Αν ξέρατε πόσες φορές έχω γράψει κι έχω σβήσει την αρχή αυτού του άρθρου, θα κατανοούσατε και την πάλη που γίνεται αυτή τη στιγμή μέσα στο κεφάλι μου. Από τη μία θα ήθελα να κουνήσω το δάχτυλο σ΄εκείνους που “θάβουν” τη 2η σεζόν της σειράς Stranger Things (οι περισσότεροι με αστεία επιχειρήματα), αλλά μετά σκέφτομαι ότι, όταν μιλάμε -και- για τηλεόραση, τα πάντα είναι υποκειμενικά. Οπότε γκρίνια γιοκ.
Ας ξεκινήσω από τα πιο ουσιαστικά όπως το σενάριο. Η παρέα των τεσσάρων παιδιών, μετά την “επιστροφή” του Will και την εξαφάνιση της Eleven, προσπαθεί να ζήσει στην απλή κι εύκολη καθημερινότητα. Σχολείο και ουφάδικο (!) βρίσκονται στο πρόγραμμα των αγοριών, ενώ η έλευση ενός νέου κοριτσιού στην πόλη, της Max (Sadie Sin), έρχεται να ταράξει την καρδούλα του Dustin και του Lukas. Όλα κυλούν, φαινομενικά, καλά, ο Will ωστόσο εξακολουθεί να έχει επαφές τρίτου τύπου με το Upside Down, κάτι που στο τέλος δεν βγαίνει σε καλό. Το Κακό κάνει και πάλι την εμφάνιση του στη μικρή πόλη, απλώνοντας τις ρίζες του κάτω από το έδαφος, “χτυπώντας” αρχικά το σύμβολο του Halloween: τις κολοκύθες. Όλα οδηγούν στις εγκαταστάσεις, όπου στο παρελθόν διεξήχθησαν πειράματα σε παιδιά, εκεί που τώρα υπάρχει μια ανοικτή πύλη προς το άγνωστο, η οποία “ξερνάει” από μέσα της τον απόλυτο τρόμο.
Η σκηνοθεσία ήταν μεστή και η φωτογραφία μαγική. Οι σκηνές μέσα στις σήραγγες με τις κληματσίδες έμοιαζαν πολλές φορές με πίνακες ζωγραφικής, ενώ το πλάνο όπου Eleven και Hopper στέκονται στο ασανσέρ, το οποίο αιωρείται στο κενό, ενώ κρατιούνται από το χέρι, με φόντο την πύλη ήταν ό,τι καλύτερο έχω δει μετά τη σκηνή που ο Jon Snow πετάγεται μέσα από τον σωρό των σωμάτων που τον έχουν πλακώσει στη Μάχη των Μπάσταρδων, στην 6η σεζόν του Game of Thrones.
Το σενάριο ξεκάθαρο και πιασάρικο αν και με συνηθισμένη, ως προς τη βάση της, ιστορία: Το Κακό θέλει να κυριαρχήσει στον κόσμο και οι ήρωες κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να το σταματήσουν. Το πώς απέδωσαν οι δημιουργοί στην οθόνη το στόρι είναι άλλη υπόθεση, αν και προσωπικά μου άρεσε πολύ ο τρόπος που το έκαναν. Ο βασικός Κακός θυμίζει τον Κθούλου, καταλαμβάνει τον μικρό πρωταγωνιστή κι αρχίζει ο αγώνας ώστε ναι μεν να σωθεί η ανθρωπότητα, να γλιτώσει δε κι ο Will που είναι πλέον συνδεδεμένος με τον “εχθρό”.
Οι ερμηνείες και φέτος ήταν αξιοπρεπέστατες. Η Millie Bobby Brown απέδειξε και πάλι πως θα μπορέσει να γίνει μια από τις κορυφαίες ηθοποιούς της γενιάς της, κάτι που επισήμαναν και οι αδερφοί Duffer σε συνέντευξη τους. Φέτος, η Eleven έμαθε το πραγματικό της όνομα -τη λένε Jane- έγινε little runaway (με το σχετικό χιτάκι των Bon Jovi), έκανε sleek look στα μαλλιά, φόρεσε make up και σακάκι με βάτες και μαζεμένα μανίκια κι ανακάλυψε την dark side, στο πρόσωπο της “αδερφής” της, της Eight.
Προσωπικά, ωστόσο, θεωρώ πρωταγωνιστή της σεζόν τον David Harbour, που ενσαρκώνει τον chief Jim Hopper. Στη δεύτερη σεζόν, τον είδαμε πιο συναισθηματικό, πιο τρωτό, αλλά και δυνατό παράλληλα. Δείχνει την αδυναμία του στην Eleven, η κατάληξη των δυο τους δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη, ενώ είναι η ιδέα μου ή όντως είναι “τσιμπημένος” με την Joyce;
Από τα πιτσιρίκια, ο Gaten Matarazzo που ενσαρκώνει τον Dustin ξεχώρισε και φέτος, ως γκαφατζής ερωτοχτυπημένος, αν και θα πρέπει να παραδεχτούμε πως οι σεναριογράφοι τον ευνόησαν, δίνοντας του δυνατές ατάκες (αποκαλεί “My lord” τον καθηγητή του, σαν χωρικός στο Winderfell, χτενίζει το μαλλί και χορεύει στον Χειμωνιάτικο Χορό του σχολείου με το πιο δημοφιλές κορίτσι). Ο Finn Wolfhard δεν έχει σταματήσει να ελπίζει πως η Eleven θα επιστρέψει, γι’ αυτό και βλέπει ως “απειλή” στη μαυρίλα του τη Max, που είναι εξίσου δυναμική, έξυπνη και γοητευτική, αλλά καθόλου… μάγος. Κερδισμένοι της σεζόν είναι και οι Caleb McLaughlin (Lucas) και Noah Schnapp (Will) για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Η ευχάριστη παρουσία στον φετινό κύκλο ήταν ο Sean Astin, πρωταγωνιστής των “Goonies”, ο οποίος κύλισε σε σκουληκότρυπα, μεγάλωσε μερικά χρόνια κι εκεί που έψαχνε τον θησαυρό του One Eyed Billy βρέθηκε να κυνηγάει τέρατα από το Upside Down. Όταν, κοιτάζοντας τον χάρτη με το Χ στην περιοχή που έπρεπε να ανακαλύψει η παρέα, είπε “τι είναι; Χάρτης για θησαυρό πειρατών;” ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και να κλάψουμε μαζί. Άλλος ένας ηθοποιός ο οποίος ήρθε κι έδεσε προηγούμενη iconic δουλειά του με το “Stranger Things” ήταν ο Paul Reiser, που ως Dr. Owens ήρθε και “πάντρεψε” τα Demodogs με τα Aliens (είχε παίξει στο sequel του blockbuster).
Για τη Winona Ryder έχω να πω πως δεν θα γεράσει ποτέ, είναι πιο νέα και πιο απελπισμένη μάνα από ποτέ, που προσπαθεί να προστατέψει το παιδί της, χωρίς να καταρρεύσει. Σε κάποιες σκηνές πραγματώνει Ellen Burstyn στον Εξορκιστή, όπου φωνάζει στο “κακό πνεύμα” να αφήσει το γιο της, όπως ακριβώς έκανε η Chris πάνω από τη Regan, πριν έρθει ο father Merin με τον father Karras για τον εξορκισμό. Μάλιστα, όπως ακριβώς η Regan βούτηξε τη μητέρα της από τον λαιμό, έτσι κι εδώ ο Will άρπαξε τη Joyce με κίνδυνο να την πνίξει.
Στους teenagers της σειράς, ξεχώρισα τον ρόλο του newbie Billy (Dacre Montgomery), ο οποίος ήταν κάτι μεταξύ Rob Lowe στο St. Elmo’s Fire και Roger Taylor των Queen στα πολύ νιάτα του, που φορούσε γιλέκο πάνω απ’ το γυμνό του στέρνο κι είχε ξανθιά χαίτη. Κλασικό κωλόπαιδο, με rock γούστα, ωραίος κι ελκυστικός σε όλες τις ηλικίες (θα γίνει, άραγε, η Mrs Wheeler… Mrs Robinson;), με γρήγορο αυτοκίνητο και στενά jeans, ο οποίος κρύβει μέσα του όμως μια δύσκολη ενηλικίωση και προβλήματα στην επικοινωνία με τους γονείς του (κλισέ ναι).
Το τρίγωνο Jonathan-Nancy-Steve δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Οι μόνες απολαυστικές σκηνές με αυτούς ήταν η επίσκεψη των Jonancy στον τρελάρα συνωμοσιολόγο, που τους κέρασε βότκα και τους έκανε να δουν πως δεν είναι απλά φίλοι, αλλά ζευγάρι κανονικό και η συνομιλία του Steve με τον Dustin στο αυτοκίνητο περί μαλλιών και λακ της Φάρα Φόσετ!
Τέλος, να πούμε πως όλες οι ενέργειες και η τελική νίκη (;), σε συνδυασμό με τις αποκαλύψεις που έκανε η Nancy με τις ηχογραφημένες κασέτες είχαν ως αποτέλεσμα να δικαιωθεί και -ποια άλλη;- η Barb, η οποία υπήρξε το πρώτο θύμα του Upside Down, αλλά έγινε αφορμή να κλείσουν τα εργαστήρια και να τερματιστούν οι όποιες παράνομες εργασίες γίνονταν εκεί.
Οι pop αναφορές που αγάπησα
Για ανθρώπους που έχουν ζήσει τη δεκαετία του 80, δηλαδή θυμούνται πράγματα και το 8 δεν είναι απλά αριθμός στη χρονολογία γέννησης τους, η επιστροφή της σειράς των αδερφών Duffer άνοιξε για άλλη μια φορά το μπαούλο με τις αναμνήσεις. Αν έχεις δει σε πρώτη προβολή τους Ghostbusters, τις περιπέτειες του Indiana Jones, αν έχεις τρομάξει σε prima vista με τον Εξορκιστή, το Alien κι έχεις κλάψει με τον ET, τότε ναι, συγχαρητήρια, ο δεύτερος κύκλος της παραγωγής κατάφερε να σε πάει και πάλι ευχάριστα πίσω.
Εκείνα που εμένα τουλάχιστον με έκαναν να φωνάξω “ναι, ρε αδέρφια (Duffer)” ήταν τα easter eggs που άφησαν οι δημιουργοί φανερά ή όχι και τόσο φανερά. Τα τέσσερα αγόρια ντύνονται Ghostbusters για το Halloween και δίνουν ραντεβού με τη Mad Max (που οδηγεί και σαν τρελή) στην Maple Street. Το Σπίτι στην οδό Μαπλ είναι γνωστό διήγημα του Stephen King, που περιλαμβάνεται στη συλλογή Nightmares and Dreamscapes. Ο άρχοντας King “αναφέρεται” κι αλλού στη σειρά! Ο Bob προτείνει στην Joyce να αφήσουν το Howkins και να μετακομίσουν στο Maine, περιοχή στην οποία κινούνται τα περισσότερα -αν όχι όλα- έργα του Κινγκ! Ένας άλλος συγγραφέας τρόμου “δένει” με έναν παράδοξο τρόπο τους δυο ηθοποιούς. Ο Astin ντύνεται δράκουλας για το Halloween, ενώ η Winona είχε πρωταγωνιστήσει στο “Dracula” του Copolla, χρόνια αργότερα βέβαια, μακριά από τη δεκαετία του 80.
Ανάμεσα στις μεταμφιέσεις του Halloween είδαμε επίσης τον Michael Mayers (το επέλεξε η Max!), τον Jason Voorhees του Friday the 13th, αλλά και τον Johnny από το Karate Kid. Το σινεμά της γειτονιάς παίζει Terminator, ο Steve ακούει “Hammer to fall“ των Queen, τραγούδι που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ “The Works” του 1984. Και οι αναφορές δεν σταματούν πουθενά. Η Eleven ανοίγει την καταπακτή στο σπίτι του Jim, θυμίζοντας The Evil Dead, ενώ ντύνεται… φάντασμα όπως ακριβώς και η ET, με σεντόνι που έχει τρύπες στα μάτια, ο Dustin συμπεριφέρεται στον D’ Art όπως ο Billy στο νέο του pet, που τυγχάνει να είναι ένα Gremlin.
Η μουσική
Η μουσική έχει μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία της σειράς. Η σωστά επιλεγμένη playlist και το original score των Kyle Dixon και Michael Stein (που έχει κυκλοφορήσει και σε βινύλιο) ανεβάζουν κατά πολύ τον πήχη στα soundtrack των τηλεοπτικών παραγωγών. Ωστόσο, θα μπορούσαμε να πούμε πως το να χρησιμοποιεί τη μουσική σκηνή των 80’s και τους ηλεκτρονικούς ήχους εκείνης της εποχής είναι λίγο σαν να… κλέβει εκκλησία!
Θα δούμε και 3η σεζόν;
Είναι σχεδόν σίγουρο, αν κρίνουμε από την τελευταία σκηνή του 9ου επεισοδίου. Όλοι περνούν όμορφα στο χορό, ενώ σε έναν παράλληλο κόσμο, στο Upside Down, το Κακό παραμονεύει. Επομένως, υπομονή μέχρι να γίνουν οι επίσημες ανακοινώσεις.
Ελισάβετ Κυρίτση
