Ήταν τέτοιες μέρες τον Δεκέμβριο του 1999 οδεύοντας προς το Millenium, όταν μια Ελληνοβερολινέζα φίλη, η Μαρία, με πήγε στο διάσημο Abraxas.
Ήταν 12 και, με θερμοκρασία -5 όταν κατεβήκαμε στο club.Εξαίσια funky-soul-acid jazz μουσική, cool ατμόσφαιρα, φοβερές φάτσες και σοφιστικέ ντυσίματα μαύρων του Βερολίνου, και το μαγαζί γέμισε σχεδόν γύρω στις 2.
Όλοι χόρευαν σε ατμόσφαιρα πάρτι, επιδοκιμασίες σε ωραίες χορευτικές φιγούρες, παρακινήσεις να δοκιμάσεις κι εσύ, καμμία σχέση με την “πόζα” και το “δήθεν” των δικών μας club.
Εκεί ξανάκουσα μετά από πολύ καιρό το κομμάτι αυτό που δεν το είχα προσέξει παλιότερα.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=oM4wvq8MtHA[/youtube]
Το πάρτι συνεχιζόταν όταν βγήκαμε στην Kantstrasse. Ήταν περασμένες 6, είχε ξημερώσει, και η θερμοκρασία ήταν -16. Διασχίσαμε περπατώντας το Charlottenburg και κατευθυνθήκαμε στο Graffiti στην Adenauer Platz για cafe au lait και ζεστή σοκολάτα σε τεράστια μπωλ, έτσι όπως το συνηθίζουν στην Κεντρική Ευρώπη. Το τραγούδι είχε κολλήσει στο μυαλό μου και το σιγοψιθύριζα…
Την επομένη, ο ακριβός μου φίλος ο Νικόλας, υπό τον φόβο μην τον τραβολογάω στο Abraxas με πήγε για αποτοξίνωση στο Τούνελ και στις Κούκλες, μαγαζιά με Ελληνική μουσική και ενδιαφέρουσες παρουσίες…
Το κόλπο έπιασε, αφού το τραγούδι απωθήθηκε από την μνήμη μου, και η επιθυμία μου να ξαναπάω στο club αμβλύνθηκε…
Το ξανάκουσα στην ταινία “The Pursuit of Happyness” με την ωραία ερμηνεία του Will Smith. Έκτοτε ανατρέχω συχνά όχι μόνο στο συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά σε ολόκληρο το “Innervisions” του Stevie Wonder, που εκδόθηκε το 1973 από την θρυλική Motown.
Το άλμπουμ ήταν έτη φωτός μπροστά από την εποχή του, ίσως είναι ο πιο φάνκι δίσκος του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, στα δικά μου αυτιά αποτελεί μια από τις βάσεις στις οποίες στηρίχτηκε αυτό που αποκαλούμε σύγχρονο r’n’b στις μέρες μας. Το “Innervisions” περιέχει αρκετά γνωστά τραγούδια του Wonder, αλλά το κομμάτι για το οποίο μιλάμε είναι το όχι και τόσο γνωστό “Jesus Children of America” .
