Ο Μίμης Πλέσσας, παρόλο που θα μπορούσε, ήταν ο συνθέτης που εκμεταλλεύτηκε πάρα πολύ λίγο την μεταπολιτευτική δίψα για πολιτικό τραγούδι…
Ο φίλος ο Χρήστος μου θύμισε το δίσκο “Εκείνη τη νύχτα”, του Μίμη Πλέσσα και εγώ με τη σειρά μου
θυμήθηκα τον έτερο “πολιτικό” δίσκο του Πλέσσα από τη χρονιά του 1977 με τίτλο “Τα χαμένα χρόνια”.
Οι φωνές των Ψαριανού, Βούλας Σαββίδη και σε ένα τραγούδι του Μαρίνου, όλων σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη… Μάλλον πρόκειται για τον τελευταίο δίσκο της ελληνικής δισκογραφίας που υπέστη …λογοκρισία (!), εν έτη 1977, γιατί λέει το “περιεχόμενο των στίχων ξυπνούσε παλιά πάθη”.
Στο εξώφυλλο πρώτη μούρη ένας ταγματασφαλίτης της ΕΑΤ ΕΣΑ, δεν είναι κρυφό εξάλλου ότι τα όργανα της χούντας των λαλημένων έγιναν μετέπειτα όργανα της δεξιάς δημοκρατίας…
Η θαμπή φωνή της Βούλα Σαββίδη σε τραγούδια γεμάτα πικρία για την αλλαγή που περίμενε μια ολόκληρη γενιά και τελικά μάλλον δεν ήρθε…
“Εικόνες του 36” ή μάλλον ήθελε να το ονομάσει “Γιατί χαίρεται ο κόσμος” από το γνωστό μοτό του νάνου Μεταξά…
Και για να βλογήσουμε τα κρητικά γένια μας, πόσοι ξέρουν για την εξέγερση των Χανιωτών τον Ιούλη του 1938 εναντίον του φιλογερμανού, βλέπε οργάνωση ΕΟΝ, και κάργα αντιβενιζελικού Μεταξά, που για δυο μέρες κατέλυσε τις αρχές του νομού και πήρε από τις αποθήκες 1.000 οπλα, για να τα παραδώσει αργότερα μαζί με τα δικά του και να μείνει να πολεμήσει του Γερμαναράδες που ερχόταν με τα τσεκούρια και τους Γκραδες… (και τα καταφερε μια χαρά!!!)
Μουσικές Αναδρομές,
Μανώλης Τζιλιβάκης
