Η Θεατρική Ομάδα Καθηγητών Ρεθύμνου, μετά το «Βρείτε το δολοφόνο της Μυρσίνης Μάγιερ» (2010) και το «Big Brother» (2011), έργα του συναδέλφου Χρήστου Σουρουλή, «Τα δένδρα πεθαίνουν όρθια» (2012), έργο του Ισπανού συγγραφέα Αλεσάντρο Κασόνα και το «Αυγό» (2014), μια συλλογή από διάφορα μονόπρακτα, ανεβάζει φέτος το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», στις 6 και 7 Ιουλίου στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ Κρήτης στα Περιβόλια (παλιό πανεπιστήμιο) στις 21.15.
Το έργο Μυστήριο καλύπτει τη συμπεριφορά του κρατικού υπαλλήλου Πόνζα που έχει μετακομίσει με τη γυναίκα του και την πεθερά του σε μια άλλη πόλη, μετά από μια καταστροφή στον τόπο όπου ζούσαν. Εντύπωση προκαλεί στον προϊστάμενο αλλά και στο περιβάλλον του – που ζει και αναπνέει για το κουτσομπολιό – ότι ο Πόνζα αναγκάζει τις δύο γυναίκες να ζουν χωριστά και τους απαγορεύει να συναντώνται μεταξύ τους. Όταν ο Πόνζα και η πεθερά του καλούνται για εξηγήσεις από τον προϊστάμενο και την νομάρχη, οι απαντήσεις περιπλέκουν το μυστήριο, αφού ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή για την πραγματικότητα, τη δική του «αλήθεια».
Η «αλήθεια» του Πόνζα είναι ότι έχει χάσει τη γυναίκα του, τη Λίνα, και ζει πια με την Ιουλιέτα, τη δεύτερη γυναίκα του. Η πρώην πεθερά του, η κυρία Φρόλα, έχοντας υποστεί ισχυρό σοκ από το θάνατο της κόρης της, νομίζει ότι η δεύτερη γυναίκα του Πόνζα, η Ιουλιέτα, είναι η κόρη της. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα ή μήπως η «αλήθεια» της κυρίας Φρόλα είναι διαφορετική; Μήπως το ευαίσθητο νευρικό σύστημα του Πόνζα αναγκάζει την κυρία Φρόλα και την κόρη της να υιοθετήσουν ρόλους που ο ίδιος ο Πόνζα έχει επιβάλει, ότι δηλαδή η Λίνα δεν είναι η Λίνα αλλά η Ιουλιέτα και η κυρία Φρόλα δεν είναι η νυν αλλά η πρώην πεθερά του Πόνζα; Και άρα, αφού δεν υπάρχει Αλήθεια, μήπως αυτή είναι η μόνη Αλήθεια;
Στο «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», έργο που παίχτηκε για πρώτη φορά το 1917, η δράση τοποθετείται σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, με τους ήρωες να προσπαθούν να αποδείξουν – ο καθένας για τον εαυτό του – την αλήθεια των αντιφατικών ιστοριών τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη νοσηρή περιέργεια και την χωρίς όρια αδιακρισία της κοινής γνώμης για οτιδήποτε ξεφεύγει από τα καθιερωμένα.
Σε μια εποχή συγκεχυμένη και θολή, μια εποχή που αναζητά την ταυτότητά της το έργο του Πιραντέλλο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η αδηφάγα περιέργεια του κοινού, που ενημερώνεται αδιάκοπα για να βρει την αλήθεια ενός κόσμου που αλλάζει, μιας Ευρώπης που αλλάζει, μιας χώρας που αλλάζει και έτσι είναι έτοιμος για έναν κοινωνικό σχολιασμό μεστό και αδιαμφισβήτητο που θα τον κάνει την επόμενη στιγμή να νιώσει προδομένος, εξαπατημένος, ανόητος και τελικά μπερδεμένος μέσα στις τόσες αλήθειες, στην αλήθεια του που την έκανε λάβαρο και τον έκαψε… Ασχολείται συνεχώς με ότι συμβαίνει γύρω του. Άλλα μέσα του; Το «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» είναι μια περίπλοκη, ιδιοφυής σάτιρα, ποιητική και συνάμα σκληρή, σαρωτική αλλά και γεμάτη οίκτο για την αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει τα αληθινά κίνητρα ακόμα και των δικών του πράξεων.
Ο συγγραφέας, ο Λουίτζι Πιραντέλλο (1867-1936), πεζογράφος και ίσως ο σημαντικότερος σύγχρονος ιταλός θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Ο ίδιος, μάλιστα, ισχυριζόταν ότι είναι ελληνικής καταγωγής και ότι το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος. Σπούδασε νομικά, φιλολογία και γλωσσολογία στα πανεπιστήμια του Παλέρμο, της Ρώμης και της Βόννης και δίδαξε ως καθηγητής ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας.
Στη Ρώμη ο Πιραντέλλο συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά, δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1899. Η οικονομική καταστροφή του πατέρα του όμως, το 1903, τον ανάγκασε να αποδυθεί σε σκληρό αγώνα επιβίωσης ο οποίος τον έφερε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα έγραψε το κυριότερο μυθιστόρημά του, “Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ” (1904), που η απήχησή του τον επέβαλε σαν πεζογράφο. Ακολούθησαν τα έργα “Οι γέροι και οι νέοι” (1909), “Τερτσέτι” (1912), “Η τράπουλα” (1915), κ.ά. Εκείνο όμως που έμελλε να τον κάνει διάσημο σε όλο τον κόσμο ήταν το θεατρικό του έργο, το πρώτο μέρος του οποίου συνέθεσε και πάλι σε μια οδυνηρή εποχή γι’ αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της γυναίκας του. Τα κυριότερα θεατρικά έργα του, με τα οποία αποκρυσταλλώθηκε το ύφος γνωστό ως “πιραντελλισμός”, είναι: “Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε”, 1917, “Η ηδονή της τιμιότητας”, 1917, “Όλα σε καλό”, 1920, “Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα”, 1921, “Να ντύσουμε τους γυμνούς”, 1922, “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε”, 1930, κ.ά. Το 1934 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη, το 1936.
Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται οι:
Γιώργος Αναστασιάδης – Λαμπέρτο Λαουντίζι
Βιβή Χατζηκωτούλα – Αμαλία (γυναίκα του Αγκάτσι, αδελφή του Λαουντίζι)
Κρυσταλία Βενιανάκη – Ντίνα (κόρη του Αγκάτσι)
Σοφία Δημούλα – Υπηρέτρια
Μαρία Μανιουδάκη – Κα Σιρέλλι
Ηλίας Κωβαίος – Κος Σιρέλλι
Μαρία Χριστοφοράκη – Κα Τσίνι
Γιώργος Πενθερουδάκης – Κος Αγκάτσι
Γιάννα Παγιαβλή – Κα Φρόλα
Βασίλης Τζουράς – Κος Πόνζα
Βάσω Κατσαρού – Κα Νέννι
Σπύρος Λόκος – Αστυνόμος Τσεντούρι
Κατερίνα Καραμπά – Νομάρχης
Πόπη Λεβεντάκη – Κα Πόνζα
Σκηνοθεσία: Νίκος Σκλαβάκης
Μουσική επιμέλεια: Έλλη Περίσογλου
Σκηνογραφία – ενδυματολογία: Κάλλη Καραδάκη
Ήχος-Φωτισμός: Ανδρέας Ιωαννίδης – Πρόδρομος Καραδελόγλου
Φωτογραφίες: Σταγάκη Μαρία
Επιμέλεια αφίσας-προγράμματος: Ανδρέας Ιωαννίδης, Βασίλης Τζουράς
Υποβολέας: Μυρτώ Σαλβαράκη
Ευχαριστούμε για την υποστήριξή τους:
το Τμήμα Μουσικής Τεχνολογίας και Ακουστικής του ΑΤΕΙ ΚΡΗΤΗΣ
το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου
το Πειραματικό Λύκειο Ρεθύμνου Παν/μίου Κρήτης
το Σύνδεσμο Φιλολόγων Ρεθύμνου
Διοργάνωση: ΕΛΜΕ ΡΕΘΥΜΝΟΥ-ΣΤΕΚΙ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
Υπό την αιγίδα της ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
δείτε που είναι το αμφιθέατρο του ΤΕΙ Ρεθύμνου
Ρέθυμνο 74100, Ελλάδα
