Τα Σαγόνια του Καρχαρία, πριν από ακριβώς 50 χρόνια, εγκαινίασαν την εποχή των καλοκαιρινών blockbuster.

Κι εκεί που νομίζατε ότι ήταν ασφαλές να ξαναμπείτε στο νερό, ήρθε η 50ή επέτειος της ταινίας Τα Σαγόνια του Καρχαρία. Τα Σαγόνια του Καρχαρία κυκλοφόρησαν στις 20 Ιουνίου 1975 και εγκαινίασαν την εποχή των καλοκαιρινών blockbuster. Η ταινία ενστάλαξε τον φόβο του αγνώστου, κακοποιώντας τους καρχαρίες και αλλάζοντας την αντίληψη του κοινού με ορισμένους να χάνουν το ύπνο ή και… το μπάνιο τους εξαιτίας της.

Η ταινία σύστησε επίσης στον κόσμο τον 27χρονο τότε σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος έμελλε να συνεχίσει με μια σειρά από καλοκαιρινά μπλοκμπάστερ. Τι είναι αυτό που έκανε όμως την ταινία ορόσημο μιας σειράς άλλων ταινιών; Σύμφωνα με τους New York Times, τα βασικά συστατικά της.

Η πλοκή

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από έναν – όπως μαρτυρά ο τίτλος της ταινίας – καρχαρία, ο οποίος με τη σειρά του παραμονεύει γύρω από ένα νησί ψάχνοντας το πρώτο εξιλαστήριο θύμα. Όταν το βρίσκει, το καταναλώνει, ενώ ένας ταπεινός ήρωας τα βάζει με τον δήμαρχο του νησιού μόνο και μόνο για να εμφανιστούν δύο χαρακτήρες-κλειδιά στην υπόθεση. Καθώς το νήμα ξετυλίγεται, μια μεγάλη θυσία οδηγεί στο… να ανατιναχθεί το καημένο το ζώο.

Τα Σαγόνια του Καρχαρία δεν εφηύραν τις ταινίες με πλάσματα. Μέχρι το 1975, υπήρχαν 15 ταινίες Godzilla και τέσσερις King Kong, καθώς και δεκάδες ταινίες τρόμου της Hammer και της Universal, όπως το Creature from the Black Lagoon το 1954. Μάλιστα, η ταινία του Σπίλμπεργκ περιελάμβανε τεχνικές που είχαν γίνει δημοφιλείς από άλλους κινηματογραφιστές, όπως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και ο διάσημος παραγωγός ταινιών B-movie Ρότζερ Κόρμαν. Ακόμη και αν άλλες ταινίες εφάρμοσαν παρόμοια στοιχεία, καμία δεν είχε τόσο πρωτοφανή επιτυχία όσο τα «Σαγόνια του Καρχαρία», που ενισχύθηκε από έναν μεγάλο προϋπολογισμό και κυκλοφόρησε σε ευρεία κυκλοφορία στις 20 Ιουνίου 1975.

Αυτά τα στοιχεία λειτούργησαν τόσο καλά που δεκάδες ταινίες από τότε ακολούθησαν λίγο-πολύ το «εγχειρίδιο», με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας. Έχοντας αυτό κατά νου, μπορείτε να βρείτε το DNA του blockbuster σε αμέτρητες άλλες ταινίες: ταινίες με πλάσματα, ταινίες δράσης, υπερφυσικά θρίλερ, ακόμη και σε μερικές από τις μεταγενέστερες επιτυχίες του κ. Σπίλμπεργκ.

Ακούστε πώς δουλεύει αυτό:

Σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να γίνει πλάσμα σε μια ταινία με τέρατα. Ναι, υπάρχουν καρχαρίες σε αφθονία, αλλά μπορεί να συναντήσει κανείς επίσης φάλαινες δολοφόνους, πιράνχας, χταπόδια, αλιγάτορες και κροκόδειλους. Και στην ξηρά: αρκούδες γκρίζλι, σαρκοφάγα σκουλήκια, αγριογούρουνα, δεινόσαυρους και φίδια 40 μέτρων ή ακόμη και φυσικές καταστροφές (βλ. Twister, 1996). Στον δικό μας Πάνο Κούτρα, η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά (1999), βέβαια, που περιστρέφεται γύρω από αυτό που περιγράφει ο τίτλος της, έχει μια διαφορετική γοητεία από όλα τα παραπάνω).

Το κρίσιμο είναι ότι στα Σαγόνια του Καρχαρία δεν βλέπουμε τον καρχαρία μέχρι τη δεύτερη ώρα της ταινίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, αυτό δεν ήταν σκόπιμο – ο καρχαρίας απεικονιζόταν από μια animatronic μαριονέτα πλήρους μεγέθους που σπάνια λειτουργούσε κατόπιν εντολής.
«Υπήρχαν πολύ λιγότερες λήψεις καρχαριών στην ταινία, πιθανότατα, απ’ ό,τι είχαν αρχικά σχεδιάσει», δήλωσε ο Ντέντις Μάρεν, συνταξιούχος επόπτης οπτικών εφέ στην Industrial Light and Magic. «Αλλά αυτό βοήθησε πάρα πολύ την ταινία». Ο Μάρεν εργάστηκε σε πολλές από τις ταινίες του Σπίλμπεργκ μετά τα Σαγόνια του καρχαρία, όπως το Jurassic Park (1993) και ο Πόλεμος των Κόσμων (2005).

Σε πολλές από αυτές τις ταινίες, το πλάσμα αρχικά αποκρύπτεται, είτε από ανάγκη είτε από σχεδιασμό. Στο Jurassic Park ακούμε (και νιώθουμε) τα βήματα του T-Rex πολύ πριν το δούμε. Σημειώστε ότι σε πολλές από αυτές τις ταινίες, το πλάσμα βρίσκεται στην οθόνη μερικές φορές για όχι περισσότερο από λίγα λεπτά.

«Το να μην δείχνουμε τον καρχαρία σημαίνει ότι ο καρχαρίας είναι για πάντα το πλάσμα στο μυαλό μας», λέει ο Ματ Σίνγκερ, κριτικός και συγγραφέας του βιβλίου Opposable Thumbs: How Siskel & Ebert Changed Movies Forever, σε συνέντευξή του. «Ακόμη και τα καλύτερα ειδικά εφέ κάθε εποχής δεν μπορούν να συγκριθούν με τη φρίκη που μπορείς να συλλάβεις στο μυαλό σου».

Η απομακρυσμένη τοποθεσία

Η τοποθεσία είναι το κλειδί για την αγωνία. Οι χαρακτήρες είναι συχνά απομονωμένοι από εξωτερική βοήθεια, απροετοίμαστοι ή με άλλο τρόπο περιορισμένοι στο πόσο μακριά μπορούν να τρέξουν ή να κρυφτούν. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας «Τα σαγόνια του καρχαρία» διαδραματίζεται σε ένα νησί- σχεδόν η τελευταία ώρα διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε μια βάρκα στην ανοιχτή θάλασσα.

Ο ωκεανός είναι ένα φυσικό και συχνά χρησιμοποιούμενο σκηνικό. Άλλες ιστορίες συμβαίνουν στα παγωμένα περίχωρα της Ανταρκτικής (The Thing, 1982), στην αυστραλιανή ύπαιθρο (Razorback) ή στις εκτάσεις της ερημιάς της Κένυας (The Ghost and the Darkness, 1996). Δύο θρίλερ με καταδύσεις, το Open Water (2003) και το The Reef (2010), ανεβάζουν τους τόνους, καταργώντας εντελώς τη στεριά, απομονώνοντας τους χαρακτήρες εξ ολοκλήρου στο νερό, όπου συχνάζουν (τι άλλο;) καρχαρίες.

Και το Alien, που διαδραματίζεται στα πέρατα του διαστήματος, είναι πιο απομονωμένο από οποιαδήποτε από αυτές τις ταινίες. Το πλήρωμα ενός διαστημόπλοιου βρίσκεται έτη φωτός μακριά από τη γη – ένα επικίνδυνο σενάριο ακόμη και χωρίς τον εξωγήινο να τριγυρνάει στους κακοφωτισμένους διαδρόμους του σκάφους.

Το πρώτο θύμα

Ο πρόωρος, ανώνυμος θάνατος αποτελεί μακρόχρονη παράδοση τρόμου. Στα Σαγόνια του καρχαρία, είναι μια νεαρή γυναίκα που κάνει γυμνή βουτιά το σούρουπο. Ο καρχαρίας την αρπάζει λίγα λεπτά μετά την έναρξη της ταινίας. Τα λείψανά της ξεβράζονται στην ακτή το επόμενο πρωί.

«Το ποιος σκοτώνεται είναι πολύ σημαντικό», δήλωσε ο Τζον Σέιλς, ένας σκηνοθέτης που ξεκίνησε την καριέρα του δουλεύοντας για τον Κόρμαν. Ο Σέιλς έγραψε τόσο το Piranha (1978) όσο και το Alligator (1980)- και τα δύο μοιάζουν συνειδητά με τα Σαγόνια του καρχαρία.

Το πρώτο θύμα καθορίζει τι μπορεί να κάνει το πλάσμα χωρίς να το δείχνει. Μερικά δεν είναι καν άνθρωποι. Στο Βασίλειο των αραχνών (1977), μια αγελάδα στριμώχνεται και εξολοθρεύεται από μικρά αρπακτικά με οκτώ πόδια.

Κάποιος πρέπει να αντιμετωπίσει το πλάσμα – συχνά κάποιος που δεν το θέλει, αλλά το κάνει από ηθική υποχρέωση. Στα Σαγόνια του Καρχαρία, αυτό το πρόσωπο είναι ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας, ο Μπρόντι. Η Έιμι Νίκολσον, κριτικός κινηματογράφου των Los Angeles Times, περιέγραψε το αρχέτυπό του ως «το μόνο άτομο που βλέπει καθαρά το πρόβλημα, το άτομο που κανείς δεν εμπιστεύεται επειδή πιστεύει ότι δεν έχει λόγο στην υπόθεση». Ο Μπρόντι φοβάται ανοιχτά – γεγονός που τον καθιστά σε εγρήγορση για το πόσο επικίνδυνο είναι το πλάσμα. Οι ήρωες είναι επίσης συνήθως γονείς ή φροντιστές. Στα Σαγόνια του καρχαρία, ο Μπρόντι έχει δύο παιδιά, το ένα από τα οποία σχεδόν το πήρε ο καρχαρίας.

Η Τοπική Αρχή

Τα πλάσματα, όσο θανατηφόρα και αν είναι, δεν είναι απαραίτητα κακά.

«Κάτι πρέπει να φάνε», είπε ο Σέιλς για το σμήνος των γενετικά τροποποιημένων πιράνχας που κατεβαίνουν σε ένα δημοφιλές λιμναίο θέρετρο στο Piranha. «Αν είναι κάποιος που βάζει το πόδι του στο νερό, δεν προσπαθούν να γίνουν κακοί, είναι απλώς πιράνχα». Και τα πιράνχας, όπως και τα περισσότερα πλάσματα, δεν μιλούν. Οι συγκρούσεις σε αυτές τις ιστορίες πρέπει να ενισχυθούν από άλλους ανθρώπους. Εδώ είναι που μπαίνει η τοπική αρχή.

Στα Σαγόνια του Καρχαρία, είναι ο δήμαρχος Βογκν, ο οποίος επιμένει να κρατήσει τις παραλίες της πόλης ανοιχτές μετά την έναρξη της λαίλαπας του καρχαρία. Εμφανίζει όλα τα χαρακτηριστικά της τοπικής εξουσίας – απληστία, συγκατάβαση, αλαζονεία, ηθική αδιαφορία. Αυτοί οι χαρακτήρες αρέσκονται να μιλούν δυνατά στο τηλέφωνο και προτιμούν τα φανταχτερά μπλέιζερ. Κάποιοι αντιμετωπίζουν ακόμη και οι ίδιοι το πλάσμα και χάνονται με θεαματικό τρόπο.

Οι ειδικοί

Οι ήρωες μας συχνά δεν είναι επαρκώς εξοπλισμένοι για να νικήσουν τα πλάσματα μόνοι τους, οπότε επιστρατεύουν ειδικούς – ή αναγκάζονται να συνεργαστούν μαζί τους. Στα Σαγόνια του Καρχαρία, ο Μπρόντι βρίσκεται σε μια δύσκολη συμμαχία με δύο ειδικούς, οι οποίοι είναι ως επί το πλείστον ασύμβατοι: έναν ωκεανογράφο ονόματι Χούπερ και έναν κουρασμένο ψαρά ονόματι Κουίντ.

Σε αυτές τις ταινίες, οι ειδικοί βοηθούν τους ήρωες, ενώ δυσκολεύουν τη δουλειά τους με άλλους τρόπους. Έχουν χαρακτηριστικά που είναι κρίσιμα για να νικήσουν το πλάσμα, αλλά συχνά είναι πολύ στενόμυαλοι για να επιβιώσουν. Όπως ο Κουίντ, ο ψαράς του Σαγόνια του Καρχαρία, όλοι πεθαίνουν στο τέλος.

Συνήθως πρέπει να υπάρχει ένας ακόμη θάνατος πριν από το τέλος – ένας θάνατος που να χτυπάει πιο δυνατά ή να εκπλήσσει το κοινό, με τρόπο που να μεγεθύνει την απειλή του πλάσματος. Αν το πρώτο θύμα είναι ανώνυμο και νωρίς, η θυσία έρχεται αργότερα με κάποιον που έχουμε μάθει καλά. Ο Κουίντ τρώγεται από τον καρχαρία σχεδόν δύο ώρες μετά την έναρξη της ταινίας, αφού έχει γίνει αγαπητός στο κοινό με την παιχνιδιάρικη μαχητικότητά του και την προτίμησή του στα ακατέργαστα θαλασσινά τραγούδια.

Υπάρχει μια ιεραρχία στα θύματα σε αυτές τις ταινίες. Περιγράφοντας τον ομώνυμο Alligator, ο Σέιλς είπε: «Ας τον βάλουμε να έρθει σε μια φτωχή γειτονιά και να αρχίσει να τρώει τους ανθρώπους εκεί, και κανείς δε θα αρχίσει να δίνει σημασία μέχρι να φτάσει στη μεσαία τάξη». Τελικά, για να κρατήσουν το κοινό σε εγρήγορση, κάποιες ταινίες άρχισαν να τοποθετούν τη θυσία σε απροσδόκητα σημεία.

Η αντιπαράθεση

Η τελική αντιπαράθεση είναι συνήθως μεταξύ του πλάσματος και του απρόθυμου ήρωα. Είναι επίσης συχνά η πρώτη φορά που το πλάσμα είναι πλήρως ορατό

Πέντε λεπτά πριν από το τέλος του blockbuster, ο αρχηγός της αστυνομίας μας αφήνεται να αντιμετωπίζει τον καρχαρία σε μια βάρκα που βυθίζεται χρησιμοποιώντας εργαλεία που άφησαν οι σύμμαχοί του – μια φιάλη οξυγόνου από τον Χούπερ (την οποία πετάει στο στόμα του καρχαρία) και μια καραμπίνα από τον Κουίντ.

Ο θάνατος του πλάσματος

Ιδού αυτό που περίμενε το κοινό. Είναι επίσης συχνά η στιγμή που ο σκηνοθέτης καταφέρνει να λυγίσει την πραγματικότητα προς όφελος του καθαρού θεάματος. Ο Σπίλμπεργκ δεν ήταν οπαδός του τρόπου με τον οποίο τελείωνε το πρωτότυπο μυθιστόρημα του Πίτερ Μπέντσλεϊ «Τα σαγόνια του καρχαρία» (σε αυτό, ο καρχαρίας πεθαίνει κυρίως από εξάντληση).

«Moυ είπε: ‘Το τέλος του βιβλίου είναι καταθλιπτικό’», είπε ο Μπέντσλεϊ σε συνέντευξή του το 1995. «Δεν είναι ένα μεγάλο, ξεσηκωτικό τέλος. Και εγώ χρειάζομαι ένα μεγάλο ξεσηκωτικό τέλος». Για πάνω από δύο ώρες, η αυξανόμενη ένταση στα «Σαγόνια του Καρχαρία» είναι προσεκτικά βαθμονομημένη. Αλλά ο Σπίλμπεργκ παραμέρισε αυτή την αυτοσυγκράτηση στις τελευταίες στιγμές. Δεν πίστευε ότι θα πείραζε τους θεατές.

Λίγο πριν βυθιστεί η βάρκα του, ο Μπρόντι πυροβολεί με την καραμπίνα του τη δεξαμενή οξυγόνου στο στόμα του καρχαρία. Ο καρχαρίας εκρήγνυται. Αίμα και σπλάχνα πέφτουν βροχή σε αργή κίνηση. Δεν είναι και η πιο ρεαλιστική ακολουθία γεγονότων. Αλλά σύμφωνα με τον κ. Μπέντσλεϊ, ο κ. Σπίλμπεργκ είπε: «Αν τους έχω πιάσει για δύο ώρες, θα πιστέψουν ό,τι κάνω για τα επόμενα τρία λεπτά».

Αυτά τα τρία λεπτά έγιναν ένα από τα πιο σημαίνοντα χαρακτηριστικά της ταινίας.

Ευγενία Κοτρώτσιου – in.gr

*Mε πληροφορίες από: The New York Times, USA Today