Στη σημερινή εποχή οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα Άτομα με Αναπηρία και γενικότερα το αναπηρικό κίνημα στην Ελλάδα είναι πολλές. Δυστυχώς, τα ΑμεΑ στην Ελλάδα δεν έχουν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην ανάπτυξη της κοινωνικότητάς τους, και γενικά σε παροχές, που όλη η υπόλοιπη κοινωνία απολαμβάνει, χωρίς καν να το σκέφτεται. Εμείς, ποτέ δεν θα σκεφτούμε, αν θα καταφέρουμε να πάμε στο βιβλιοπωλείο π.χ. ν’ αγοράσουμε ένα βιβλίο, εμείς ποτέ δεν θα σκεφτούμε, αν θα καταφέρουμε να ανέβουμε στο λεωφορείο για να πάμε να επισκεφθούμε κάποιον γνωστό μας, ποτέ δεν θα σκεφθούμε, επίσης, αν θα μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο για να γυρίσουμε σπίτι μας.
Ας μην μιλήσουμε, καλύτερα, για την εκπαίδευση και για τα κτιριακά προβλήματα των ειδικών σχολείων. Μετά από πολλές παγκόσμιες πιέσεις του αναπηρικού κινήματος, πείσθηκαν επιτέλους και στην Ελλάδα να κάνουν προσλήψεις εκπαιδευτικών στην ειδική αγωγή, και ενώ άρχισαν και στον τόπο μας να δίνονται χρήματα πια για την Ε.Α. σε κάποια μέρη της Ελλάδας, κρατάμε ακόμα ομπρέλα. Πάμε ακόμα με το παλιό καθεστώς, που ήθελε αυτά τα παιδιά να εκπαιδεύονται στοιβαγμένα σε επικίνδυνα, μικρά, τύπου ιδρυμάτων, κτίρια-τρώγλες, αποκλεισμένα, μακριά από τις υπόλοιπες σχολικές μονάδες. Δυσκολευόμαστε ακόμα και να καταλάβουμε πως οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών αποτελούν και συνθήκες μάθησης των μαθητών που φοιτούν σ’ αυτά. Πώς να μπορέσει ο εκπαιδευτικός της Ε.Α. να προσφέρει την εξατομικευμένη και εξειδικευμένη βοήθεια που απαιτείται για την γνωστική, συναισθηματική, ψυχική και κοινωνική ανάπτυξη των μαθητών του; Το να μιλήσουμε για μία ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, δυστυχώς δεν αφορά την σημερινή κοινωνία που σ’ αυτήν όλοι ζούμε. Αφορά, ίσως, μία άλλη μελλοντική κοινωνία, κάτι μακρινό, που σήμερα στη χώρα μας μοιάζει τόσο απατηλό…
Δεν υπάρχει κανένα άτομο με αναπηρία, που να αισθάνεται γενικά για τη ζωή του στην Ελλάδα, ότι κάποιος, εκτός απ’ τον στενό οικογενειακό του κύκλο τον νοιάζεται, ένα αίσθημα φροντίδας, που να αισθάνεται ότι κάποιος ενδιαφέρεται, ότι θα βρει μία αγκαλιά όταν πεινάσει, όταν διψάσει, ή όταν θα χρειαστεί ένα κεραμίδι να μπει από κάτω όταν κρυώνει…
Δίνουν καθημερινό αγώνα επιβίωσης αυτοί και οι οικογένειές τους, και φυσικά, μιλάμε για αυτονόητα, στοιχειώδη δικαιώματα, που όμως αυτοί τα στερούνται. Γι αυτούς τους ανθρώπους, που μπορεί να είναι μαθητές μας, γείτονες, μπορεί να τους βλέπουμε τυχαία, ή που μπορεί να βρεθούμε κι εμείς στη θέση τους, χρειάζεται να είμαστε ευαισθητοποιημένοι και να τους βοηθούμε στον αγώνα τους.
Αντιπροσωπεία του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Ρεθύμνου θα προβεί σε παράσταση διαμαρτυρίας, έξω από τη Δ/νση Β/θμιας Εκπ/σης Ρεθύμνου, την Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2020, στις 2 το μεσημέρι, επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας των Ατόμων με Αναπηρία.
