Συμπληρώθηκαν κιόλας σαράντα ημέρες από τότε που έφυγε από κοντά μας ο Στέργιος Μανουράς ένας από τους σημαντικότερους απόδημους Ρεθεμνιώτες των γραμμάτων.
Εξαίρετος νομικός, ερευνητής της κρητικής ιστορίας και υπερβολικά σεμνός ως άνθρωπος, μας εντυπωσίαζε πάντα για το μέγεθος και την ποιότητα της προσφοράς του .
Ένας απόδημος Ρεθεμνιώτης που ζούσε μεν στην Αθήνα αλλά είχε μόνιμα μέσα του φυτεμένο τον καρπό της αγάπης του για το Ρέθυμνο.
Το τελευταίο διάστημα είχε ρίξει το βάρος του στην περίθαλψη της αγαπημένης του συζύγου που της στάθηκε σε υπερβολικό βαθμό αλλά και που του στοίχισε πολύ η πριν ένα έτος απώλεια της.
Τον Στέργιο Μανουρά, αν και συνάδελφος μου Δικηγόρος, τον γνώρισα δια ζώσης στην εκδήλωση που πραγματοποίησα ως πρόεδρος του ο ιστορικού συλλόγου των Ρεθυμνιων της Αττικής «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ», στην κεντρική αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών όταν για πρώτη φορά στα χρονικά με απόφαση της συγκλήτου ΕΚΠΑ εορτάστηκε στην επέτειο των 150 ετών ως Εθνική εορτή το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου με αίτημα του συλλόγου μας.
Αιφνιδιάστηκα δε, όταν μετά το τέλος της άνω εκδήλωσης με πλησίασε μου συστήθηκε και με συνεχάρη για αυτήν τη σπουδαία ιστορική εκδήλωση. Δε θα λησμονήσω που μου είπε με πολύ σοβαρότητα και με το βαρύ χαρακτηριστικό του ύφος «Μπράβο σας, γράφετε ιστορία με τέτοιου είδους εκδηλώσεις υψηλού επιπέδου που τιμούν το Ρέθυμνο και την Κρήτη»!
Ο Στέργιος Μανουράς, με καταγωγή από το Άνω Μέρος και τα Ανώγεια, δικηγόρος, έφυγε διακριτικά όπως και του άρεσε να ζει. Είχε μια πλούσια δραστηριότητα ερευνητική γύρω από την ιστορία της Κρήτης ενώ είχε συμμετάσχει ως εισηγητής σε πολλά συνέδρια. Από τα πιο παλαιά μέλη του συλλόγου μας που δεν του άρεσε η δημοσιότητα και σπάνια παρουσιαζόταν σε κοινές εκδηλώσεις παρά σε όσες ο ίδιος επιλεκτικά αξιολογούσε.
Αφήνει μια εξαιρετική παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενιές με τα επιστημονικά εμπεριστατωμένα γραπτά του.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο σύλλογος μας προσπαθεί πάντα να τιμά τους ΑΞΙΟΥΣ του τόπου μας εν ζωή.
Δυστυχώς, παρά του ότι εφέτος ήταν προγραμματισμένο και αποφασισμένο από το ΔΣ του συλλόγου μας να τιμηθεί στην ετήσια εκδήλωση του στη Μεγάλη Βρετάνια, το πένθος της συζύγου του τον έκανε να μας αρνηθεί για το προσεχές έτος όπως μου είπε σε τηλεφωνική μας επικοινωνία, ευχαριστώντας με, αλλά δεν πρόλαβε.
Έτσι τιμήθηκε ο καθηγ. Γιάννης Γρυντακης.
Είναι το δεύτερο πρόσωπο ο Στέργιος Μανουράς μετά τον σπουδαίο Γιώργο Εκεκκάκη που δεν αξιώθηκε να τιμήσει ο σύλλογος μας, παρά του ότι το είχε ανακοινώσει στους ίδιους, τόσο λόγω διακριτικότητας – σεμνότητας τους, όσο και διαφόρων συγκυριών, μη ευχάριστων, που μας οδήγησαν στην αναστολή της τιμητικής διάκρισης τους.
Ωστόσο, βρίσκουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά των αποδήμων Ρεθυμνίων της Αττικής που ξέρουν να τιμούν και να αναγνωρίζουν την προσφορά και το έργο των πνευματικών και όχι μονον ανθρώπων του τόπου μας.
Ο ίδιος δεν είχε ανάγκη την τιμητική διάκριση ούτε ποτέ έδειξε ότι επιθυμεί κάτι παρόμοιο. Ακόμη και με αυτόν τον τρόπο παραδειγματίζει.
Η ιστορική και κοινωνική μήτρα που παράγει τέτοιους ανθρώπους δεν υπάρχει πια. Δεν ξαναβγαίνουν. Βαθιά μόρφωση, διακριτικότητα, απέραντη καλοσύνη, αστείρευτη αγάπη για τον τόπο του. Τώρα που έφυγε συνειδητοποιούμε πόσα πολλά του χρωστάμε. Να γιατί δεν περίμενε διακρίσεις και τιμητικές από πουθενά. Τα αγνόησε όλα αυτά, τα ανέτρεψε. Γιατί η στάση ζωής του Στέργιου Μανουρά, ήταν το σπουδαιότερο παράσημό του – πέρα από τα όσα παράσημα του εναπόθεσαν όσοι τον γνώρισαν και τον αποχαιρέτησαν αυτές τις μέρες. Το Ρέθυμνο άραγε μπορεί καυχάται για αυτό;;!!
*Γεώργιος Ν. Βλατάκης, πρόεδρος ιστορικού συλλόγου Ρεθυνιων Αττικης «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ»
