Σήμερα σαράντα μέρες από την εκδημία του Γιώργου Δασκαλάκη ήρθαμε να ανάψουμε ένα κερί στη μνήμη του και να προσευχηθούμε στο Θεό να παράσχει σ’αυτον την ποθεινήν πατρίδα , να τον καταστήσει πολίτη του παραδείσου ,και να τον εγκαταστήσει στη φωτεινή γειτονιά της αιωνιότητας.
Ο Οδυσσέας Ελύτης μας λέει στο μικρό ναυτίλο:
Ναι, ο Παράδεισος δεν είναι μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Είναι ένα δικαίωμα.
Ο Γ.Δ. με όλη του την βιoτή έχει κατακτήσει αυτό το δικαίωμα ,γιατί αγωνίστηκε τον αγώνα τoν καλό και την πίστη ετήρησε ευσεβώς και θεαρέστως ,πεποικιλμένος πλήθος αρετών και χαρισμάτων που συνθέτουν και κοσμούν τη μορφή του η οποία δεν περιορίζεται στις μικρές διαστάσεις του κάδρου που βρίσκεται στην τράπεζα του μνημοσύνου ,ούτε περιορίζεται στα όρια των ιερών ναών όπου με ευλάβεια πρόσφερε τις υπηρεσίες του ανιδιοτελώς , μήτε στα όρια του σπιτιού του όπου με την καλή του σύντροφο δημιούργησαν μια υπέροχη οικογένεια, και δεν περιορίζεται ,ακόμη, στα όρια των αιθουσών διδασκαλίας όπου σμίλεψε ψυχές νεανικές , αλλά η μορφή του εκτείνεται στα βουρκωμένα μάτια των ανθρώπων της οικογένειάς του , ανακλάται και προεκτείνεται στις καρδιές των φίλων ,συναδέλφων και συνεργατών του, απλώνεται στις αναμνήσεις και την ευγνωμοσύνη των μαθητών του ,και αγκαλιάζει τον κόσμο όλο.
Οι όμορφοι άνθρωποι λάμπουν παντού και παντοτινά.
Ένα πολύ μικρό ποίημα του γλυκύτατου Νικηφόρου Βρεττάκου εκφράζει- πιστεύω-αυτό που και ο Γιώργος θα ήθελε να ακουστεί αυτή τη στιγμή της περισυλλογής…
Ὅταν ἦρθα στὸν κόσμο κ᾿ εἶδα
τὸν ἥλιο, εἶπα: Θὰ πρέπει κάτι
ν᾿ ἀφήσω πίσω μου φεύγοντας.
Καὶ τὸ βρῆκα ἀρκετό. Ν᾿ ἀνεβῶ
στην κορφή σου, νὰ πετάξω
στὴ γῆς ἕνα λουλοῦδι.
Σε ευχαριστούμε ,Γιώργο
Αντώνης Γεβετζής
