Εδώ και τρεις μήνες ένα αγαπημένο μου πρόσωπο έχει φύγει.
Έτσι απρόσμενα, αιφνίδια, άδικα.
Για ένα τέτοιο απρόβλεπτο γεγονός κανείς δεν είναι ποτέ έτοιμος.
Η ανατροπή έρχεται απρόσκλητη και εσύ καλείσαι να αναπτύξεις πρωτόγνωρους μηχανισμούς για να την αντιμετωπίσεις.
Ξαφνικά συνειδητοποιείς πως βρίσκεσαι μετέωρος και ανήμπορος μπροστά σε κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις, να εμποδίσεις , να νικήσεις .
Ξαφνικά ένας κοντινός σου άνθρωπος δε ζει πια.
Και σοκάρεσαι, ραγίζεις, πονάς.
Και ταυτόχρονα τότε πρέπει και να αντλήσεις δύναμη, να ανακαλύψεις όρια που ποτέ δεν πίστευες ότι έχεις .
Να παλέψεις με αντιφατικές καταστάσεις, με ανάμικτα συναισθήματα.
Να αντέξεις τον πόνο, να απαλύνεις την πληγή, να μετριάσεις την οργή, να κατανοήσεις το αδιανόητο.
Να θρηνήσεις και να ανασηκωθείς.
Γιατί παράλληλα η ζωή συνεχίζεται…
Όμως αυτό μένει, υπάρχει μέσα σου, δε φεύγει.
Αυτό το κυριακάτικο πρωινό του Δεκέμβρη δεν έχει φύγει ούτε μια στιγμή από τη σκέψη μου.
Αυτό το απροειδοποίητο τηλεφώνημα της αλήθειας.
Αυτή η συγκλονιστική συνάντηση που είχαμε οι δυο μας εκείνη τη δραματική μέρα.
Αυτή η ανεκπλήρωτη βόλτα σου…
Ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά αργεί. Η μορφή σου, η θύμηση σου, αυτό το τραγικό που έχει συμβεί είναι εκεί. Κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, σαν ταινία….
Κι ας μην το αναφέρω πλέον συχνά.
Ο πόνος από ένα σημείο και μετά δε θέλει πολλές κουβέντες.
Τα αληθινά δάκρυα τις περισσότερες φορές βγαίνουν από μάτια που δεν κλαίνε.
Συνεχίζω, γιατί έτσι είναι, γιατί έτσι πρέπει, γιατί γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι που με χρειάζονται, γιατί μεγαλώνω δύο κορίτσια που τα καμαρώνω, όπως καμάρωνε και σένα η μάνα σου.
Συνεχίζω το ταξίδι Λευτέρη… το γλυκόπικρο ταξίδι της ζωής… σαν ταξιδάκι αναψυχής με ένα κρυμμένο τραύμα…….
Μαρία Γ. Καναβάκη-Παπατζανή
Ηράκλειο, Μάρτιος 2012
