Η Καλλιρρόη Σιγανού-Παρρέν γεννήθηκε στα Πλατάνια Αμαρίου Ρεθύμνης, το έτος 1859. Ήταν κόρη του μεσοαστού Στυλιανού Σιγανού, που καταγόταν από βυζαντινη οικογένεια, που είχε πάει στην Κρήτη τον 8ο αιώνα. Τότε πήρε και το προσωνύμιο Σιγανός, ενδεικτικό του ήρεμου και ευγενούς χαρακτήρα του.
Νωρίς η οικογένεια μετακόμισε για λίγο στον Πειραιά και τελικά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου η Καλλιρρόη σπούδασε στο Αρσάκειο και έγινε δασκάλα. Ένα επάγγελμα επιτρεπτό για τις γυναίκες εκείνη την εποχή.
Τότε έφυγε και πήγε στην Οδησσό, όπου οι εκεί εγκατεστημένοι Έλληνες είχαν ιδρύσει ένα σπουδαίο και πολύ συγχρονό οικοτροφείο με όλα τα απαραίτητα εργαστήρια και εποπτικά όργανα για τα κορίτσια τους. Η νεαρή Καλλιρρόη υπηρέτησε δύο χρόνια ως Δ/τρια του σχολείου και έβαλε τις βάσεις μιας πραγματικής ελληνικής και φιλεύθερης εκπαίδευσης.
Όταν επέστρεψε στην Αθήνα γνωρίστηκε με τον Γαβριηλίδη και τον ευρύτερο κύκλο των πνευματικών ανθρώπων της εποχής.
Σύντομα παντρεύτηκε τον Παρρέν, ο οποίος κατανόησε τις ανησυχίες τις και την βοήθησε να πραγματοποιήσει τα όνειρα της.
Η Καλλιρρόη Παρέν μετέχοντας της ‘καλής κοινωνίας’ στην Πρωτεύουσα, έβλεπε ότι τα ενδιαφέροντα των περισσότερων γυναικών εξαντλούνταν στην ωραία εμφάνιση, την επιμέλεια των παιδιών και την φροντίδα του οίκου τους. Επίσης διαπίστωνε, ότι οι λαϊκές γυναίκες δεν είχαν την δυνατότητα της μόρφωσης και ακόμη περισσότερο δεν μπορούσαν να εργασθούν σε καθ’ όλα αξιοπρεπή επαγγέλματα και να εξασφαλίσουν τα προς το ζήν, αλλά ήταν αναγκασμένες να υφίστανται πάντειες ταπεινώσεις από το αναξιους και αγροίκους συζύγους, πολλές φορές για ένα πιάτο φαγητό και μια υποτυπώδη στέγη.
Αυτό για την ουσιαστικά προοδευτική Παρρέν ήταν απαράδεκτο. Έχοντας πάντα στο μυαλό της, ότι οι γυναίκες είναι ο μισός πληθυσμός κάθε χώρας και κατανοώντας την αρχαία ρήση, από τις Τρωάδες, “η πόλη πέθανε. Δεν θα γεννήσει καμιά γυναίκα πια εδώ”, αποφάσισε και επέτυχε το 1887, πράγμα πρωτάκουστο για την εποχή της, να εκδώσει μια εφημερίδα, η οποία απευθυνόταν κυρίως στις γυναίκες. Την ‘Εφημερίδα των κυριών’. Η εφημερίδα αυτή περιείχε θέματα, που αφορούσαν στα τότε γυναικεία ενδιαφέροντα, ακόμη και κανόνες καλής συμπεριφοράς, αλλά συγχρόνως προέτρεπε τις αναγνώστριες να ασχοληθούν με θέματα κοινωνικά και πολιτικά!
Η εφημερίδα δέχθηκε της σκληρή κριτική των “μεγαλοδημοσιογράφων” της εποχής, αλλά η Καλλιρρόη με την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση του συζύγου της, συνέχισε και διεύρυνε την προσπάθεια ιδρύοντας το Εθνικό Συμβούλιο των Ελληνίδων, ένα Σύλλογο ευκατάστατων γυναικών, που επιθυμούσαν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Εκεί τα κορίτσια, που δεν είχαν οικονομική δυνατότητα, μάθαιναν δωρεάν, να είναι καθαρά, να μαγειρεύουν, να κεντούν, να μιλούν ξένες γλώσσες, να μελετούν λογοτεχνικά κείμενα, να συναναστρέφονται αξιόλογους ανθρώπους και κυρίως, να είναι αυτόνομα και ανεξάρτητα.
Η συναναστροφή αυτή αποκάλυψε την πικρή αλήθεια. Τα περισσότερα κορίτσια των λαϊκών στρωμάτων ήταν αναλφάβητα!
Όμως και γι’ αυτό η Καλλιρρόη βρήκε την λύση. Και αυτή ήταν τα ‘σχολεία της Κυριακής’. Η Καλλιρρόη ίδρυσε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας 101 τέτοια σχολεία, όπου τα κορίτσια μάθαιναν γράμματα. Αν κάποιο παιδί είχε περισσότερες δυνατότητες το Συμβούλιο προσπαθούσε να του εξασφαλίσει υποτροφίες, που θα του έδιναν την δυνατότητα ολοκληρωμένων σπουδών. Πολλά εργαζόμενα κορίτσια βρήκαν έτσι έναν δρόμο προς την επιστημοσύνη και προόδευσαν στην κοινωνία.
Για τα κορίτσια που δεν είχαν στέγη, ήταν ορφανά, ή κακοποιημένα ίδρυσε το “Άσυλο της Αγίας Αικατερίνης”, το οποίο παρείχε δωρεάν στέγη και τροφή.
Συγχρόνως πίεζε τους πολιτικούς της εποχής της, είχε αναπτύξει ιδιαίτερη γνωριμία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, να αλλάξουν τους νόμους που περιόριζαν τις γυναικείες δραστηριότητες και προχωρώντας ένα ακόμη βήμα, να δώσουν στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου, πράγμα που επέτυχε το 1930.
Όμως η κοινωνική δράση της Καλλιρρόης Παρρέν δεν περιορίστηκε μόνο τις γυναίκες, απλώθηκε σε όλους τους τομείς. Έτσι ίδρυσε το 1911, το Λύκειο των Ελληνίδων σε μια προσπάθεια να διατηρήσει και να μεταδώσει στους νεότερους την προφορική κληρονομιά της Πατρίδας μας.
Η Καλλιρρόη Παρρέν πέθανε την 16-1-1940. Σε λίγες ημέρες είναι η επέτειος του θανάτου της.
Αυτή την σπουδαία γυναίκα που προσέφερε όσο λίγοι στην Ελληνίδα και την Πατρίδα μας γενικότερα εμείς την ξεχνάμε.
Πιστεύω ότι είμαστε υποχρεωμένοι να θυμόμαστε αυτή την μοναδική Ελληνίδα και να προβάλλουμε το έργο της. Για τον λόγο αυτό προτείνω να ονομαστεί η αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αμαρίου σε αίθουσα “Καλλιρρόης Σιγανού-Παρρέν”, να θεσμοθετηθούν προς τιμήν της, ετήσια βραβεία, που θα απονέμονται στο όνομα της, σε κορίτσια του τόπου μας, που διακρίθηκαν στις Επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα και τέλος να οργανώνονται ομιλίες από έγκριτους ομιλητές, ώστε να γίνει κτήμα όλων των Ελλήνων το έργο της και οι δυνατότητες του στο μέλλον των παιδιών μας.
Εμμανουήλ Τσαγρής
Ταμίας Ομοσπονδιάς Σωματείων Επαρχίας Αμαρίου
