Το Πανεπιστήμιο Κρήτης και το Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης θα απονείμουν στον κ. Μιχαήλ Πασχάλη, Καθηγητή και πρώην Πρόεδρο του Τμήματος Φιλολογίας, τον τίτλο του Ομότιμου Καθηγητή του Τμήματος Φιλολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης, την Τρίτη 22 Μαρτίου 2016 και ώρα 20:30, στο Αμφιθέατρο Γ΄ της Φιλοσοφικής Σχολής, στην Πανεπιστημιούπολη Ρεθύμνου.
H απονομή θα πραγματοποιηθεί από την Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, Καθηγήτρια Λουκία Αθανασάκη, παρουσία του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης, Καθηγητή Οδυσσέα-Ιωάννη Λ. Ζώρα και της Προέδρου του Τμήματος Φιλολογίας, Καθηγήτρια Αγγέλα Καστρινάκη.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Μιχαήλ Πασχάλης σπούδασε Κλασική Φιλολογία στo Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Μπολόνια της Ιταλίας και στο Πανεπιστήμιο Οχάιο Στέιτ των Η.Π.Α. Δίδαξε στο Οχάιο Στέιτ, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου υπηρέτησε ως Αναπληρωτής Καθηγητής και Καθηγητής από το 1989 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015. Διετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας του Π. Κ. (1990-1995, 2000-2004) και Διευθυντής του Τομέα Κλασικών Σπουδών (2007- 2015). Ίδρυσε τη σειρά Rethymnon Classical Studies με σκοπό τη δημοσίευση των πρακτικών διεθνών συνεδρίων για ποικίλα θέματα ελληνορωμαϊκού ενδιαφέροντος. Συνδιοργάνωσε τα διεθνή συνέδρια για το αρχαίο μυθιστόρημα με τίτλο Rethymnon International Conferences on the Ancient Novel (RICAN) και συνεπιμελήθηκε την έκδοση των πρακτικών τους, που δημοσιεύονται στη σειρά Ancient Narrative Supplementa του εκδοτικού οίκου Barkhuis στο Χρόνινγκεν της Ολλανδίας.
Οι διαλέξεις και οι ανακοινώσεις του σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια και διεθνή συνέδρια υπερβαίνουν τις 130.
Συνέγραψε, επιμελήθηκε και συνεξέδωσε 13 βιβλία και 83 άρθρα για τη λογοτεχνία της κλασικής ελληνικής και ελληνιστικής εποχής, των κλασικών ρωμαϊκών χρόνων και της ύστερης αρχαιότητας, για την πρόσληψη της αρχαιότητας, για τη νεοελληνική και την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Όσον αφορά στην κλασική λογοτεχνία, ασχολήθηκε με τα κυριότερα είδη της ποίησης (επική, λυρική, δραματική, βουκολική, διδακτική) και στην πεζογραφία κυρίως με την ιστοριογραφία και το μυθιστόρημα. Συνέγραψε μελέτες για όλους σχεδόν τους σημαντικούς εκπροσώπους των ως άνω ειδών, από τον Όμηρο έως τον Νόννο (5ος αιώνας μ. Χ.). Στη νεοελληνική λογοτεχνία τα ενδιαφέροντά του εκτείνονται από τον 16ο έως τον 20ο αιώνα, αφορούν σε όλες τις μείζονες μορφές των γραμμάτων και αναφέρονται, μεταξύ των άλλων, στην κρητική λογοτεχνία της ακμής και τον ρόλο των Ακαδημιών, στον Κοραή, τον Κάλβο, τον Σολωμό, τον Καβάφη, τον Καζαντζάκη και τον Σεφέρη. Στην περιοχή της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, πέραν των συγκριτικών μελετών με την κλασική και τη νεοελληνική λογοτεχνία, ασχολήθηκε αυτοτελώς με τον Πετράρχη, τον Βοκκάκιο, τον Τορκουάτο Τάσσο και τον Φόσκολο (ιταλική λογοτεχνία)· τον Φλομπέρ, τον πατέρα Αλέξανδρο Δουμά και τον Μποντλέρ (γαλλική λογοτεχνία)· τον Γουόλτερ Σκοτ και τον Τόμας Χάρντι (αγγλική λογοτεχνία).
Το βιβλίο του με τίτλο Ξαναδιαβάζοντας τον Κάλβο: Ο Ανδρέας Κάλβος, η Ιταλία και η αρχαιότητα (Ηράκλειο 2013, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) τιμήθηκε με το βραβείο δοκιμίου της Ακαδημίας Αθηνών για το 2014 και το βραβείο δοκιμίου του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο Αναγνώστης για την ίδια χρονιά. Το 2015 δημοσίευσε μελέτες για τον Κοραή, τον Καβάφη, τον Κάλβο, τον Σεφέρη, τον Φιλόστρατο, την κρητική λογοτεχνία της ακμής, την ποιητική ταυτότητα των Ιόνιων νησιών και τον Ηρακλή του Ευριπίδη, και συνεπιμελήθηκε τον τόμο Holy Men and Charlatans in the Ancient Novel.
Το 2015 εκδόθηκε επίσης από την Εταιρία Κρητικών Ιστορικών Μελετών το τελευταίο του βιβλίο, που τιτλοφορείται Από τον Όμηρο στον Σαίξπηρ: Μελέτες για τα κρητικά μυθιστορήματα του Νίκου Καζαντζάκη. Εστιάζεται στις διακειμενικές σχέσεις του Αλέξη Ζορμπά και του Καπετάν Μιχάλη με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, τις τραγωδίες του Σαίξπηρ, τον Όμηρο και τον Πλάτωνα, με ορίζοντα αναφοράς την Κρήτη, όπου εξελίσσεται η δράση των δύο μυθιστορημάτων.
Στο διακειμενικό πεδίο του Αλέξη Ζορμπά συναντώνται μορφές που ξεπήδησαν από την Οδύσσεια, τη Θεία Κωμωδία, την πλατωνική Πολιτεία και την σαιξπηρική Τρικυμία.Την πλοκή του Καπετάν Μιχάλη συνδιαμορφώνουν η επική Ιλιάδα και ο δραματικός Οθέλλος. Το βιβλίο επιχειρεί να δείξει ότι η μεταμόρφωση του Καζαντζάκη σε επιτυχημένο μυθιστοριογράφο οφείλεται κυρίως στη θητεία του, ως δημιουργού, μεταφραστή και αναγνώστη, στον επικό και τον δραματικό λόγο.
