Σε μια πρόσφατη συνάθροιση μεταξύ γυναικών ήρθε η κουβέντα στους παλιούς χωρισμούς .Όχι τόσο στα πρόσωπα, όσο στο γεγονός σαν γεγονός που συνήθως εκείνα τα χρόνια της νεότητας έβγαζε μια drama queen από μέσα μας.
Πάμε στο γεγονός. Συμβαίνει. Και τώρα; Τώρα πρέπει σε χρόνο μηδέν να ενημερωθούν όλες οι φίλες. Φυσικά πρέπει να αφήσουν ότι έχουν να κάνουν και να τσακιστούν. Υπάρχει πρόβλημα. Η αρχική συνάντηση δινόταν πάντα στο πιο βολικό σπίτι και ήταν όλες ανεξαιρέτως υποχρεωμένες να φέρουν τα καλύτερα τους ρούχα και καλλυντικά για να διαλέξει η χωρισμένη και να τη βγάλουν το βράδυ έξω.
Η χωρισμένη ώσπου να έρθει εκείνη η ώρα είχε ήδη ποτίσει τα μωσαϊκά με άπλετο δάκρυ, βλέποντας όλα τα ενθύμια του προκομμένου που ήταν σχεδόν πάντα φυλαγμένα σε κουτί παπουτσιών και περιελάμβαναν από περιτύλιγμα τσίχλας που είχε μασήσει (μη σου πω και την ίδια την τσίχλα )μέχρι φωτογραφίες και γράμματα.
Μετά και με το μαύρο κύκλο μέχρι το πηγούνι ξεκινούσε για τη συνάντηση με τις φίλες. Αφού περνούσαμε τα προκαταρκτικά που περιελάμβαναν την εξιστόρηση του χωρισμού και του κλασσικού «θέλω να μείνω λίγο μόνος—(έχω ήδη βρει άλλη)» και τα δεκάδες κοσμητικά επίθετα που στόλιζαν οι συμπαραστάτριες τον άκαρδο, αρχίζαμε το σχέδιο δράσης. Η χωρισμένη έπρεπε να γίνει Θεά. Εκεί δε χωρούσε γυναικεία αντιζηλία. Τέλος. Θα μετάνιωνε την ώρα και την στιγμή που την παράτησε το τέρας. Αυτός ήταν ο κοινός στόχος. Αφού ξεκινούσε η αναστήλωση «κάτσε καλή μου, μη κλαίς και σου τρέχει η μάσκαρα», το κομβόι ξεκινούσε.
Και τότε αγαπητοί μου δεν υπήρχε το facebook να σου λέει ο τάδε είναι εκεί και να πηγαίνεις με το δωδεκάποντο να τον βρίσκεις. Τότε έπεφτε ποδαρόδρομος με τη γόβα που αναστενάζανε τα οδοστρώματα. Αφού λοιπόν εντοπίζαμε το στόχο μπουκάραμε μέσα πάντα τυχαία και φυσικά ποτέ καμία δεν έβλεπε το τέρας (μα τέτοια τύφλωση!!!). Πιάναμε πόστο και ξεκινούσε η δράση. Η χωρισμένη περίλαμπρη και χωρίς ίχνος μαύρου κύκλου (α ρε άτιμο concealer τ’ άξιζες τα λεφτά σου) και φυσικά με το κέφι τσακίρ, θα μιλήσει και θα φιλήσει ότι γνωστό περάσει από μπροστά της, ακόμα και το Γιωργάκη, το συμμαθητή της που έχει να τον δει από την πρώτη δημοτικού. Οι δε φίλες έχουν η κάθε μία τη δουλειά της . Η μία έχει αναλάβει το D.J. Το καψουροτράγουδο πέφτει βροχή (με κεντρική ιδέα βέβαια το «περνώ και μόνη μου καλά» για να φτάσουμε τις μικρές ώρες στο Μητροπάνο και το «Για να σ’ εκδικηθώ»). Η άλλη είναι στην παραγγελία των σφηνακίων ενώ συνήθως δύο, οι πιο διακριτικές, έκοβαν κίνηση και αντιδράσεις του τέρατος : “Καλά ε, έχει φάει τα κομμάτια του, άμα δεις πώς κοιτάει…”.
Και αφού η βραδιά έχει προχωρήσει και τίποτα δεν έχει γίνει και το τέρας δεν βρίσκεται στα γόνατα να παρακαλάει να γυρίσει πίσω (αφού το’ πε ο χριστιανός θέλει να μείνει μόνος) η ομάδα παίρνει το δρόμο του γυρισμού κατάκοπη, με το δωδεκάποντο να είναι πια αβάσταχτο και την ατυχήσασα να απελευθερώνει επιτέλους τη Μαρινέλα από μέσα της και το δάκρυ πάλι να πηγαίνει σύννεφο και τις παρηγορήτρες από πίσω να τη συντρέχουν. Αύριο είναι μια άλλη μέρα. Θα οργανωθεί νέο σχέδιο δράσης.
Όσο υπερβολικά κι αν ακούγονται αυτά στην ηλικία των 16-17 ήταν μια καθημερινότητα (όλο και κάποια χώριζε κάθε τόσο), αλλά τελικά όταν κάτι γίνεται στην κατάλληλη ηλικία έχει πάντα το γούστο του.
Και στο κάτω – κάτω φιλενάδες, αν στο χωρισμό δεν αφήσεις λεκέ στο ξύλινο πάτωμα από το κλάμα, δε λέει!!! Δε λέει!!!
Αφιερωμένο εξαιρετικά στις φίλες μου , που ακόμα και σήμερα μετά από 15 χρόνια, περνάμε το ίδιο καλά!
της Μαρίας Ζαχαράκη
