Η αγανάχτηση των δημοτών είναι στο «κόκκινο». Χρυσοπληρώνουν το νερό και νερό δεν έχουν. Τη μια πολύωρες διακοπές, την άλλη οι βρύσες να τρέχουν «σαν την ρακή στο καζάνι».

Κινδυνεύουν καλλιέργειες, μικροί αγρότες, η κάλυψη των διατροφικών μας αναγκών. Στην Δυτική Κρήτη, το 3ο πλουσιότερο υδατικό διαμέρισμα της χώρας δεν φταίει καμιά κλιματική αλλαγή. Αλλά ακόμη κι αν έφταιγε υπήρχαν τα εργαλεία να την προλάβουμε. Το χειμώνα πλημυρίζουμε και το καλοκαίριξεροσταλιάζουμε γιατί τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας, αποθήκευσης νερού, που έχει ανάγκη ο λαός θεωρούνται «κόστος». «Όφελος» είναι μόνο ότι θέλει, όπου και όποτε θέλει ο επενδυτής. Είναι η πολεμική οικονομία και η συμμετοχή στους σχεδιασμούς που ξεριζώνουν τους λαούς. Είναι τα χατίρια των «φραπέδων» του ΟΠΕΚΕΠΕ. 

Ευαγγέλιο της δημοτικής αρχής και των κυβερνήσεων διαχρονικά είναι η κοινοτική οδηγία του 2000 για το νερό. Αντί για την αύξηση των αποθεμάτων προκρίνειτην μείωση της χρήσης!!! Θέλουν να την επιβάλουν με την πανάκριβη τιμολόγηση του «κόστους ανάκτησης». Την ακόμη μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του νερού για χάρη των κερδών των λίγων, όπως και με την ενέργεια. Η ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) έγινε ΡΑΑΕΥ (Ρυθμιστικής Αρχής Αποβλήτων Ενέργειας & Υδάτων) γιατί έχει την τεχνογνωσία. 

●  Ενώ λόγω της άναρχης και σπάταλης σε φυσικούς πόρους τουριστικοποίησης, έχουμε αλματώδη αύξηση της ζήτησης νερού, κράτος και δήμος εξαντλούν μευπεράντληση το ένα μετά το άλλο τα αποθέματα, που μας χάρισε η φύση (γεωτρήσεις, πηγές Αργυρούπολης, Λίμνη Κουρνά). Κανένας σχεδιασμός για έργα αύξησης των διαθέσιμων αποθεμάτων (μικρά φράγματα, εμπλουτισμός του υδροφόρου ορίζοντα, διαχωρισμός των δικτύων άρδευσης, επαναχρησιμοποίηση βιολογημένων νερών στη γεωργία, σχεδιασμένη εφαρμογή νέων μεθόδων άρδευσης κοκ). Ακόμα και οι μελέτες αντιπλημμυρικής προστασίας (αν ποτέ υλοποιηθούν) περιορίζονται στην διοχέτευση του πολύτιμου νερού στη θάλασσα. Δεν συνδυάζονται με έργα συγκράτησης, αποθήκευσης, εμπλουτισμού του υδροφόρου ορίζοντα κλπ. 

Με 10-15 χρόνια καθυστέρηση δρομολογείται το διυλιστήριο από το φράγμα των Ποταμών. Για να μην ξεμείνουν τα κέρδη της τουριστικής «βιομηχανίας». Να το πληρώσει ο λαός με την «ανάκτηση του κόστους». Να μπουν πιο βαθιά στο παιγνίδι τα κέρδη των εταιρειών, που «σφάχτηκαν» στον διαγωνισμό κατασκευής και προσδοκούν νααναλάβουν και την κερδοφόρα λειτουργία, κατά το παράδειγμα της ΜΕΑ Αμαρίου. Να λέει και πάλι ο λαός το νερό νεράκι όχι από έλλειψη αλλά γιατί δεν θάχει να πληρώνει. 

● Σε ένα δίκτυο «σουρωτήρι» το 40% περίπου του νερούνα χάνεται από τις αλλεπάλληλες ζημιές αλλά και τις κλοπές. Μιλάμε για ένα δίκτυο γερασμένο, υποσυντήρητο. Αν και η αντικατάστασή του έπρεπε προ πολλού να έχει γίνει οι ρυθμοί είναι ανάλογοι της πολιτικής «κόστους – οφέλους».

Η απίστευτη εκτόξευση της ζήτησης που φέρνει κάθε χρόνο το άνοιγμα των ξενοδοχείων, είναι ο κύριος παράγοντας, που οδηγεί σε τόσο εκτεταμένες και συχνές βλάβες. Το πολυδιαφημισμένο ολιστικό πρόγραμμα, δρομολογείται προ του κινδύνου να καταρρεύσει μπροστά και στηνεπέκταση των νέων 5στερων, με χιλιάδες ατομικές πισίνες και άλλες απαιτήσεις  Να εξασφαλιστεί η κερδοφόρα λειτουργία τους αλλά ο λογαριασμός ελέω της νέας τιμολόγησης να το φορτωθεί ο λαός. 

● Η ΔΕΥΑΡ παρά τις φιλότιμες προσπάθειες στελεχών και προσωπικού είναι δέσμια της επιχειρηματικής λειτουργίας και της εξοντωτικής υποστελέχωσης. Όχι μόνο τα έργα αλλά και οι υπηρεσίες (άρδευση, καταμέτρηση, μεταφορά νερού με βυτία, συντήρηση δικτύων κλπ κλπ), εκτελούνται με πανάκριβες (ενίοτεπροκλητικές) εργολαβίες, επιβαρύνοντας με τα κέρδη τους την τιμή του νερού.  Κορωνίδα στο πάρτι των κερδών, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, είναι ηαπροκάλυπτη ληστεία του απελευθερωμένου ενεργειακού κόστους, αφού όλες αρνούνται το φτηνό βιομηχανικό τιμολόγιο που καταχρέωσε την ΔΕΥΑΡ όπως και τις περισσότερες, για να κερδίζουν οι ενεργειακοί όμιλοι. 

Επομένως η μεν ταμπέλα στη ΔΕΥΑΡ είναι δημόσια και δήθεν ανταποδοτική αλλά η λειτουργία ιδιωτικοποιημένη, κερδοσκοπική. Θα γίνει ακόμη χειρότερη με τα μέτρα και την εποπτεία της ΡΑΑΕΥ και ως προς την τιμολόγηση αλλά και ως προς την αξιολόγηση των εξωφρενικά υποστελεχωμένωνυπηρεσιών τους που ανοίγει το δρόμο στους στρατηγικούς επενδυτές και στη επίσημη πλέον ιδιωτικοποίησή τους.    

Κι ενώ η κατασπατάληση του νερού στα πολυτελή ξενοδοχεία (εκατοντάδες ατομικές πισίνες, καθημερινό πλύσιμο των κοινοχρήστων κοκ) είναι κοινό μυστικό, οι βολές σας στρέφονται κατά του «σπάταλου» δήθεν δημότη, κατά του μικροκαλλιεργητή. Κατασκευάζετε προσχήματα για την επερχόμενη εκτόξευση των τιμών του νερού στους αγρότες και στη λαϊκή κατανάλωση. Την σταδιακή ενιαία τιμολόγηση για όλες τις χρήσεις. Να πληρώνουμε όλοι το ίδιο με τον ξενοδόχο, που το εμπορεύεται. Να λέμε και το χειμώνα το νερό νεράκι. Να συγκεντρωθεί η καλλιεργήσιμη γη σε λίγα χέρια. 

Ρωτούμε την δημοτική αρχή να μας πεί ποιος είναι ο σχεδιασμός της για να αντιμετωπίσει τα οξυμένα προβλήματα και τα συνεχή παράπονα των δημοτών γύρω από το θέμα του νερού.

Σε ότι μας αφορά αγωνιζόμαστε όχι μόνο κατά της άμεσης ιδιωτικοποίησης αλλά και κατά κάθε μορφής εμπορευματοποίησης. Για φτηνό, ελεγμένο, ποιοτικό νερό για τον λαό, με άμεση μείωση των τιμολογίων κατά 30% σε ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους. Καμιά αύξηση στη λαϊκή κατανάλωση και στο αρδευτικό νερό. Η μόνη αύξηση να είναι στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Να γίνουν τα αναγκαία έργα υποδομής για την αύξηση του διαθέσιμου νερού. Οι αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για να απαλλαγεί η ΔΕΥΑΡ από τις εργολαβίες και τια αναθέσεις. Για να δημιουργηθεί ενιαίος, αποκλειστικά δημόσιος φορέας διαχείρισης των υδάτων, που θα λειτουργεί με γνώμονα την κάλυψη του συνόλου των λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Μανουσογιάννης Μανούσος

Δημοτικός Σύμβουλος με την Λαϊκή Συσπείρωση Ρεθύμνου