσπαθούν να θάψουν οι απολογητές του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα, γιατί ως κυβερνήσεις υπηρέτησαν με όλα τα μέσα αυτά τα σχέδια. Χαιρέτισαν το φιλοφασιστικό καθεστώς της Ουκρανίας και οι ευθύνες τους είναι μεγάλες. Το 2017, ο κ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, επισκέφτηκε το Κίεβο και συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Ποροσένκο, την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη η δίκη – παρωδία για την απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας, που γκρεμίζονταν σοβιετικά, αντιφασιστικά μνημεία και οι συνεργάτες των ναζί εκθειάζονταν ως «πατριώτες».
Από την άλλη πλευρά, από την πλευρά της Ρωσίας, υπάρχουν σημαντικά γεγονότα στην καπιταλιστική της πορεία που μαρτυρούν τις ταξικές επιλογές της αστικής της τάξης, η οποία στα πρώτα βήματα για τη σταθεροποίηση της εξουσίας της ακούμπησε στο ΝΑΤΟ και στήριξε αυτόν τον δολοφονικό μηχανισμό. Αυτό είναι βασικό ζήτημα. Το 1994, η Ρωσία εντάχθηκε στον ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», ενώ το 1997 υπογράφηκε από τους Κλίντον και Γέλτσιν η «ιδρυτική πράξη» συνεργασίας. Το 2002, επί Πούτιν, συγκροτήθηκε το «Συμβούλιο ΝΑΤΟ – Ρωσίας», η ρωσική ηγεσία στήριξε τα ΝΑΤΟικά προσχήματα και έδωσε διευκολύνσεις στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στο Αφγανιστάν.
Ο ανταγωνισμός μεγάλωνε όσο η ρωσική αστική τάξη γινόταν πιο ισχυρή, τα μονοπώλια επέκτειναν τη δράση τους, συσσώρευσαν κεφάλαια μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, την αξιοποίηση των ενεργειακών και άλλων πηγών, εκσυγχρονίστηκε το στρατιωτικό και συμβατικό οπλοστάσιο της χώρας, αξιοποιήθηκε η συγκρότηση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως ο «Οργανισμός Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας» και η «Ευρασιατική Ενωση».
Μέσα σ’ αυτόν τον δρόμο εκδηλώθηκε η σύγκρουση με τη Γεωργία το 2008, όπου η ρωσική αστική τάξη «έδειξε τα δόντια της» και στήριξε την απόσχιση της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας από τα γεωργιανά εδάφη και στη συνέχεια προχώρησε, το 2014, στην προσάρτηση της Κριμαίας, στρατηγικής σημασίας περιοχή, ετοιμάζοντας τα επόμενα βήματα, για την επανακατάκτηση χαμένων θέσεων και τον έλεγχο της περιοχής της πρώην ΕΣΣΔ.
Οι επιδιώξεις της αστικής τάξης της Ρωσίας πρόβαλαν καθαρά στην επέμβαση του «Οργανισμού Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας» στο Καζακστάν για τη θωράκιση της εξουσίας της αστικής τάξης, τον περασμένο Γενάρη, ενάντια στη λαϊκή εξέγερση στην κεντροασιατική αυτή χώρα.
Μέσα από αυτές τις κινήσεις των δύο αντίπαλων μπλοκ γίνεται φανερή η πορεία της συγκέντρωσης «καύσιμης ύλης» που τροφοδότησε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σήμερα.
Τα περί προστασίας της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας που χρησιμοποιούν οι δυνάμεις του ευρωατλαντισμού είναι εργαλεία χειραγώγησης των λαών και δικαιολόγησης των σχεδιασμών τους και δεν μπορούν να ξεχαστούν τα εγκλήματα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, που καταπάτησαν την κυριαρχία της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Συρίας και της Λιβύης, δολοφόνησαν τους λαούς.
Το ίδιο ισχύει και για τα προσχήματα της Ρωσίας. Τα περί «αποστρατικοποίησης» και «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας είναι το προπέτασμα καπνού για να καλυφθούν οι στρατηγικές επιδιώξεις της. Τα προσχήματα αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την εισβολή, την καταπάτηση της εδαφικής ακεραιότητας, την κατάληψη μεγάλου μέρους της Ουκρανίας, ακολουθώντας τον δρόμο που άνοιξαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ τα προηγούμενα χρόνια, ανοίγοντας την όρεξη σε επίδοξους «σωτήρες»
Σωτήρες ούτε υπήρξαν ούτε υπάρχουν. Οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες είναι εχθροί των λαών, κινούνται με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ΗΠΑ ή Ρωσία, ΕΕ ή Ρωσία, ΝΑΤΟ ή Ρωσία. Ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί έχουν τα δικά τους συμφέροντα κι αυτά καλούνται να υπερασπιστούν ενάντια σε κάθε ληστή, ιμπεριαλιστή. Η εργατική – λαϊκή πάλη πρέπει να χαράξει αυτοτελή, ανεξάρτητη γραμμή, μακριά από όλα τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια.
