Το Ρέθυμνο βρίσκεται (για πολύ ή για λίγο, δεν έχει σημασία) στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας και ο Βασίλης Σκουντής σκιαγραφεί το προφίλ μιας ομάδας που ξεφεύγει από τις συνηθισμένες ελληνικές πρακτικές.
Στο γνωστό ποίημα του (που ερμηνεύει ιδανικά η Κάτια Δανδουλάκη), ο Γιώργος Σταυριανός λέει πως «το Ρέθυμνο δεν είναι ο τόπος που πηγαίνεις, αλλά ο τόπος που επιστρέφεις» και χθες το βράδυ συνειδητοποίησα ιδίοις όμμασι πόσο δίκιο έχει ο ποιητής. Βασικά αυτό το συνειδητοποιούν όσοι αγαπούν την ομάδα μπάσκετ της πόλης και δεν χορταίνουν να την καμαρώνουν-έστω και για λίγες ώρες- στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας!
Ναι, το ξέρω, αυτή η θέση είναι πλασματική, διότι ενώ το Ρέθυμνο έχει παίξει και τους δέκα αγώνες του, με απολογισμό επτά νίκες και τρεις ήττες (με θύτες τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ) , ο Παναθηναϊκός (8-0) και ο ΠΑΟΚ (6-2) έχουν να δώσουν άλλους δυο ματς, αλλά σε κάθε περίπτωση η μέχρι τούδε πορεία της κρητικής ομάδας ξεπερνάει όλες τις προηγούμενες στην ιστορία της στην κεντρική σκηνή του ελληνικού πρωταθλήματος.
Στις πρώτες δέκα αγωνιστικές της σεζόν 2007-08, που ήταν η παρθενική του στην Α1 ο ΑΓΟΡ ήταν ουραγός με 2 νίκες και 8 ήττες. Στη δέκατη αγωνιστική της περιόδου 2011-12, κατά την οποία τερμάτισαν τέταρτοι (με 15-9) είχαν ρεκόρ 5-5, τη σεζόν 2012-13 (5η θέση, με 17-9) το ρεκόρ τους ήταν 6-4, ενώ πέρυσι βρίσκονταν στο 5-5 και εντέλει κατέλαβαν την ένατη θέση (10-16).
Μπορεί αυτή η εξ ορισμού ιντριγκαδόρικη στατιστική αντιπαραβολή να εξάπτει τη φαντασία, αλλά οι συμπατριώτες μου δεν είναι τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι με τη λογική του «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι κι έξι το λαδόξιδο» θα πετύχουν 18 νίκες στην κανονική περίοδο, θα βγουν τρίτοι και δεν συμμαζεύεται!
Αντ’ αυτού προτιμούν να κρατούν χαμηλούς τους τόνους, συνεχίζουν να δουλεύουν σκληρά, δεν απλώνουν τα ποδάρια τους πέρα από τα όρια του κρεβατιού του Προκρούστη και ακολουθούν πιστά το (κινηματογραφικό) σλόγκαν του συχωρεμένου Ρόμπιν Γουίλιαμς, στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών»…
Carpe diem, κοινώς άδραξε τη μέρα!
Χθες (Σάββατο) άδραξαν αυτή τη μέρα, νικώντας τον Κολοσσό Ρόδου και δεδομένου ότι το πρωτάθλημα διακόπτεται, λόγω των ημιτελικών του Κυπέλλου, αυθυποβάλλονται σε επιλεκτική άγνοια και αμνησία, ώστε να μην μπουν από τώρα στο τριπάκι της ΑΕΚ, σε ένα αγώνα που, παρεμπιπτόντως, προκαλεί μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση στον Θανάση Σκουρτόπουλο…
Η μέχρι τώρα παρουσία του Ρεθύμνου στη Βasket League είναι όντως εντυπωσιακή και πολλά υποσχόμενη, αλλά ως εδώ και μη παρέκει: πέρα από τις επτά νίκες και το γεγονός ότι για δυο ημέρες (έστω και σε μια πλασματική εικόνα) η ομάδα φιγουράρει στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας, όλοι όσοι την απαρτίζουν έχουν σοβαρότερους λόγους να αισθάνονται ικανοποιημένοι…
Αυτοί οι λόγοι δεν είναι μονάχα αγωνιστικοί, αλλά εκτείνονται και πέρα τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου: εκτός από το κλισέ μιας ομάδας που αποπνέει υγεία, το Ρέθυμνο φροντίζει επίσης να ικανοποιεί απολύτως τις απαιτήσεις των μελών του, να ξεπερνάει κατά πολύ τις προσδοκίες των φίλων του και να δίνει το δικαίωμα στον Σκουρτόπουλο να δηλώνει ότι «κάθε μέρα πηγαινοέρχομαι χαρούμενος στο γήπεδο»!
Στον αγώνα με τον Κολοσσό η ομάδα που έχει… φυλακίσει τον τίτλο του ΜVP στις τελευταίες τρεις αγωνιστικές (Κάουνσιλ-Φαγέ-Κάουνσιλ) «το πήρε αλλιώς» και δεν στηρίχτηκε στους αναμενόμενους πρωταγωνιστές, αλλά στα αουτσάιντερ: στον Σταύρο Σχίζα, που εξελίσσεται σε έναν από τους καλύτερους αμυντικούς του πρωταθλήματος και ταυτόχρονα έβαλε κιόλας έναν πόντο παραπάνω (11) απ’ όσους (10) είχε σημειώσει στα προηγούμενα οκτώ ματς και στον Φάρο Αλίχοντζιτς. Αυτοί οι δυο καθάρισαν τη ροδίτικη μπουγάδα και απέδειξαν ότι το rotation του Ρεθύμνου εκτείνεται πολύ πιο πέρα από τους συνήθεις υπόπτους…
Παρεμπιπτόντως ο Αλίχοντζιτς κλήθηκε μεσούσης της σεζόν να αντικαταστήσει τον Ολλανδό Ρόλαντ Σάφτενααρ που ήταν ο Νο 1 σκόρερ της ομάδας (με μέσο όρο 16.5 πόντους) στις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές, αλλά τέθηκε νοκ άουτ λόγω αποκόλλησης αμφιβληστροειδούς. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης δεν είναι ότι ο Σάφτενααρ αντί να επιστρέψει στην πατρίδα του για να φροντίσει το μάτι του, παραμένει και συνεχίζει την αποθεραπεία του στο Ρέθυμνο, αλλά ότι η ομάδα τον «έπιασε» από τώρα και ανανέωσαν τη συνεργασία τους για άλλες δύο σεζόν!
Πέρα από τα επιτεύγματα του στο γήπεδο, το Ρέθυμνο εδώ και χρόνια έχει δημιουργήσει παράδοση και στις εκτός παιδιάς, κοινωνικές, εκπαιδευτικές και φιλανθρωπικές δράσεις (βλέπε «Σουτ από την Περιφέρεια», «Αssist», κοκ) που είναι τόσο έντονες, συνεχείς, ξεχωριστές και πρωτοποριακές ώστε ξεφεύγουν κατά πολύ από το εύρος ενός αθλητικού συλλόγου και ουσιαστικά ταυτοποιούν μια εντελώς ανεξάρτητη Μη Κυβερνητική Οργάνωση η οποία κάνει τη δουλειά και της Πολιτείας, και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Εκκλησίας!
Κατόπιν όλων αυτών, το Ρέθυμνο -αν και είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της Ελλάδας- μπορεί να μην έχει δική του πύλη εξόδου (από θαλάσσης ή από αέρος), αλλά διαθέτει έναν άξιο πρεσβευτή, που μάλιστα ξεφεύγει κατά πολύ από την παγιωμένη ελληνική αθλητική πραγματικότητα. Απλώς επειδή αυτή η ομάδα κατοικοεδρεύει στον τόπο που (δεν πηγαίνεις, αλλά) επιστρέφεις, εάν υπήρχε μια αεροπορική σύνδεση ή έστω ένα βαπόρι, το πήγαινε- έλα θα ήταν πολύ πιο εύκολο!
