Το πραξικόπημα των επίορκων δικτατόρων της Ελλάδας κατά του Μακαρίου αποτέλεσε την τέλεια αφορμή και δικαιολογία για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Αυτή, με τη σειρά της, αποτέλεσε τη θρυαλλίδα που οδήγησε στην πτώση του προδοτικού καθεστώτος και στη Μεταπολίτευση.
Δυστυχώς, η Μεταπολίτευση αποδείχτηκε λειψή. Από τα πενήντα χρόνια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, τα είκοσι τέσσερα (τα τρία εξ αυτών από κοινού με ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΛάΟΣ) η χώρα κυβερνήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία, ένα κόμμα που εμφανίζεται φιλοευρωπαϊκό, φιλελεύθερο, υπέρ της δημοκρατίας κ.ο.κ. Ωστόσο, από την πρώτη κιόλας στιγμή της ίδρυσής της έδειξε ότι δεν ήταν ένα απλό φτιασίδωμα της ατιμασμένης ΕΡΕ. Το ότι ήταν η πρώτη διακυβέρνηση της χώρας μετά την πτώση της Χούντας δε μπορούσε με τίποτα ν’αποτελέσει καλό οιωνό.
Οι δίκες των επίορκων συνταγματαρχών και των βασανιστών ήταν στην πραγματικότητα μια απλή τελετουργία προσχηματικής αποκαθήλωσης των επικεφαλής, χωρίς όμως να παράγει κανένα απολύτως ουσιαστικό αποτέλεσμα: το «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια» με το οποίο ο «Εθνάρχης» Καραμανλής μετέτρεψε τις θανατικές καταδίκες των αμετανόητων προδοτών δεν ήταν και τόσο «ισόβια». Ο Παττακός βγήκε από τη φυλακή με γιαλαντζί «ανήκεστο» κι έγινε μέντορας του Σπύρου-Άδωνη Γεωργιάδη. Ο Παπαδόπουλος, μέσα από τη φυλακή, κινούσε τα νήματα της ναζιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» και κατόπιν της ΕΠΕΝ.
Όπως αποκάλυψε η «Καθημερινή», ο έκπτωτος Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ συνωμοτούσε για να ανατρέψει τη νεογέννητη προεδρευομένη δημοκρατία, με το επιτελείο του να σκαρώνει πραξικόπημα που περιλάμβανε δολοφονίες πολιτικών προσώπων[1]. Ποια ήταν η απάντηση της Νέας Δημοκρατίας; Απαίτησε μήπως από τις βρετανικές αρχές την άμεση σύλληψη και έκδοση του Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα για να δικαστεί για εσχάτη προδοσία όπως του άξιζε; Όχι δα! Όπως όλοι ξέρουμε, ο Κωνσταντίνος «Αποστάτης» Μητσοτάκης φρόντισε να τον αφήσει να κάνει ένα τεράστιο ριφιφί στο Τατόι. Ο δε παρακρατικός μηχανισμός έμεινε αλώβητος: απομακρύνσεις χουντικών «σταγονιδίων» από τις Ένοπλες Δυνάμεις έγιναν μονάχα το 1983, όταν αποκαλύφθηκε προσπάθεια οργάνωσης πραξικοπήματος, ενώ πολλοί λανθάνοντες πυρήνες. Από χουντικούς δικαστές, ο μόνος που «τιμωρήθηκε» ήταν ο Γιάννης Λιαπής, γνωστός από τη δίκη του Παναγούλη. Κι αυτός όμως στα μαλακά έπεσε, μ’έναν απλό κατ’οίκον περιορισμό. Εννοείται ότι δεν απομακρύνθηκε κανένας από τους πάμπολλους χουντοφασίστες της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής.
Στο μεταξύ, διάφοροι κοντυλοφόροι προσκείμενοι στη Νέα Δημοκρατία και στην πιο συντηρητική της πτέρυγα είχαν πιάσει δουλειά ήδη από την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, εξαπολύοντας μύδρους κατά του πολιτεύματος που είχε αφήσει τη χώρα έρμαιο στα χέρια των «τυχάρπαστων», των «νεομαρξιστών» και προωθώντας ένα γεμάτο ψεύδη αφήγημα για το πόσο «κούκλα» ήταν η οικονομία και πόσο «ασφαλής» ήταν η χώρα επί «Εθνοσωτηρίου» και για το πόσο «κακό» κάνουν οι ελευθερίες που έδωσαν το Σύνταγμα του 1975 και οι δυο πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (οι δυο πρώτες τετραετίες του Ανδρέα Παπανδρέου). Αυτή η συκοφαντική, αντιδημοκρατική προπαγάνδα εντάθηκε ιδιαίτερα από το 2010 και μετά, ενσωματώνοντας και τη ρατσιστική, αντιμεταναστευτική προπαγάνδα που ήδη από το 1990 προωθούσε η «ελεύθερη» εταιρική-ολιγαρχική τηλεόραση.
Με την επιβολή των Μνημονίων και με τις ευλογίες της Τρόικας, βλέπουμε διαρκείς περικοπές των δημοκρατικών μας ελευθεριών. Τα κατασυκοφαντημένα από «έγκριτους» γραφιάδες εργασιακά δικαιώματα πήγαν περίπατο. Τα κοινωνικά δικαιώματα (παιδεία, υγεία, στέγαση) ομοίως. Οι πολιτικές ελευθερίες επίσης βρίσκονται στο στόχαστρο, με εξοντωτικές αγωγές, προγραφές αντιφρονούντων στο δημόσιο τομέα, ακραία κι ασύδοτη αστυνομοκρατία, σωρεία αυθαίρετων και παράνομων παρακολουθήσεων για λογαριασμό της κυβέρνησης και παράκεντρων που αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία μ’αυτήν, προαγωγή ενός σκληρού, ρατσιστικού εθνικισμού, καθώς και κατάρρευση του κράτους δικαίου.
Η Μεταπολίτευση ήταν λειψή, γιατί βασίστηκε για τη λειτουργία της πάνω σε έναν (παρα)κρατικό μηχανισμό που την πολέμησε και την υπονόμευσε από την πρώτη κιόλας στιγμή κι έτσι η Δημοκρατία στην Ελλάδα ήταν πάντα ευάλωτη. Ο κίνδυνος να καταντήσει η χώρα μας σαν την Ουγγαρία του Ορμπάν, τις ΗΠΑ του Τραμπ, την Αργεντινή του Μιλέι, τη Βραζιλία του Μπολσονάρο, τη Χιλή του Πινοσέτ και την Πολωνία του Μοραβιέτσκι είναι εδώ. Χωρίς κάθαρση και πραγματική απονομή δικαιοσύνης παντού, σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς, χωρίς απομάκρυνση του αντιδημοκρατικού μηχανισμού που στήθηκε με επιμέλεια όλα αυτά τα χρόνια, κάθε προσπάθεια αποκατάστασης κράτους δικαίου και δημοκρατικής διοίκησης στην Ελλάδα είναι καταδικασμένη.
Εδώ όμως φταίμε κι εμείς με τις επιλογές μας στις εκλογικές διαδικασίες, με την απόσυρσή μας από τα κοινά, με την πολιτική ιδιωτεία και το σκληρό εγωκεντρισμό μας, το «εμένα να μου γίνει το ρουσφέτι κι ας γίνουν όλα γης μαδιάμ». Δε μάθαμε από τη Χούντα και τις προηγούμενες δικτατορίες που ταλάνισαν την Ελλάδα, ούτε από την πρόσφατη περιπέτεια της Πολωνίας, πως η αποκατάσταση της δημοκρατίας μετά από μια περίοδο διάβρωσης κι αποσάθρωσής της είναι πολύ πιο δύσκολη από την εγκαθίδρυσή της[2]. Ας αναλογιστούμε λοιπόν τις ευθύνες μας, γιατί η άβυσσος είναι μπροστά μας.
https://www.pirateparty.gr/2024/07/gia-tin-metapolitefsi/
Πηγές:
[1] Καθημερινή (2021). Οταν ο τέως βασιλιάς συνωμοτούσε για την «εξουδετέρωση του Καραμανλή». [online]. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Available at: https://www.kathimerini.gr/politics/561437569/otan-o-teos-vasilias-synomotoyse-gia-tin-exoydeterosi-toy-karamanli/ [Accessed 24 Jul. 2024].
[2] Ash, T.G. (2024). The world should learn from Poland’s tragedy: restoring democracy is even harder than creating it. The Guardian. [online] 23 Jan. Available at: https://www.theguardian.com/commentisfree/2024/jan/23/poland-restoring-democracy-harder-donald-tusk.
